Z&U
"ဟလို ဂ်ီမင္းေျပာ"
"မနက္ငါေက်ာင္းမတတ္ေတာ့ဘူး အစ္ကိုဂြၽန္းကေခၚလို႔
အဲ့ဒါဆရာမကို ငါေနမေကာင္းဘူးေျပာေပးဦး ကုကီးေနာ္"
ရင္ထဲနင့္ခနဲ ခက္ခဲလွသည္။ ထိုစကားမ်ိဳးၾကားရမည္ဟု ေဂ်ာင္ကု တစ္သမတ္တည္းစဥ္းစားထားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၾကားဖို႔အဆင္အသင့္ မျဖစ္ေသးသည္႔အျပင္ ပူေႏြးေႏြး
မ်က္ရည္မ်ားကလည္း စီးဆင္းလာေလသည္။
ရင္ထဲကႏွလံုးသားကလည္း စူးေအာင့္လာေလသည္။သိပ္ရက္စက္တယ္ လို႔ေတာ့မဆိုခ်င္ေတာ့ေပ။
"အင္းငါေျပာေပးပါ့မယ္"
လက္ထဲကဖုန္းကလည္း ဘယ္လိုဘယ္ပံုေအာက္သို႔ေရာက္သြားလည္း မသိခဲ့။ ေအာ္ဟစ္၍လည္းငိုျပစ္ခ်င္မိသည္။
တကယ္ပဲလြတ္လပ္စြာနဲ႔ အစ္ကိုမပါပဲအစ္ကိုယ့္ကို
မခ်စ္ေတာ့ဘဲထြက္ေျပးသြားခ်င္မိသည္။
"သားေရေဂ်ာင္ကုယြန္းဂီေရာက္ေနတယ္"
ဟင္ယြန္းကဘယ္ကဘယ္လို။အရင္ကသူနဲ႔ယြန္းကအိမ္နီးခ်င္းေတြ ငယ္သူငယ္ခ်င္းလဲျဖစ္သည္။သူတို႔ၾကားထယ္ေယာင္းေရာက္လာေတာ့ ယြန္းနဲ႔လည္းသိပ္စကား မေျပာျဖစ္ၾက ။အေနမေအးလာတဲ့ယြန္းကမိႈင္ေတြလာခဲ့သည္။ ေပ်ာ္ေနလားမသိေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ေပ်ာ္ေစခ်င္သည္။ စိတ္ရင္းပါ။
"ယြန္းလာေလ"
အခန္းတံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ အရင္ကျပံဳးျပံဳးေနတတ္တဲ့ ယြန္းမ်က္ႏွာကမိႈင္ေတြေနေလသည္။ပါးျပင္ျဖဴျဖဴအုအုမွာ အနီေရာင္အစင္းကခပ္ပါးပါး။
"ယြန္းဂိေနမေကာင္းဘူးလားယြန္းဂိ"
ေမးခြန္းမဆံုးေသး နီက်င့္က်င့္မ်က္လံုးေတြဆီက အၾကည့္ေၾကာင့္ သိလိုက္ရပာ၏။ ေဂ်ာင္ကုအနည္းငယ္ေတာ့ ရိပ္မိပါသည္။
"ယြန္းဂိဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဟိုေကာင္ ငါ့ကို႐ိုက္လိုက္တယ္ အဟား ဟိုေဆာ့ကိုထိလို႔တဲ့"
"ဘာ! ဒါ ထယ္ေယာင္း႐ိုက္တာေပါ့ ဟုတ္လား ဒီေကာင္"
"ထားလိုက္ပါေဂ်ာင္ကုရာ ငါ ငါ ေလ
အခုခ်ိန္အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ
ငါဘာမွမေျပာခ်င္ဘူး ငါ့ကိုေက်းဇူးျပဳၿပီး လႊတ္ထားလိုက္ပါကြာ"
