Songül ve Güney bu akşam nişanlanıyorlardı! İkisi de üç gündür birbirlerini görmemişlerdi. Zaten görecek zamanları da yoktu. İki aile de süratle nişan ve düğün için hazırlıklar yapıyorlardı. Songül'ün çeyizi çoktan hazırdı ama onlar da kına gecesi için hazırlık yapıyorlardı.
Songül şimdi yorgunlukla odasın da nişan elbisesini ütülüyordu. Yanında da Meral vardı.
Meral:
"Bu elbise çok güzel Songül! Zengin yere gelin gitmek ne iyi.. Benim ki benden fakir biz evlemiyoruz bile.."
Songül de elbiseyi çok beğenmişti ama sevdiğiyle evlenemedikten sonra ne önemi vardı ki?
Songül:
"İnşallah daha iyileri sana olsun." kırık bir gülüşle dedi. "Sevdiğin var ya yanında ondan güzeli mi var?"
Meral Songül'ün üzgün olduğunun farkındaydı ama ağzından tek kelime alamıyordu. Tam tekrar bir şey soracaktı ki içeri Hatice girdi.
Hatice:
"Bir saatte ütüleyemedin Songül! Geç kalacağız.. Çekil sen saçını başını yap. Ben ütülerim."
Songül ütüyü bırakırken Meral'e doğru baktı.
Songül:
"Fön çekelim mi saçıma?"
Meral:
"Olur ben çok güzel fön çekerim! Makyaj da ben de.."
Meral Songül'den daha heyecanlı görünüyordu.
Nişan elbisesi
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
💥
Güney annesinin zoruyla takım elbisesini giymiş kravatını bağlamaya çalışıyordu ama bir türlü beceremiyordu.
Sonunda bağırarak aşağı indi.
Güney:
"Biri şunu bağlasın!"
Zeynep gülerek Güney'e yaklaştı. Erkek kardeşi gibi severdi.
Zeynep:
"Gel ben bağlarım."
Zeynep Güney'in kravatını bağlarken Güney'in gergin olduğunu fark etmemek mümkün değildi.
