ELÎŽAN

II.

      Ahh..
Hava bu gece ne kadar güzeldi. Dayanamayıp kendimi balkona attım. Gökyüzündeki yıldızlar beni kendine çekiyordu. Her birisi ayrı güzeldi. Işıl ışıl parlıyorlardı.
    
      "Keşke bende sizin kadar güzel ve şanslı olabilseydim. Keşke..."

     Daha yirmi yaşımda hayatla boğuşuyordum. Yaşıtlarım gününü gün ederken ben çoktan hayatın ağır yüklerini omuzuma yüklemiştim. Bazen çok ağır geliyordu; çok ağır....

      Ben böyle düşünceler içindeyken önümde aniden bir gölge belirdi. Tam çığlık atacakken bir ses;

      "Elizan.."

     Hâlâ ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. O anın verdiği şaşkınlıkla kekelemeye başladım.

      "S..se..sen de kimsin?"

      "Elizan ben Deniz. Sakin ol."

      "Deniz. Senin ne işin var burda. Hemde bu saatte? Çıldırdın mı!"

      Mahçup bir tavırla;

      "Seni merak ettim."

      "Çabuk kimse görmeden git burdan!"
 
       "A... ama..."

      "Çabuk dedim!"

       Deniz benim okuldan erkek arkadaşımdı. Okuldan ayrılınca bir daha görüşememiştik. Beni gerçekten merak etmiş olacak ki, gecenin bir yarısı evime kadar gelmişti. Ama sert bir tepki verdiğim için geldiği gibi gitmek zorunda kaldı maalesef.
     
      O sadece arkadaşım değildi. Aynı zamanda sırdaşımdı. En iyi dostumdu. Her konuda bana yardımcı olmaktan hiç çekinmezdi. Beni çok seviyordu. Tabi bende onu...

      Ama bir sorun vardı ki, ben daha farklı hissediyordum. Galiba ondan hoşlanıyordum.  Mavi gözleri, siyah koyu saçları, uzun düzgün vücuduyla beni benden alıyordu. Hoşlanmamak elde değildi. Fakat o beni arkadaş olarak görüyor. Bense...
      Bazen böyle hissettiğim için utanıyorum kendimden. İnsan arkadaşım dediği kişiyi sevebilir mi? Ona iki yüzlülüğü oynayabilir mi?

      Ben seviyorum. Hemde çok seviyorum. Bu elimde olan birşey değil ne yazık ki. Kim gönlüne söz geçirmiş ki ben geçireyim? Ona içimden geçenleri söylemeyi çok isterdim fakat yapamam. Nasıl söylenir ki? Ya tamamen kaybedersem? Hayır,hayır.... Bu hiç iyi olmaz...