Artık Gülmek İstiyorum

yeni ev, sonsuz kırgınlık

Annem bizi aldı yine bir hafta sonu. Evimize gittik annem yeni bir ev tutmuş babaannemlerden uzak ama olsun. Evimiz çok güzel zemin kat ama olsun, park var kocaman evin yan tarafında muhteşem. Bir sürü çocuk var annem bizi okuldan aldığında bir sürü arkadaşım olacak sanırım. Karşı komşumuz Maşallah teyze ve birbirinden yaramaz iki küçük kızı biri üç öbürü dört yaşında çok yaramazlar. Maşallah teyze sürekli koltuktan koltuğa atlayıp "trink" diyordu çok komik bir aile'ydi. Bir gün Maşallah teyze ve annem sadece iki daire ye ait olan apartman boşluğunda oturmuş çay içiyorlardı, ben de yanlarında onları dinliyordum. Her çocuk gibi büyüklerin konuştukları ilgimi çekerdi. Maşallah teyze kocasından dayak yediğini anlatıyordu annem e ilk defa dövmüştü onu ağlıyordu. O esnada annemin telefonu çaldı ve arayanın babam olduğunu söyledi. İlk onlar konuştu annemin yüzü asıldı yine ne demişti bu adam diye merak ederken annem konuşmaya başladı.

-Kızım baban seninle konuşmak istiyor.

Annem hâlâ nasıl babam olduğunu söylüyordu bilmiyorum ben artık onu baba olarak görmüyordum. Çünkü babalar kızlarını bırakmazlar. O yüzden baba demiyorum artık ona. Küsmüştüm kendimce ama ne o bunu biliyordu ne de ben söylüyordum.

-Efendim?
-Aşkım napıyorsun?
-İyiyim sen?
-İyiyim güzel kızım. Sana bir şey söylicem.
-Söyle?

Sesi güzel geliyordu. Beni gezmeye götürücek diye düşünüyordum o an. Ne kadar kırgın olsam da hâlâ içimde biraz umut kırıntıları vardı. Çocukluğuma ve aptallığıma verin.

-Güzel kızım bir kardeşin oldu adı Rüzgar.

Bir insan bir baba tarafından kaç kere yerle bir olurdu? Ben bunu son sanmıştım hiç öyle olmadığını yıllar geçtikçe öğrendim. O an söyle dediğim için çok pişman olmuştum keşke hiç o telefonu almasaydım elime, efendim demeseydim, sesini duymasaydım. Keşke o benim babam olmasaydı. Ne kadar çok keşkelerim var onunla ilgili. Ağlayarak konuşmaya başladım.

-Benim iki tane kardeşim var zaten. Biri şuan parkta diğeri de babaannem in yanında, başka kardeş istemiyorum ben.

Telefonu bir hışımla annemin eline verip odama gittim kendime her ağladığımda yaptığım gibi bir köşe seçip yere oturdum ağlarken her zaman yüzümü tırnaklarımla yırtan bir çocuktum. Farkında olmadan yaptığım sonrasında çok acı çektiğim tırnak izlerim. Bunların sebebi benim öz babamdı.
İlk nefretim. İlk hayal kırıklığım. İlk kırgınlığım. İlk korkum. Ve sonu gelmeyen babam tarafından yıkılışım.