عشق الجارحى

الفصل التاسع والثلاثون

فى شقه خديجه واحمد
أحمد: خديجه قومى بقى بقينا بعد المغرب
خديجه بنوم :ياه انا نامت ده كله
احمد: اه قومى بقى خودى شاور وصلى الصلوات اللى فاتتك
خديجه: هو انت صليت
احمد: اه الحمد لله
خديجه :ماشى
وبتقوم خديجه تاخد شاور وبتصلى
بعد ما خديجه ما بتصلى بتخرج برا الاوضه
خديجه بتدخل المطبخ تلاقى احمد واقف فى المطبخ
خديجه :بتعمل ايه
أحمد: بعمل سلطه وبسخن الاكل اللى مامتك حاطه فى التلاجه
خديجه :والله ماما دى عسل عارفه انى مبعرفش اعمل سلطه حتى
أحمد باستغراب :بجد مابتعرفيش تعملى حاجه خالص
خديجه :اه مبعرفش ومبحبش ادخل المطبخ ماما هى اللى كانت بتعمل كل حاجه
احمد :طب مين اللى هيعمل هنا الاكل
خديجه :مش عارفه انا مفكرتش فى الحكايه ديه
أحمد بضحك: ده شكلها هتبقى ايام زى الفل
خديجه بضحك: سيبك انت من موضوع الاكل دلوقتى ونبدأ نفكر فيه لمى الاكل اللى فى التلاجه يخلص ممكن نقول لماما تعملنا اكل واحنا نسخنه بس
أحمد :لا طبعا مش هينفع مامتك مش شغاله عندنا وانا مش عايز اتعبها معانا ايه رايك نجيب شغاله
خديجه برفض: لا انا مبحبش الشغالات انا هعمل كل حاجه بنفسى ولو على الاكل هجيب الطريقه من على النت وهعملها لحد ما اعرف بس انت بقى تصبر لحد ما تعلم
أحمد بحب :اي حاجه هتعمليها هتبقى زى العسل طلما من ايديكى
خديجه :ربنا يخليك ليا يا حبيبى
أحمد: ويخليكى ليا يا قلبى
وبعد شويه بيقعدوا ياكلوا مع بعض
أحمد: يا خديجه كملى اكلك
خديجه: انا خلاص شبعت
أحمد: شبعت ايه بأكل العصافير بتاعك ده
خديجه: يا أحمد والله انا مباكلش اكتر من كده
أحمد: خلاص اشربى كوبايه لبن
خديجه: انا ليه راحه المدرسه
أحمد :خديجه طب علشان خاطرى تقعدى تكملى اكلك
خديجه: أحمد ما تغصبش عليا أكل
أحمد بحزن مصطنع :خلاص اللى تشوفيه يا خديجه ما انا خاطرى ملوش لازمه عندك
خديجه بسرعه: والله ابدااا وعلشانك هقعدك اكل تانى
أحمد بابتسامه :ماشى يالا اقعدى وانا اللى هاكلك
خديجه :ليه انا ليسه صغيره
أحمد :اه ليسه صغيره وبعيد عن كده انا كل لقمه هحطها فى بوقك هاخد عليها حسنات ولا انتى عايزه تحرمنى من الجنه
خديجه :هو انا اقدر برده
بعد ما يخلصوا اكل
خديجه بتعب: حرام عليك ايه كنت بتزغط بطه يا مفترى ده انا حاسه انى هموت
أحمد بضحك: كل ده من أكله ده انا حتى مأكلتكيش كتيير
خديجه :مأكلتنيش ايه يا أخوى ده انا حاسه انى اعضائى دلوقتى يا عينى فى حاله طوارئ مش ملاحقين يودو فين حرام عليك يا شيخ
أحمد بضحك :خلاص معنتش قادر
فى الوقت ده جرس الباب بيرن
أحمد باستغراب :مين اللى هيجى دلوقتى لينا
خديجه :مش عارفه استنى هفتح وهنعرف
أحمد بعصبيه: انتى مش شايفه انتى لابسه ايه هتفتحى الباب ازاى اتفضلى ادخلى الاوضه وانا هروح اشوف مين
خديجه بتبص على هدومها بتلاقى نفسها لابسه قميص بيتى فوق الركبه بحمالات وفارده شعرها
خديجه :احمد والله نسيت انا لابسه ايه
احمد :خديجه خلاص ادخلى الاوضه دلوقتى
