Aan mijn zusje -deel 1-

deel 2

"weggelopen? hoe bedoel je? en wat bedoel je met dat hij niet terugkomt?" vraag ik in paniek. "Gaby,rustig," zegt mijn moeder. "Niks rustig! hebben jullie me daarom niet naar school laten gaan?" vraag ik. mama knikt. ik staar haar geschrokken aan. "Wanneer is hij weggegaan?" vraag ik. "Waarschijnlijk midden in de nacht toen wij sliepen," ik voel een steek van schuldgevoel. ik had niet weg moeten gaan. ik had moeten blijven. ik had bij die ruzie moeten zijn. "Waar ging die ruzie over?" mijn vader lijkt even te schrikken en kijkt weg. "Dat heeft er niks mee te maken, je broer heeft de laatste tijd gewoon wat problemen. "Hoezo problemen?" mijn stem klinkt hoog en in paniek. "Bart stop maar even," zegt mijn moeder tegen hem. ik kijk hen beide geschrokken aan. "Hebben jullie iets gedaan? de politie gebeld?" vraag ik. mijn moeder lacht even. "Dat gaat niet zo makkelijk. iemand is pas vermist als hij langer dan 48 uur weg is," zegt ze. "Dus jullie gaan niks doen?" vraag ik. "Misschien is het wel goed dat Kash eventjes weg is, even ruimte voor zichzelf," zegt mijn vader geruststellend. maar het stelt me niet gerust. ik kan het schuldgevoel niet wegduwen. "Maar hij komt wel terug toch?" vraag ik. mijn moeder kijkt even zenuwachtig naar mijn vader en knikt dan. "Laten we er op hopen van wel. ga maar douchen kleed je aan, misschien kan je nog naar school," zegt ze. ik knik en loop de trap op. alsof ik nog naar school ga, kom op zeg. 

als ik de douche uitkom is het half 11. niet te laat om naar school te gaan maar ik ga echt niet. ik droog me af en kleed me aan. waarom zou kash zo gehuild hebben? waarom ben ik weggegaan. waarom heb ik niet gevraagd waarom papa Kash sloeg? Wat voor problemen had Kash dan? ik loop mijn kamer in en mijn oog valt weer op het briefje. hij heeft het speciaal aan mij geschreven zodat ik me niet schuldig zou voelen. ik voel een traan over mijn wang lopen. waar zou hij heen zijn?  waarom kan ik hem niet gewoon gaan zoeken? dat is mijn beste idee tot nu toe dus ik kam snel mijn haar en poets mijn tanden. om 11 uur sta ik buiten. mijn ouders zijn naar hun werk gegaan. ik loop de straat uit. oké, als ik kash was, waar zou ik heen gaan? vroeger ging hij altijd naar zijn hut die hij ooit had gebouwt in het bos. ik had hem daar nog bij geholpen. ik loop richting het bos dat een stukje van mijn huis is. na een tijdje kom ik bij het bos aan. het is stil op het geluid van de zingende vogels na. ik vraag me nog steeds af met wie hij gevochten zou hebben en waarom. Kash is nooit heel erg agressief geweest. hij had wel altijd een opmerking klaar voor wie hem beledigde maar waarom zou iemand hem slaan? hij is hartstikke lief. ik kom aan bij de plek waar de hut stond. de bladeren kraken onder mijn voeten. doordat het herfst is zijn alle bomen rood of geel gekleurd. ik kijk om me heen en zie de hut al staan. niet erg mooi gebouwt maar bestand tegen regen. "kash?" gil ik al op een afstandje en ik loop naar de hut. "Kash! ik ben het Gaby!" zeg ik. ik voel me bijna opgelucht als ik voor de hut sta. "Waarom ging je we-," ik stop met praten en teleurgesteld kijk ik naar de lege hut. hier is hij niet. waarom dacht ik ook gelijk dat hij bij het eerste beste wat ik kan bedenken zou zijn? teleurgesteld loop ik het bos uit, naar huis. 

ik schop kwaad mijn schoenen uit en gooi mijn jas op de grond. ik weet niet precies waarom ik boos ben. ik ben teleurgesteld dat kash er niet was maar ook dat hij niks heeft gezegt toen hij wegliep. of hoort dat bij weglopen? ik ga op mijn bed zitten en start mijn laptop op. ik zie dat ik vermeld ben op twitter. van Bella: heb het gehoord van je broer. rot voor je. ben er als je wilt praten x . waar the fuck zou ik over willen praten?! en hoe weet zij dat zo snel? ik ben te boos om een normaal antwoord te sturen dus laat ik het maar. dan hoor ik dat ik een mailtje heb. welke gek gaat me nou mailen? iedereen moet toch op school zitten? zeker nog zo'n stom ding van: oh wat rot voor je. pff alsof het jullie wat boeit. kom op zeg. ik open het mailtje.  heel even hou ik geschrokken mijn adem in. het is van Kash. snel lees ik wat er staat.

Aan mijn lieve zusje, heei. je werd vanochtend vast wakker en kwam erachter dat ik weg was. als eerste, het spijt me. dat ik niks gezegt heb. dat je niks wist over de ruzie. over de vechtpartij. de laatste  drie weken heb ik eigenlijk niet veel tegen je gezegt. maar dat gaan deze mails allemaal goed maken. omdat je dit vast wilt weten: ik ben oké. ik ben veilig er is niks gebeurt. ik ben bij een vriend. kom me niet zoeken. ik ga niet meer naar huis. dat is zeker. maar het is niet jou schuld. ook niet dat je niet bleef toen je in mijn kamer was. ik heb je weggestuurd. het lag niet aan jou. maar goed, gaby. je wilt vast weten wat the fuck er allemaal aan de hand is. ik zal het je vertellen. het is eigenlijk een best heel erg lang verhaal. maar ik zal het je vertellen. alleen jou. niemand anders. en zeg tegen niemand dat je me spreekt pas totdat je het verhaal totaan het einde hebt gelezen. ik vertrouw erop dat je dat doet. blijf sterk daar thuis. je hebt het vast nodig. hoe het allemaal begon vertel ik nadat je dit hebt gelezen. stuur me niks terug. lees het alleen. je snapt snel wel waarom. ik hou van je. Kash.

ik staar naar de mail. ik kan het niet stoppen en begin te huilen. hij is oké. hij is bij een vriend. rustig blijven. maar het lukt niet. een kwartier lang huil ik nonstop. ik klik de mail weg. het begin van zijn verhaal zou hij hiernaa sturen. ik ben benieuwd. ik zie een nieuw mailtje binnen komen. zo snel al? hij weet waarschijnlijk dat ik niet naar school zou gaan. slimme kash. ongeduldig open ik het volgende mailtje.