ZORLA GÜZELLİK

BÖLÜM/14

Songül ve Güney, Songül'ün ailesinin evinden çıkarken ikisi de derin bir nefes aldı. Güney oldukça sıkılmıştı. Songül ise annesinin sürekli hemen çocuk yapın.. Kocanı elinde tut laflarından bunalmıştı.

Güney arabaya doğru yürürken Songül gerisinde kalmıştı.

Songül:

"Yürüsek olmaz mı? Nefes almak istiyorum."

Güney:

"Olur.."

Songül ve Güney yan yana hiç konuşmadan yürümeye başlamışlardı. Sonunda sessizliği bozan Songül oldu.

Songül:

"Aileme katlandığın için teşekkür ederim." yavaşça söyledi.

Güney:

"Sen benimkilere her gün dayanıyorsun." gülümseyerek dedi. "Bir kaç saat için teşekküre gerek yok bence."

Songül derin bir nefes alırken ister istemez gülümsedi.

Güney:

"Bu arada.. Başkalarıyla konuşmamı önemsemiyorsun sanmıştım."

Songül:

"Önemsemiyorum zaten.." hızla dedi.

Güney:

"Bugün bana pek öyle gelmedi.." gülümsüyordu.

Songül öfkeli bir bakış attı Güney'e.. Köşede oturmuş bir grup oğlanı görmüşlerdi. Güney Songül'e biraz daha yakın yürümeye başladı.

Songül:

"Niye önemseyim ki? Mesela ben şimdi şurada ki oğlanlarla konuşmaya gitsem sen önemser misin?"

Güney Songül'ün ağına takılacak değildi.

Güney:

"Bana ne canım.. Sonuçta biz kağıt üstünde evliyiz. Ne istersen yap.."

Songül kesinlikle bu cevabı beklemiyordu. Şaşkın bakışlarını gizleyemedi.

Songül:

"E..evet.. Gidip konuşacağım şimdi onlarla. Senin yaptığın gibi.." zorlukla yutkundu.

Güney:

"Aynen konuş.. Ben seni sokağın sonunda bekliyorum." yürümeye devam etti. Songül'ün peşinden geleceğine emindi.

Songül derin bir nefes alırken Güneyin arkasından sinirli sinirli bakıyordu. Birden durdu ve oğlanların olduğu köşeye doğru yürümeye başladı. Bu arada Güney de Songül'ün ona doğru gelmediğini fark edip arkasını dönmüştü. Songül'ün oğlanlara doğru gittiğini fark edince öfkeyle Songül'e doğru yürüyüp elini tuttu ve kendine çekti.