FEDERİCO
Sabah stüdyoya neşeli bir şekilde gittim. Bir vampirin neşeli olması normal mi? EVET! Hadi ama bir zamanlar ben de insandım. Şey... bilmem kaç sene önce.
Mutluydum çünkü Ludmila'yı görecektim.
Sırıtarak stüdyoya girdim. Ludmila'yı seviyordum ve bir gün o da beni sevecekti ve.. ve...
Natha ağlayarak yakama yapıştı. "Hepsi senin hatan aptal! Senin hatan! Senin hatan..." dedi hıçkırıklar arasında. Bacaklarının tutmadığını görebiliyordum. Dengesini kuramayınca onu omuzlarından yakaladım. Aklından bin bir türlü şey geçiyordu. "Bırak beni!" diye bağırdı. Hayır hayır çığırdı. Dikkatler bize toplanmıştı. Kalabalığın içinden koşarak Violetta ve Leon gelince biraz olsun rahatladım. Ama aniden Leon var gücüyle beni ittirip "Ludmila nerede?!" diye bağırınca içime kurt düştü. Beni ittirmesine sinirlenmiştim ama kendimi tutuyordum. "Leon sakin ol biraz sevgilim." dedi Vilu. Her zamanki gibi en soğukkanlı oydu. Yere çökmüş olan Natha'ya yardım ediyordu. "Sakin olmak mı?!" diye haykırdı Leon "En yakın arkadaşım KAYIP! Sen..." dedi beni yine ittirerek. "Sen yaptın sen gelmeden önce iyiydi." Natha yerden kalkıp bana nefretle baktı "Akşam Miguel geldi." dedi. Miguel... Bir zamanlar bana intikam yemini eden vampir... Hem Natha o zaman...
Şok olmuş bir şekilde aklımdan bin bir türlü düşünce geçerken aniden Leon boğazıma yapışınca afalladım. Kalabalıktan bir ooo sesi yükselmişti. Sahi bu Leon kendini ne sanıyordu?
Sinirimi kontrol etmeye çalışsam da bütün bedenimi ele geçirmişti ve artık zayıf olanın insan olduğunu gösterme vaktiydi. "Sana ben yapmadım dedim!"
Yüzüm vampir olmamın etkisiyle değişmiş, dişlerim çıkmıştı. Aşırı hızlı bir hareketle Leon'un kolunu boğazımdan çekip ittirdim." Kalabalık çığlıklara boğulmuş kaçışıyordu. Leon VVioletta'yı arkasına almıştı. Herkes korkmuş gözlerle bana bakıyordu.
Ama ben...
Ben canavar değildim...
Natha bana doğru sakince bir adım attı ve " ne olduğunu biliyorum." diye fısıldadı. "ve bana sadece sen yardım edebilirsin."
LUDMİLA
Boynum ağrıyordu. Ne olmuştu bana? Olanlar aklıma bir bir gelince korkuyla gözlerimi açtım.
Islak bir yerde yatıyordum ve tanımadığım kişiler bana bakıp bakıp gülüyordu. Çığlık attım. Daha da gülmeye başladılar.
Her yerim sızlıyordu. Göz yaşlarım kendiliğinden akmaya başladı. Gülüyorlardı. Filmlerde olduğu gibi kimsiniz beni niye kaçırdınız diyemiyordum... Gücüm yoktu... Halsizdim...
Yavaşça yan döndüm ancak bununla beraber yerdeki ıslaklığın kandan dolayı olduğunu gördüm. Korku ve acıyla çığlık attım. Esmer bir oğlan bana doğru gelip gülerek "Kimse seni duyamaz. Federico bile." dedikyen sonra ben ağlarken boynumdaki kanı yaladı.
Ne kadar da... İğrenç.
"İğrenç değil hayatım. Ben vampirim... Kan severim..."deyip sırıttı "Tıpkı Federico gibi..."
Federico... NE?!
İçeriye uzun boylu başka birinin dalmasıyla Miguel doğruldu. "Miguel,Federico insanların içinde kendini kontrol edememiş yaklaşık 50 kişinin içinde Leon denen herifle kavga etmiş." Miguel bir kahkaha attı ve "Dracula'ya haber verin." dedi.
Az önceki sırık çıkar çıkmaz bana dönüp "İşte şimdi ikinizinde işi bitti küçük sarışın." dedi. Kendimi aptal gibi hissediyordum. Vampir diye bir şey yoktu.
"VAR!" diye bağırdı Miguel aniden yanıma gelerek. Hızı beni korkutmuştu. İçimden geçirdiğimi duyuyordu.
Aniden dişlerini çıkarıp bana yaklaştı ki...
"Miguel! Bırak onu!" sevinç göz yaşlarıyla bunu söyleyen kurtarıcıma baktım.
"Federico..." diye fısıldadım.
