Itanong natin kay Toper

Palakpak ba?

Balot na nang kadiliman ang paligid niya.Tanging ang ilaw nalang sa mga poste ang nagbibigay ilaw sa kanyang daraanan.Kasalukuyang kakatapos lang nang kanyang klase kaya siya inabot nang dilim.

Kasalukuyan siyang naghihintay nangmagagawing sasakyan patungo sa kanyang kinatatayuan para makauwi na siya. Ilangminuto na ang nakalipas ngunit wala paringdumarating na sasakyan. Mukhanggagabihin na siya ng sobra.

“Ano ba yan? Ang tatagal ng mga jeep dito.Dapat doon nalang ako sa kabila naghintay. Baka pagalitan pa ako ni LoloPoklog. “ wika ni Toper sa kaniyang sarili.

Ilang saglit pa ay dumating narin angkaniyang hinihintay. Isang de makinang sasakyan ang tumigil sa kanyang harapan.

Dali-daling umakyat si Toper at umupo sabandang kaliwa sa may gitnang bahagi nang sasakyan. Pagkaupong pagkaupo niya ayagad pinaharurot ng tsuper ang kaniyang kinasasakyan.

“Sa wakas! Nakasakay na rin ako!” ani niya sakaniyang sarili.

Tulad ng isang pampasaherong jeep, angkaniyang kinasasakyan ay patigil-tigil. Habang patigil-tigil ay padagdag ngpadagdag ang mga taong nakasakay dito. Kaya ang loob ay nagmistulang lata kungsaan nagsisiksikan ang mga sardinas sa loob nito.

Dahil masikip na ang loob ng jeep ay hirap nahirap na dumukot si Toper ng kaniyang kulapi sa kanyang bulsa. Mga ilang minuterin bago niya ito makuha. Pagkakuha niya ay kinuha niya ang kanyang sampungpiso at inabot sa katabi.

            Ilang minutong nakaangat ang kamayni Toper ngunit walang kumuha ng kaniyang bayad kaya hirap na hirap niyanginabot ito mula sa kaniyang inauupuan. Dahil sa sobrang layo ay pawis na pawissiya bago niya ito maiabot.

            Matapos niya itong maiabot sa driveray tinignnan niya ang lahat ng mga tao sa loob ng jeep at tiningnan nang masamabago nagsalita…

            “Ano wala ba kayong mga kamay?” anini Toper.

            At sabay nagpalakpakan ang lahat.

            “Clap… Clap… Clap…”