خديجه حاضر
بيروح احمد يفتح الباب بيلاقى اسر وزياد ومالك ونور وبسمله
أحمد بضيق: ايه اللى جابكم
مالك: ايه يا عم جايين نباركلك
أحمد: الله يبارك فيك يا خويا يالا بقى مع السلامه كلكم
نور: انت بتطردنا
احمد :اه بطردكم
نور: انا هدخل يعنى هدخل
أحمد :بضيق خلاص ادخلوا بس تمشو بسرعه انتم سامعين
اسر :ندخل بس الاول وبعدين نشوف موضوع المرواح ده
بيدخلوا كلهم الصاله
بسمله بخجل: هى خديجه فين
أحمد :فى الاوضه ثوانى هندهلها
بيدخل احمد الاوضه
خديجه :مين اللى بيخبط
أحمد بضيق: أسر ونور وزياد وبسمله ومالك
خديجه بفرحه: بجد يالا نخرج لهم
احمد بيمسك ايديها :انتى هبله غيرى هدومك الاول والبسى حاجه واسعه وبعدين اخرجى
خديجه :ماشى اخرج انت اقعد معاهم على ما اغير
احمد :ماشى
بيخرج احمد ويروح الصاله
نور :خديجه ما جتشى ليه
احمد :بتغير هدومها وجايه
زياد :هو انت متضايق اللى احنا جاينا
أحمد بسخريه :وايه اللى هيضايقنى فى انكم جاين اول يوم جوز ليا هى دى حاجه تزعل
زياد باستفزاز :لا طبعا ما تزعلش
أحمد بيحدف عليه المخده :مستفز
أسر: فيه ايه يا عم مش جايين نطمن نشوف رفعت رأسنا ولا لا
أحمد :وانت مالك انت يا بارد خليك فى نفسك
أسر بحزن مصطنع: كده يا أحمد بعد العشره ديه كلها هانت عليك سندويتشات الحلوه بالقشطه
كلهم بيضحكوا على كلام اسر
خديجه بتيجى وهم بيضحكوا
خديجه: بتضحكوا على ايه ضحكونى معاكم
نور: تعالى اقعدى جانبى احكيلى
أحمد: لا هتقعد جانبى انا تعالى يا قلبى
نور :ايه المحن ده
خديجه وهى بتطلع لسانها: اللى غيران مننا يعمل زينا
اسر لنور: تعالى يا قلبى اقعدى جانبى وسيبك من الناس الوحشه ديه هى وجوزها شررين
خديجه بسخريه :شررين اسر بطل تتفرج على سبيس تون
نور :بت انتى ملكيش دعوه بجوزى حبيبى
اسر :ربنا يخليكي ليا يا قلبى وميحرمنيش منك ابدااا
خديجه :انتم جاين تفقعولى المرره من اول يوم لا كده كتير عليا
اسر بتريقه: اللى زعلان مننا يعمل زينا
خديجه :كده يا اسر بتردهالى ماشى
نور :ملكيش دعوه بجوزى حبيبى
خديجه: اشبعى بيه يا ختى
وتكمل خديجه: ايه يا بسمله مبتتكلميش ليه
بسمله بكسوف: انا بسمعكم
خديجه: اوعى تكونى مكسوفه ده انتى قاعده مع ناس ميعرفوش حاجه عن الكسوف
مالك :انا حاسس انى بتهزق
اسر بسخريه :حاسس مش متاكد
نور :كده كتيير والله ده احنا اتهزقنأ النهارده كتيير اوووى
أحمد :حد قالكم تيجو اول يوم كان حد جالكم لمى اتجوزتم
اسر :احنا مكناش هنا يا خويا كنا فى شهر العسل الدور والباقى عليك انا اللى مروحتش
زياد :انتم مش راحين شهر العسل
أحمد: انا عندى شغل مقدرش اسيبه واروح شهر العسل دلوقتى
أسر: يابنى سيبك من الشغل شويه ده احسن وقت هو فى اول الجواز كده
نور: ومالوا الجواز بعد كده يا خويا
أسر :ذى العسل ياقلبى هو انا اقدر اقول غير كده
نور: بحسب
مالك بضحك: اختى حبيبتى المسيطره
اسر: اسكت يابنى ده متقاعدنيش فى الشقه
وبيفضلوا يتكلموا مع بعض وبعد شويه بيمشوا