İMKANSIZ

-7-

Eve girdiğimde salondaki koltukta televizyon karşısında uyuyan Ceren'i gördüğümde derin bir nefes aldım en azından soru yağmurundan şimdilik kaçmayı başarmıştım. Sessizce gidip televizyonu kapattım ve Ceren'in üstünü örtüp merdivenlere yöneldim. Odadan içeri girdiğim anda daha fazla tutamadığım gözyaşlarımı serbest bıraktım. Yatağa girip üstümü örtüğüm sırada hıçkırıklarımla sarsılıyordum resmen. Çok korkmuştum. Hayatımda hiç bir ekşın yaşamayan, ailemin ölümünden sonra hiç bir şeyden korkmayan ve ağlamayan ben az önce yaşadıklarımdan sonra tekrar ve tekrar bu hayata lanetler okudum içimden. O kaza sırasında ailemle birlikte olmayı onlarla birlikte ölmeyi hiç bu kadar istememiştim. Ailem olmadan ben yarımdım. Ve hiç bi zamanda tam olamayacağım onlara kavuşana kadar. İşte sırf bu yüzden intihar etmek istedim. Denedim ama yapamadım. Ailemin yerinde ben olsaydım benim için bunu yapmalarını asla istemezdim. Tabi ki çok üzüleceklerdi ama asla benim için intihar etmelerini istemezdim. Bu yüzden yapamadım belki de bencillik yapıyorumdur bilmiyorum. Ben her şeye sahiptim. Harika bir aileye, sevgiliye, arkadaşlara ve hayata. Ama bir anda her şey tam tersine döndü. Benimle kalan tek şey ise kardeşim gibi sevdiğim Ceren oldu. Beni hayata döndüren beni hiç yalnız bırakmayan bi o vardı hayatımda. Ondan başka kimseye güvenmem imkansızdı.  

CEREN  

Telefonumun alarm sesiyle uyandığımda nerde olduğumu bi an idrak edemesem de dün gece salonda uyuyakaldığımı hatırladım. Kalkıp banyoya gittim ve elimi yüzümü yıkadım daha sonra Derin'in odasına girdiğimde hala uyuduğunu gördüm. Her zamanki kaldırma yöntemlerinden biri olan Derin'in üstüne atlayıp onu gıdıklayarak uyandırmaktı. Bu geleneği değiştirmeyip koşarak yatağa atladım ve Derin'i gıdıklamaya başladım. Birden bağırmaya ve ağlamaya başladığında durdum. Sonra gözlerini açıp bana baktığında şaşkın gözüküyordu. ''Derin noldu iyi misin?'' diye sorduğumda uzun bir süre cevap vermeyip boş boş suratıma baktı ardından da ''Şey... Sadece kötü bi rüya gördüm'' dedi. ''İyi olduğuna emin misin? Dün akşam seni beklerken uyuyakalmışım bişey olmadı dimi?'' ''Hayır Ceren iyiyim dedim ya. Sadece kabus gördüm hepsi bu'' Anlatmak ister misin diye sordum ama kafasını hayır anlamında salladı. Daha fazla üstelemedim. Anlatmak istediğinde anlatırdı zaten. Ama bir şeyler yolunda gitmiyordu buna eminim.

DERİN  

Ceren kahvaltıyı hazırlamak için aşağı indiğinde bende kalkıp banyoya gittim. Ceren öyle üstüme atlayınca dün olanlar tekrar oluyo sandım o kadar korktum ki! Elimi yüzümü yıkadıktan sonra hızlıca giyini aşağıya indim. Ceren kahvaltıyı hazırlamış ve üstünü giyinmişti. Kahvaltı masasına oturup iştahla yemeye başladım. Nasıl bu kadar hızlı oluyordu bu kız anlamıyorum. Bugün okula her ne kadar gitmek istemesem de gitmek zorundaydım. Çünkü bu son senemde inekleyip iyi bir üniversite kazanıp hayatımı kumam için tek şansımdı. Küçüklüğümden beri bir iş kadını olmayı istiyordum insanların imrendiği kıskanarak baktıkları kadın olmayı istiyordum. Hala istiyorum ama o zaman yanımda bana hep destek olan bir ailem vardı. Ama şimdi başaramama korkusu var içimde. Çünkü bana her zaman destek olacak bir ailem yok. İşte bu yüzden korkuyorum. Ama bu korkumu hiç bir zaman dışarı yansıtmadım. Herkes benim güçlü ve korkusuz bi kız olduğumu söyler. Peki ya gerçekte de öyle miyim? İçimde içten içe koca bir şehirde kaybolmuş yapayalnız bir Derin yaşıyor aslında. Bunu hiç bi zaman yansıtmasam da bu öyle. İnsanların bana acımalarını ve benim için üzülmelerinden nefret ederim. Sırf bu yüzden her şeye inat yaşadım ve hep soğukkanlılığımı korudum. İnsanlara karşı tavrımda o kazadan sonra değişmişti zaten. Kimseye yakın olamıyordum. Bir tek Ceren vardı gülüp, içimi rahatça dökebildiğim ve güvenebildiğim. Onun dışındakiler benim için sıradandı. ''Derin...Deriin'' ''Ha?'' ''Sabahtan beri sana sesleniyorum. Hadi kalk okula geç kalacağız.'' ''Tamam. Çantamı alıp geliyorum'' dedikten sonra son lokmamı da ağzıma atıp masadan kalktım.