MINE
အပိုင္း(၃)
..................................
မိုင္း
ေဒါသျဖစ္ျဖစ္ႏွင့္ထြက္လာခဲ့တာ ေဆးရံုအေဆာင္ရဲ႕အျပင္နားေရာက္ခါနီးေတာ့မွ ေနာက္ကေနလက္ကိုလွမ္းဆြဲျခင္းခံလိုက္ရကာ သူက ေ႐ွ႕ကေနဦးေဆာင္၍ကား႐ွိရာဆီသြားေလသည္။ အိမ္႐ွိရာဆီ လမ္းျပေပးရင္း လမ္းထိပ္နားေရာက္ေတာ့ ကားက ဆက္ဝင္လို႔မရေတာ့တာမို႔ ကားကိုရပ္ထားခဲ့ကာ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ကေနသူက ဘာမွမေျပာပဲလိုက္လာေလသည္။
အိမ္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ ပေထြးျဖစ္သူက ေယာက်ာ္း ၃ေယာက္ကို အိမ္ကိုလိုက္ျပေနတာေတြ႔လိုက္ရေလသည္။
"ခင္ဗ်ား...ဒါဘာလုပ္တာလဲ။ ဒီအိမ္ကို ခင္ဗ်ားသေဘာနဲ႔ေရာင္းလို႔မရဘူး။ ဒီအိမ္မေရာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ျပန္ၾကပါေတာ့..."
တျခားလူေတြဘက္ကိုေတာ့ ေလသံအနည္းငယ္ေလွ်ာ့ကာေျပာလိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေဒါသထြက္ေနတာ ဟိုလူကိုတစ္စစီ ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲထိုးပစ္ခ်င္ေနသည္။
"ဘာလို႔မရရမွာလဲကြ...မယားပစၥည္း လင္ပိုင္တာပဲ။ မင္းကသာ မေလာက္ေလး မေလာက္စားနဲ႔ ဘာလာ႐ႈပ္ေနတာလဲ။"
ထိုလူက ထိုးမလို႔ေျပးလာေတာ့ ႐ုတ္တရက္မို႔ မ်က္စိမွိတ္ခ်လိုက္မိသည္။
"အားးး"
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚလက္သီးခ်က္က်လာမယ္ထင္ထားေပမဲ့ အခုမ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့႐ွံု႔မဲ့ ညည္းညဴေနေသာပေထြးကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူရဲ႕လက္ကို လိမ္ခ်ိဳးလိုက္သူက ကိုေနဝန္းသစ္။
"မယားပစၥည္း လင္ပိုင္တာေတြဘာေတြက ရပ္ကြက္ထဲမွာေျပာတဲ့စကား...စည္းမ႐ွိကမ္းမ႐ွိ ကိုယ္လိုရာဆြဲေျပာမေနနဲ႔...ဒီအိမ္မေရာင္းဘူးတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ျပန္လို႔ရၿပီ။"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာတုန္းက ဘာမွသိပ္လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားမျဖစ္ၾကေပမဲ့ သူေျပာလိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ထြက္သြားၾကေလသည္။
"မင္း...မင္းကဘယ္သူလဲ"
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ပေထြး ဦးထြန္းေအာင္က လွမ္းေမးတာကို
"ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကိုေမးစရာမလိုဘူး။ က်ဳပ္ေ႐ွ႕ေနခဏေနလာလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီက်မွဆက္ေျပာၾကတာေပါ့"
