LEYL

_1_

           Söylesene gece mi bu? Yoksa sen yoksun diye gecenin içinden çıkıp gelen leyl mi beni karanlığa gömen?
     "12.02 çoğunuz için sıradan bir tarih,  değil mi? Benim için değil. Ve sanırım ömrüm boyuncada olamayacak. Belki o geçer ama hafızamda bir şekilde kalıcak. Buna eminim çünkü her konuda ilkiniz olan kişiler hep öyle olur. Bazılarınız şimdi ne abarttın be der, diyebilir. Haklısınız da çünkü hiç bir şey sonsuz değildir değil mi? Şimdi bazılarınızın 'Ee, evet yani herkesin acısı var, herkes bir şeyleri atlatamaz.' dediğini duyar gibiyim. Ama siz, siz olun lütfen kimsenin acısını hafife almayın. Gelip dinlediğiniz için teşeklürler."
        Salondan yükselen alkış sayesinde o kadar da kötü olmadığımı anlamış oldum. Aslında sanırım bana burası beklediğimden daha iyi gelmişti. Gittim psikoloğum önerdi insanların arasına karışıp böyle ufak etkinlikler yapmak insana iyi gelirmiş. İlk başta istememiştim ama bu gerçekten iyi geldi sanırım. Daha fazla burada oyalanmayıp beni bekleyen Ecem'in yanına gittim. Ona da kıyamam bana katlanmak zorunda kalıyor :/ . "Harikaydın." "Ciddi misin?" "Saçmalama be hayatımda geçirdiğim en katlanılmaz yarım saatti. Bitmek bilmedi." Tabi ki şaka yaptığını biliyordum. Çünkü o ne olursa olsun, hayatımda kazandığım en güzel şey.   "Ee heyecanlı mısın?"
"Neden heyecanlı oluyum? Zaten seni 4 yıl çektiğim yetmiyor gibi bide aynı üniversitede benimle aynı bölümü kazandın." Ve bende şaka yapıyordum. Tabii oda bunun farkındaydı. "Ee bakarsın karşına birileri çıkar?" "Yok canım ben zaten en duygusal boşlukta tutunduğum kişinin ittiği kuyuda boğuluyorken, daha fazlasına gerek yok. Ama bakarsın senin karşına birisi çıkar." "Yok ben almayım canım."

     Duygusal boşlukta tutunduğum kişi, 12.02'nin aklıma kazınma sebebi. Hayatımda ettiğim en büyük lafı sanki bana yedirmek için gelen kişi.. Hatta sanki değil direk yedirmek için gelen kişi. Gerçi hâlâ lafımın arkasındayım. Bence gerçekten aşk diye bir şey yok. Özellikle insanarın şu sıralar aşk kavramını açıklama biçimi.. Aşk varsa bile artık yoktur yani bu hale gelebildik ten sonra...
      Bu gün okullar açılıyordu ve benim içimde gerçekten en ufak bir heyecan yoktu. Çünkü o yoktu. Gerçi o geçen sene de yoktu. Geçen sene mezun olmuştu. Yerleştiğini duydum ama nereye yerleştiğini hiç duymadım. Benim heyecanlandığım tek bir şey vardı. O da sonunda ailemden uzakta,  hayal ettiğim şehirde olmak. İzmir... Gerçi ne aile ama. Gerçek ailemi bulamamam için elledinden geleni yapan sahte ailem. İlk başta onlara karşı daha iyimserdim ama artık dayanılmaz bir hal almaya başladı.

&&&&&&&&&

     Son ders bittiğinde yine her zaman ki gibi kulaklığımı taktım ve ecemi beklemeye başladım. O da hazır olumca fakülteden çıktık. Kulağımda o çok güzel ses.. Deniz Tekin "...İzmir de bir gün batımı ne hoş olur salınarak..." derken ona eşlik ediyordum içimden. Taa ki sarsılana kadar. Bir tane hayvan resmen ezmişti beni. Hayır bir de özür de dilemiyor. Tek iyi yanı eğilip kitaplarımı toplamama yardım etmesi sanırım. Geri zekalı. Kafamı kaldırmadan hemen önce kendi mi kavga için hazırlayıp derin bir nefes aldım. Sonra çok tanıdık bir koku genzimi yaktı. Ama yakma sebebi ağır olması değil beni ağlama noktasına getirmesiydi. Kafamı kaldırdığım zaman gördüğüm o yüz sayesinde donup kaldım. Yine bir 12.02 vakası. Ama ne tarih 12.02 ne de o hiç bir şey söylemeden çekip gitti. Ne kadar süre öylece baktım bilmiyorum ama fark ettiğim bir şey vardı. Onu çok özlemiştim. Beni kendime getiren o çok özlediğim sesten adımı mırıldanış şeklinde duymak oldu. Sanki o da şaşırmıştı beni gördüğüne de kendine kanıtlamaya çalışıyor gibiydi. Yani sesi öyle çıkmıştı.

    "Gece?"

     Bağrında bin bir güzelliği saklar canım İzmir'im. Yine yapacağını yaptın gelir gelmez be İzmir'im.