The heir of the Devil

7

Η παραμονή σου στην γη, κρατούσε τον δαίμονα σε λήθαργο.. Τώρα όμως που ήρθες στο μέρος που οι Δαίμονες γεννήθηκαν.. Τώρα, η σκοτεινή σου πλευρά θα κατακτήσει την καλή..

Αγγίξε το μάγουλο του στοργικά, τύψεις έπνιξαν μια ακόμη φορά το μυαλό της..

-Συγνώμη.. (ψέλλισε με σιγανή και τρεμάμενη φωνή εκείνη)

Εκείνος σήκωσε το βλέμμα του και την κοίταξε στα μάτια.. Πόσο της είχε λείψει εκείνο το βλέμμα του.. Τα μάτια του που έλαμπαν σαν μαργαριτάρια.

-Γιατι ζητάς συγνώμη; εγώ είμαι αυτός που θα έπρεπε να σου απολογούμαι, για τις λέξεις που σου είπα, δε..

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του, όταν ο δείκτης του χεριού της αγγίξε τα χείλη του, εμποδίζοντας τον να μιλήσει.

- γνωρίζω οτι ήσουν υπο την επιρροή σαγήνης, απο τα σούκουμπους, το είδα στα μάτια σου, όταν έφευγα, οι κόρες των ματιών σου, δεν είχαν το γνώριμο χρώμα τους, είχαν γίνει ροζ.. Δείγμα σαγήνης απο δαίμονα.

Στάθηκε και σκέφτηκε λίγο..

Εκεινος την κοίταξε ξανά έντονα... Περιμένοντας να ολοκληρώσει τη σκέψη της.

Δε πήρε πάρα μόνο 1 λεπτό σιγής..

-Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να σε σώσω από το δηλητήριο των σούκουμπους. Ήταν το τίμημα για να ζήσεις.. Δε το έκανα απο προσωπικό όφελος.. Δεν ήταν μια πράξη εγωισμού.. Ούτε το έκανα για να σώσω τη δική μου θέση. Ήμουν καταδικασμένη, είτε βρισκόσουν στο δρόμο μου, είτε όχι.

-Τα μάτια σου, η φωνή σου δεν έχουν πια αυτό το οικείο, που έβρισκα καταφύγιο.. Έχεις αλλάξει.. Η παρουσία σου εδώ μάλλον καταστρέφει και σε εσένα κάθε τι φωτεινό..

Τα λόγια του, ξύπνησαν βαθιά μέσα της μια σπίθα ελπίδας, πως κάποτε υπήρξε και έκανε κάτι καλό.. Είναι που μόνο εκείνος μπόρεσε να ξυπνήσει κάτι καλό σε εκείνη..

Αγγίξε ξανά το πρόσωπο του.. Διώχνοντας τα μαλλιά που κάλυπταν ένα μέρος του προσώπου του.. Χαΐδεψε το λαιμό του.. Υπήρχαν εμφανή σημάδια του δαίμονα, είχαν ανέβει μαύρες φλέβες..

"δεν ανήκει εδώ.. Δεν του αξίζει αυτό.. Ένας άγγελος σαν εκείνον.. Θα έπρεπε να ζει στο χρυσό βασίλειο των ουρανών.. Όχι στην πίσσα, τη σκόνη και το θειάφι.."

Έσκυψε και φίλησε τα απαλά του χείλη.. Της είχε λείψει τόσο η αίσθηση.. Τα βελούδινα χείλη του.. Η γεύση τους..

Δε το καταλάβαινε εκείνος, αλλά απορροφούσε το δηλητήριο του δαίμονα που προσπαθούσε να βγει στην επιφάνεια.. Ξανά βάζοντας τον σε λήθαργο..
Αφού τα χείλη τους απόχωρίστηκαν, ακούμπησε το μέτωπο της στο δικό του.. Η μετάγγιση του δηλητηρίου στο σώμα της, την είχε απόδυναμώσει και πονούσε φρικτά.. Προτιμούσε όμως να πονά εκείνη, παρά το άτομο που αγαπάει.. Χωρίς να τον κοιτάξει γύρισε να φύγει.. Έπρεπε να μη δει τα μάτια της..

Έφυγε απο το δωμάτιο του τρέχοντας.. Πίσω στο δωμάτιο της..κάλεσε τον Βέλιαλ.. Όταν εκείνος έφτασε στο δωμάτιο, έμεινε έκπληκτος..
-Τι σου συνέβη; γιατί τα δάκρυα σου είναι μαύρα; τι έκανες παλι Λίλιθ;
Ο Βέλιαλ έτρεξε και βρήκε τη Λίλιθ, κουρνιασμένη στο πάτωμα του δωματίου, να αγκαλιάαζει τα γόνατα της.. Ενώ πάλευε ψυχικά να κρατήσει το δηλητήριο του δαίμονα, απο το να την κατακτήσει και να αρχίσει να κάνει κακό..

Οταν ο Βέλιαλ την πλησίασε και γονάτισε μπροστά της, αγγίζοντας το πρόσωπο της.. Εκείνη αποκρίθηκε με κοφτή φωνή.
- κλείδωσε με στο μπουντρούμι.. Στα έγκατα.. Με αλυσίδες από δαμασκινό ατσάλι! Και ψάξε τα βιβλία να βρεις τι είδους δαίμονας είναι αυτός!!!! Τώρα!!!!

Ο Βέλιαλ άνοιξε μια πύλη και τη μετέφερε στα έγκατα του κάστρου.. Εκεί την αλυσόδεσε με τις αλυσίδες απο δαμασκινό ατσάλι..

Εν το μεταξύ...

Ο Μάικ που βρισκόταν στο δωμάτιο, παρατήρησε τα χέρια του.. Τα μαύρα σημάδια είχαν φύγει.. Μαζί και ο πόνος.. Παρατήρησε μια λάμψη στο μενταγιόν του.. Το έπιασε στα χέρια του.. Και αμέσως ένιωσε μια ζεστασιά, μια γαλήνη κατέκλυσε την καρδιά του..