မနက် ၁၀နာရီထိုးတော့ ကျွန်တော် နိုးလာသည် ကျွန်တော်ထမလုပ်ရှိသေး ညက ဦးကြမ်းထားတဲ့ ဒဏ်ကြောင့် ခါးအောက် မှာအရမ်းနာနေသည် ထဖို့ ကြိုးစားလေလေ အောက်ပိုင်းကပိုနာလာလေလေ ဘေးဘက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဦးက မထသေးပါ အောက်ပိုင်းကနာလို စိတ်တိုတာက တမျိုး ဦးက အခုထိမထတာကတမျိုး
"ဦးထတော့ "
"ဦး ထတော့လို့ ကလေးမျက်နှာ သစ်ချင်နေပြီ"
" အင်း"
ဦးက တအင်း အင်းနဲ့ဘဲ အခုထိမထသေးပါ ၁၀နာရီက ခွဲတော့မှာ
စိတ်က မထိန်းနိုင်တော့ တာနဲ့
"မီးလောင်း နေတယ်ဗျို
မီး မီး..မီးဗျို"
"အင့် ဟင့် ဘယ် ...ဘယ်မှာလဲမီး "
"ကလေးရယ် ဘယ်မှာလဲ မီးက"
"အိမ်တော့ မီးမလောင်ဘူး ဦးရယ် ရင်ထဲကဒေါသမီးဘဲလောင်နေတာ "
"ဟုတ်လား"
"သူများက ရွဲနေတာကို ဟုတ်လားနဲ့ ချသေးတာ
သွား မြန်မြန်သွားသေလိုက်"
ဆိုပြီး ခေါင်းအုန်းနဲ့ ကျွန်တော်ရိုက်လိုက်သည်
"ကလေးကလဲ ချစ်လို့ စတာကို"
"သွား သွားအခုမှ လာမစနဲ့ စိတ်ဆိုးတယ်" နှုတ်ခမ်းဆူပြီးပြောသည်
"ကျွန်တော် မျက်နှာသစ်ချင်တယ် ရေနဲ့ သွားတိုက်တံသွားယူပေး"
"ဟုတ်ပြီး ဦးရဲ့ချစ်ရတဲ့ ကလေးလေး"
ကျွန်တော် မျက်နှာသစ်ပြီးနောက် ကလေးအတွက်ပါ မျက်နှာသစ်ရန် လုပ်ပေးသည်
ကလေး မျက်နှာသစ်ပြီးနောက် ကုတင်ကနေဆင်းဖို ကြိုးစားနေသည်
"ကလေး ဘယ်သွားမို့လဲ"
"ကျွန်တော် ဗိုက်ဆာလို့ "
"ဗိုက်ဆာရင် ဦးကိုပြောလေ သွားနိုင်တာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့ "
"ပြောတက်လိုက်တာ အဲလို ဖြစ်အောင်ဘယ်သူ လုပ်တာလဲ ဟွန့်"
"ဦးကိုစိတ်ဆိုးနေလို့ ကျွန်တော်သည်နေ့ဦးနဲ့စကားမပြောဘူး"
သည်မှာ ထမင်းကြော်လေ ရပြီး များများစားနော် ကလေး
ကျွန်တော်ယူစားမို ရှိသေး
