Aan mijn zusje -deel 1-

deel 10

ik zit samen met Kash, Matty en Matty's moeder op de bank met een kop thee. het is gek want normaal voel ik me nooit zo snel thuis bij iemand. maar ja, op dit moment, ik heb geen thuis meer. we kijken naar een een of ander kookprogramma als ik een smsje krijg. ik kijk op mijn mobiel. het is van bella.

Gabe, je moet hierheen komen, je moeder is hier. ze vraagt naar jou en Kash, ze gaat niet eerder weg. please help. X B

shit. wat nu? het liefst ontloop ik mijn ouders zo lang mogelijk. vooral mijn vader. en nu is mijn moeder ineens bij Bella? Ik staar naar Kash die opkijkt. "Wat?" vraagt hij verbaasd. "Mama is er," zeg ik. hij kijkt me geschrokken aan. maar hersteld zich dan weer. "Oké," zegt hij kortaf en kijkt weer weg. "Doet dat je niks?" vraag ik. Kash schudt  zijn hoofd. "kash? hoe kun je dat nou zeggen?" hij kijkt me verontwaardigt aan. "Wat? ik doe haar toch ook niks? ze geeft echt niet om mij, waarom ik wel om haar?"  zegt hij. eigenlijk zou ik moeten zeggen dat ze wel om hem geeft en alles, maar ergens heeft hij gelijk. onze ouders zijn vreselijk. hoezo moeten wij dan wel helemaal aardig tegen hun gaan doen?  "Ze is bij bella thuis, ze vraagt naar ons," zeg ik weer. "Ze voelt zich alleen maar schuldig? ze is me niet eens komen zoeken, niemand is me komen zoeken, ze gingen ervan uit dat ik nooit meer terug zou komen. ze hebben me mijn eigen huis uitgezet, Gaby," zegt hij en hij staat boos op. "Kash," begint Matty.

"Dus waarom zou ik ook maar heel even tijd besteden aan hun? ze wil mij alleen maar zien omdat ze zo jou voor zich kan winnen, snap je dat dan niet?" gaat Kash verder. wat als hij gelijk heeft? wat als ze alleen maar naar kash vragen zodat ik zal komen? maar het is ook mijn moeder.  "Dus je gaat nooit meer naar huis?" vraag ik. hij staart me aan. "Ik ben niet meer welkom thuis," die zin breekt mijn hart en juist daarom wil ik nog meer gaan. "We gaan, Kash ga mee," zeg ik en sta op. "Heb je niet geluisterd? ik ga niet mee," herhaalt Kash nog steeds boos. "Kash, ga mee, zo kunnen jij en je moeder dingen uitpraten, ik ga wel mee als je wilt," zegt Matty. Kash lijkt nog steeds te twijfelen maar zijn vriendje weet hem over te halen. "Oké, best," zegt hij chagrijnig en loopt met me mee. 

ik sta voor Bella's deur. zenuwachtig dit keer. ik weet niet waarom eigenlijk, zou ik niet boos moeten zijn op mijn moeder? Bella doet de deur open. ze kijkt me ongerust aan. "ze is binnen," zegt ze. ik knik en kijk naar Kash. hij negeert mijn blik en loopt gewoon achter me aan. we lopen de woonkamer binnen. Mama ziet ons en staat op. ze heeft tranen in haar ogen en rent bijna naar ons toe. ik wil haar bijna weer in de armen vliegen. "Oh god, Kash!" roept ze en ze wilt hem een knuffel geven. "Blijf verdomme van me af," snauwt hij meteen. Mama kijkt geschrokken. het is duidelijk dat al Kash's fruststratie er nu uit gaat komen. en ik hou hem niet tegen. "Hoe durf je hier nog te komen en naar ons te vragen? hoe durf je me een knuffel te willen geven? ben je wel helemaal lekker? wat denk je nou dat ik zou gaan doen? je dankbaar zijn dat je me mijn huis uit hebt gestuurd?" roept hij boos. Mama begint weer te huilen. "Kash, kash, laat het me uitleggen," ik krijg bijna medelijden met haar, Kash blijkbaar niet. "Er valt niks uit te leggen! en stop met janken, al vanaf het begin heb jij niks anders gedaan dan janken!" Kash schreeuwt nu bijna. Matty kijkt me een beetje bang aan als vraag of we hebben moeten stoppen. ik weet het eerlijk gezegd niet. "Jij deed gewoon alles wat papa deed! je bent me niet eens komen zoeken, je miste me niet eens. je hebt me mijn eigen huis uit gezet!" schreeuwt hij. "Kash, rustig," Matty pakt zijn arm maar Kash rukt zich los en loopt dichter naar mijn moeder toe. "Jij stom achterlijk wicht, hoe kon je dat doen? Je bent mijn moeder!" Kash stem verzwakt en ik zie zijn ogen waterig worden. "Je hebt me gewoon weggestuurd, hij heeft me geslagen, en je deed niks. Hoe kon je dat doen?" Kash breekt en begint te huilen. "Het spijt me zo erg," snikt mijn moeder en ze omhelsd hem. ik moet mezelf dwingen niet mee te gaan huilen en zo te zien hebben Bella en Matty daar ook last van. "Ik haat je," mompelt Kash door zijn huilen heen. maar iedereen kan zien dat hij erg hij het ook zelf wilt geloven, hij meent het niet. "Het spijt me zo erg, Kash, je vader en ik, we gaan scheiden," zegt mijn moeder op wat minder huilerige toon. geschrokken kijk ik naar Bella die me bezorgd aankijkt. scheiden? ik wist dat het zo niet langer kon maar aan scheiden had ik niet gedacht. Kash laat haar los. "Wat?" vraagt hij met een zielige stem. vroeger kon ik er al nooit tegen dat mijn broer huilde, het voelt alsof er echt iets goed mis is, ik vind een huilende broer een van de zieligste dingen ooit. "Laten  we even gaan zitten," stelt Bella voor. iedereen is het er mee eens. 

"Het spijt me van alles, Gaby, Kash, Matty," voor het eerst kijkt mijn moeder Matty aan. ze gaat verder. "Jullie vader en ik hadden al eerder problemen, maar dit was de druppel. hij weigerde Kash te vragen terug te komen of te gaan zoeken. hetzelfde voor jou , Gaby.  Dus ik besloot bij je vader weg te gaan. hij is weg uit ons huis om een tijdje bij oma te gaan wonen. Dus ik vraag jullie om alsjeblieft weer naar huis te komen, ik mis jullie zo erg," zegt ze. ik knik en kijk naar Kash die nog lijkt te twijfelen. "En natuurlijk, Matty ben jij altijd welkom. en ik ben erg blij voor jullie," ik weet dat ze het moeilijk vind dit zo te zeggen en ben best trots op haar. Matty knikt en kijkt vragend naar kash. "Oké," zegt hij kortaf. Mama lacht. "Oh gelukkig!" ze staat op en omhelst me. daarna kash. daarna bella en bedankt haar dat ze hier heen mocht komen. dan kijkt ze naar matty. "uhm," zegt matty verlegen en steekt een hand uit. ik zie dat hij bloost. mama lacht. en negeert zijn hand, in plaats daarvan knuffelt ze hem ook. "Welkom in de familie," zegt ze. ik glimlach met het gevoel dat alles ongeveer nog goed komt.