Circle Of Love

Chapter 9: Who Will Catch Me If I Fall?

 Author's Note:

Yung title ng chapter 9 ay hindi meaningful. It is literal! Meaning, for example, kung mahuhulog ako sa bangin, ililigtas mo ba ako? Ganun yun! Hindi yung fall in love blah blah blah! 

~Part 1, JaeJi's POV~

Why can’t I forget this one guy for all this time

Unintentional memories get erased in the far distance

He already forgot about me

With my blackened and smeared tears

I can’t forget him

And I stubbornly say, bye, bye 

I don't know why. But tears are falling in me again. I feel like alone. Di ko talaga kaya ng ganito. I want to be free, but most of the time I'm blind, and most of the time, even if I can see the key so I can be free, I pretend not to see it.

Naglalakad ako mag-isa, gusto ko ng mahulog. Dito sa dinadaanan ko ngayon, andaming mga magbf/gf.

Honey, anong kakainin natin mamaya? tanong ng gf.

Ano bang gusto mo honey? sagot naman ng bf.

Doon nalang tayo sa Rhythm and Beat Restaurant! Masarap ang kimchi nila! sabi ng gf.

Hindi ko na itinuloy ang pagiging tsismosa ko dun sa dalawa. Pero hindi ko kaya, may napakinggan pa akong dalawang magjowa.

Leche ka! I hate you! Sino itong babaeng kasama mo kagabi?! sigaw ng gf sa bf.

It's just my colleague. sabi naman ng bf.

Hindi ka naging seryoso sakin! Anong paliwanag mo dito sa picture na ito na naghalikan kayo?!! sigaw ng gf.

Ahh...ehhh... sabi ng bf.

Break na tayo! - gf.

Ouch. Iyan kasi, mga manloloko, yan ang napapala niyo.

I just realized that all living things in this world are different. It's like, different plus different is equals to different. Naglalakad ako malapit sa port. Tumingin ako sa tubig, sobrang lalim siguro dito. Ano kayang mangyayari kapag nandiyan ako? Ilang segundo kaya akong mabubuhay na lamang?

~Part 2, Lee Joong's POV~

Umalis na ako,  pagkakita ko ay may mga iba ng tenants ng apartment ang umaalis, pakonti nalang kami ng pakonti. Pumunta ako sa ospital, at nagpacheck up kung bakit palaging sumasakit ang ulo ko, at parang may mga ibang pangyayari ang tumatatak nalang bigla bigla sa isipan ko.

Bumabalik na ang alaala mo. sabi ng doktor.

Ang alaala ko? tanong ko sa doktor.

Oo. Ang alaala mo. Nagkaroon ka ng amnesia mga ilang araw na ang nakalilipas, at bumabalik na ang mga nawala mong alaala.

Ok. Sige po, maraming salamat nalang. sabi ko sa doktor.

Agad akong umalis sa ospital, at tinanong ko ang sarili. Ano kaya ang mga nawala kong alaala? Siguro, maganda ang mga ito. Sana nga..maganda.

 Sumakay ako sa isang bus. Nakakaantok, pero napatigil kami sa Incheon port, sobrang trapik, kaya napilitan akong maglakad nalang. Pero gusto kong maramdaman ang lamig, kaya pumunta muna ako sa port. Doon ko nakita si April, nakatingin lang siya sa tubig, siguro nagagandahan siya sa tubig. Purong asul kasi ang kulay ng tubig, kaya maganda.

 April! sigaw ko sa kanya.

Agad naman siyang lumingon sa akin, pero hindi siya sumagot, ngumiti lang siya. Kaya nilapitan ko siya at kinausap.

Bakit ka naman nandito? tanong ko sa kanya.

Gaano kaya kalalim ang tubig diyan? tanong naman niya sa akin.

Siguro, mga 50 feet? 80 feet? sabi ko sa kanya.

Siguro nga. Gusto kong tignan kung ilang feet nga ba yan. sabi naman niya.

Anong ibig mong sabihin? tanong ko sa kanya.

Binigyan niya ako ng pera para bumili ng dalawang softdrinks in can, aalis pa lang sana ako nang may narinig akong splash ng tubig. Lumingon ako, ngunit hindi ko nakita si April. Siguro tumalon siya.

APRIL! sigaw ko. 

APRIL!

APRIL!

APRIL!!!!!!!

Wala akong magagawa kundi ang tumalon din sa tubig upang sagipin si April. Buti nalang ay nahanap ko agad siya, pero wala na itong malay.

Umahon agad kami. Ilan beses ko siyang ginawan ng CPR ngunit wala pa ring epekto. Maya-maya'y bigla niyang inilabas ang tubig na nahigop niya.

Agad kaming pumunta sa ospital para maalagaan siya ng doktor. Aalis na sana ako ng bigla siyang nagsalita.

Bakit mo ko niligtas? tanong niya sa akin.

Ayokong may mamatay na ako ang witness. sabi ko sa kanya.

Dapat pinabayaan mo nalang ako doon! sigaw niya sa akin.

Patawad. Pero, hindi ko iyon magagawa. Ang buhay ng isang tao ay dapat pangalagaan. Life's just once, so fulfill your dreams. sabi ko sa kanya at sabay na akong umalis.

~Part 3, MinJoo's POV~

Ano? Nasa ospital si April?!! Anong nangyari sa kanya? tanong ko kay Lee Joong.

 Magpapakamatay siya. Ewan ko kung bakit. Buti nalang nasagip ko siya. At buti nalang, nandun ako. sabi niya.

O sige. Salamat nalang. sabi ko naman.

Wait. Saang ospital yan? dugtong ko.

Bakit kaya siya magpapakamatay? Hindi ba niya alam na maraming maaapektuhan kapag namatay siya?!!

Nasa GoodWill Hospital siya. Agad kong pinuntahan ang room number.

April! sabi ko sa kanya.

Bakit ka nandito? tanong naman niya.

Bakit ka ba magpapakamatay?! Alam mo bang maraming tao ang maaapektuhan sayo?!! sigaw ko sa kanya.

Sige. Pagalitan mo ko. Bakit? sagot niya sa akin.

Umalis na agad ako, at bigla niyang sinabi sa akin; Wait lang!

Pero iniwan ko pa rin siya, pero bigla siyang nagtantrums, kaya napilitan akong kausapin ulit siya.

Wag ka na ngang magtantrums! Matanda ka na! sabi ko sa kanya. 

Naiinis na ako sa'yo! Napupuno na ako sa'yo ha! galit na galit na sabi ko pa sa kanya.

Naiyak nalang siya. Pero bigla kong naalala, baka madepressed siya, at baka subukin niya ulit na magpakamatay. Ang bobo ko talaga.

Wait. Sabi ng doktor pwede ka na raw makalabas dito bukas. Labas kaya tayo bukas? Gusto mo? tanong ko sa kanya.

Sige. sabi niya habang nakangiti.

Kiniliti ko nalang siya at nagkaroon na kami ng magandang samahan ulit. Nabuhayan ulit siya ng loob, maganda iyon para sa kanya.