BOZKURT'UN KIZI

Bozkurt'un Kızı· 1. Bölüm|Geçmiş🍂

'Sezen Aksu- Küçüğüm'

Bozkurt'un Kızı· 1. Bölüm|Geçmiş🍂

Herkesin bir geçmişi vardır. Herkesin bir acısı vardır. Kimse bu zamanlara 'hoop' diye kolayca gelmedi. İnsan acıları olmadan, geçmişi olmadan güçlü olur muydu?

Herkesin tek bir ortak noktası vardır. Acı.. Büyüklüğü, sebebi farklı olsa bile herkesin ortak noktası acıdır.

Acılar güçlendirirdi insanı.

Benim geçmişimde de acı vardı herkeste olduğu gibi. Hemde tarifi olmayan acılardan.

Ben Umay.. Şehit kızı Umay Yıldız.

Bu benim hikayem. Hikayemi dinlemeye var mısınız?

🍂· · · 🍂

Evde ki bu cümbüşü bünyem kaldırmıyordu. Annem ve Esma teyze mutfakta yemek yapıyorlardı. Mehmet amcada içerde oturmuş maç izliyordu.

"Umay şunları masaya taşı kızım hadi." dedi annem.

Çeşit çeşit yemekler yapılmıştı yine. Abimler her görevden geldiğinde bu ortam olurdu.

Tabakları alıp içeri doğru adımlarken zil çaldı ve kapı iki kere tıklandı. Kalakaldım olduğum yerde. Yüreğim ağzımda atıyordu. Boğazıma bir yumru oturdu.

Gözümde canlandı o gün.

5 Eylül 2017..

Babam görevden gelecekti. Annemle onun için yemek yapıyorduk. Üç aydır yoktu. Özlemiştim. Asker kızı olmak kolay değildi. Ama bir o kadar da gurur vericiydi.

Zil çaldı. Kapı tıklandı iki kere.

"Babam geldi!" Dedim heyecanla. Ben ellerimi yıkayana kadar annem açmıştı çoktan kapıyı.

"Umay!" Dedi acı bir ses. Can yakan bir sesti bu. Mutluluk yoktu. Neşe yoktu. Acı vardı.

Bir çığlık koptu ardından acı bir çığlık. Bu acı çığlığın tarifi yoktu.

Kaldım olduğum yerde mıhlanmış gibiydim olduğum yere. Ne bir adım ileri atabiliyordum ne bir adım geri.

"Umay!" Dedi yine acının en koyu tonuna bürünen ses.

Ambulans sesleri yankılandı kulağımda. Tarifi olmayan çığlıklar döndürdü başımı.

"Şehit oldu." Dedi yabancı bir ses.

Ayaklarım rotasını şaşırmış gibi benden habersiz ilerliyordu kapıya doğru.

Anneme baktım. Kapının önüne çökmüş hıçkırıklara boğuluyordu.

Kahkaha attım birden. Komik şakaydı gerçekten.

"Bayaa komik ya. Organizasyon falan baya iyi hazırlanmış. Hani babam nerde? Sokağın başından çıkacak değil mi?" Dedim gülerek.

Sustular. Kimse bir şey demedi. Sadece sustular.

"Şaka! Bu bir şaka! Komik olmayan bir şaka! Değil mi?!"

"Umay.." dedi çaresiz bir ses. Annem.. Annemdi bu çaresiz sesin sahibi.

Anneler çaresiz kalır mıydı?