The heir of the Devil

Οράματα

Την ακούμπησε απλά στο στρώμα στου κρεβατιού.. Ήταν τόσο αδύναμη.. Που ήταν η Λίλιθ που ήξερε; που κατέστρεφε τα πάντα στο πέρασμα της;

Λιπόθημη καθώς ήταν, έτρεξε τα δάχτυλα του στα μεταξένια λευκά μαλλιά της.. Παρατηρούσε το όμορφο πρόσωπο της.. Από παιδιά που ήταν ακόμη.. Πάντα ένιωθε πως ήταν γραφτό να είναι μαζί..
Έσκιψε και φίλησε απαλά τα απαλά χείλη της.. Τόσα χρόνια ονειρευόταν ετούτη τη στιγμή..

Βουνά...

Το ηφαίστειο....

Φωνές....

Και ξαφνικά μια εικόνα.. Στην αρχή ήταν θολή.. Δύσκολα αναγνώριζε μια φιγούρα..

Τότε μια φωνή ήχησε ψιθυριστά..

"Εκεινος που θα ρίξει τον διάβολο απο το θρόνο του.. Θα γίνει ο διάδοχος της κολάσεως.."

Η εικόνα ξεθώριασε αλλα πριν εξαφανιστεί εντελώς.. Η γυναικεία φωνή ακούστηκε ξανά

"ψάξε το σπαθί του, που άλλωτε υψώθηκε στον παντοδύναμο.. Πάρε αυτό που δικαιωματικά σου ανήκει..

Κόρη μου... "

Η φωνή ξεθώριασε και διασκορπίστηκε στον κόσμο των ονείρων..

Η Λίλιθ πετάχτηκε τρομαγμένη απο το όνειρο...

Κοίταξε δίπλα της και αντίκρισε τον Βέλιαλ να κοιμάται ήσυχα..

Ήταν τόσο γλυκός.. Ξαπλωμένος δίπλα της, σαν μικρό παιδί.. Τόσο γλυκός... Και τόσο επικίνδυνος ταυτόχρονα..

Γλίστρησε επάνω στο στρώμα και βρέθηκε στην άκρη του κρεβατιού.. Άνοιξε σιωπηλά την πόρτα σιγουρεύοντας πως δεν ξύπνησε τον Βέλιαλ..

Νυχοπερπατώντας στον μεγάλο διάδρομο του κάστρου.. Αυτό τον διάδρομο που από μικρή λάτρευε να χαζεύει τα πορτραίτα..