Το Καταραμένο Νυφικό

Η πρωτη συναντηση

Ξύπνησε για πρώτη φορά με ησυχία. Πρώτη φορά δεν την ξύπνησαν οι άγριες φωνές ενός φύλακα ή οι δυνατές φωνές συγκρατουμένων της. Κατευθύνθηκε προς το παράθυρο. Το άνοιξε και αμέσως ένα φως πλημμύρισε το δωμάτιο. Ο ουρανός ήταν θολός για άλλη μια φορά. Βαρέθηκε να τον βλέπει θολό. Έστρεψε το κεφάλι της προς στους δρόμους. Έβλεπε ανθρώπους ελεύθερους, ευτυχισμένους. Όχι σαν αυτή. Εκείνοι ήταν ελεύθερη ενώ η ίδια όχι. Ακόμα και αυτά όμως τα έβλεπε θολά. Δεν μπορούσε να δει τίποτα πια καθαρό όλα τα έβλεπε θολά.... Πήγε στο γραφείο. Πήρε στα χέρια της ένα μολύβι και άρχιζε να σχεδιάζει. Ήταν το μόνο πράγμα που την ηρεμούσε. Ξαφνικά μια γυναίκα ντυμένη στα λευκά μπήκε μέσα

-Βγες έξω, της είπε με μια άγρια γεμάτη μίσος φωνή.

Την άκουσε και βγήκε. Περπάτησε στον διάδρομο. Έβλεπε γυναίκες να συμπεριφέρονται παράξενα. Ήξερε ότι ήταν τρελές. Ήξερε ότι δεν ήταν μια σαν και αυτές. Προχώρησε προς το μεγάλο σαλόνι εκεί ένα κορίτσι την πλησίασε.

- Γεια. Καλώς ήρθες, είπε με μια γελαστή φωνή - Καλώς σας βρήκα, απάντησε φοβισμένη
- Πως σε λένε; την ρώτησε επίμονα
- Ιωάννα.
- Εσένα;
- Ευαγγελία.
- Χαίρω πολύ.
- Παρακαλώ πέρασε στο μαγαζί μου.

Με αυτά τα λόγια κατάλαβε αμέσως ότι ήταν τρελή. Δεν υπήρχε κανένα μαγαζί εκεί.

- Κάποια άλλη φορά. Θα πάω να δω λίγο τον χώρο και θα έρθω. Στο υπόσχομαι, είπε και αμέσως με ένα γρήγορο περπάτημα απομακρύνθηκε.

Συνέχισε προς την μεριά του σαλονιού. Ένιωσε περιφανή που κατάλαβε ότι το κορίτσι που την πλησίασε δεν ήταν σαν και αυτή. Άραγε δεν ήταν και εκείνη τρελή εφόσον μπορούσε να το καταλάβει. Για περίπου 2 λεπτά αυτές οι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό της ώσπου μια λάμψη την έκανε να γυρίσει το κεφάλι της και να δει το κορίτσι που έμπαινε μέσα στο σαλόνι. Η λάμψη ήταν από εκείνη. Όταν μπήκε μέσα δεν έμοιαζε με όλες τις άλλες. Εκείνη όπως και η Ιωάννα έμοιαζαν διαφορετικές, δεν ήταν τρελές. Κατευθύνθηκε προς το μέρος της.

-Πως σε λένε την ρώτησε;
- Τρελή, απάντησε και έφυγε από το δωμάτιο.

Η Ιωάννα προσπάθησε να την προλάβει αλλά δεν τα κατάφερε χάθηκε μέσα σε δευτερόλεπτα. Αποφάσισε να επιστρέψει στο δωμάτιο της. Άνοιξε την βαλίτσα της και πήρε ένα βιβλίο. Άρχισε να το διαβάζει για 12η φορά. Αυτό και η ζωγραφική την έκαναν να ξεχνάει. Γρήγορα αποκοιμήθηκε.