Mahzende tutsakmışım gibi...
Duvarlar siyah, içerisi karanlık. Çığlıklarım tokat atıyor sanki her soluduğumda nefesimi. Yer soğuk üşüyorum, aslında içim delice yanarken. Yalnız değilim belki de tek başımayken, anılarım o kara duvarlara sığmıyor bile.
Gökyüzü hep istediğim gibi aslında; uçsuz bucaksız bi koyuluk, her ne kadar gözlerimin hayal ettiği taştan ve sert bir gökyüzü olmasa da.
Ufak bir pencere bile yok yağan yağmurun kokusunu almak için, olsa da farketmezdi zaten ben beş duyumu birden kaybetmişken. Birtek beyin ölümüm gerçekleşmedi, o da olmaz zaten dışarda ay ışığı beklerken beni.
Kısacası gözyaşlarım düşmek için bir ben arıyor...
