MORFİN G×G

21.

“Biliyor musun Meva, bana ilk mektubunu yolladığın gün anlamıştım hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını. Sana ters cevap versem de,içten içe ilk günden sonra hep oturup mektupları bekledim. Birini sevebileceğim aklıma gelmezdi. Üstelik bir kadını,senden evvel yönelimimden bile bihaberdim. Bana sevginin sadece sevgi olduğunu, ötesinin berisinin olmadığını öğrettin. Bazen,hatta bu gün bile durduk yere senin gibi birini tanıdığım için ne kadar şanslı olduğumu düşünüyorum... Seni seviyorum. Keşke beni sevmeseydin ama bir yerlerde iyi ve sağlıklı olduğunu bilseydim. Eğer seçim şansım olsaydı, şimdi senin yerinde olmayı dilerdim. Seni çok özledim sevgilim. Sağlıklı düşünemiyorum. Kaç gündür buradaydız bilmiyorum... Üç mü,dört mü... Yemin ederim seni çok özledim. Keşke bir kez olsun sana sarılabilsem. Keşke şimdi şu nalet odadan birlikte el ele çıksak. Hayatıma sen olmadan devam edemem... Benim hayatım senden ibaret. Bu aptal kanserden çok daha güçlü olduğunu biliyorum. Lütfen artık uyan sevgilim... Gücüm tükendi...”

“ Hanımefendi artık çıkmanız gerekiyor, lütfen.” elimi,ellerinden ayırdım.

Başımı salladım. Odadan çıkmadan evvel son kez suratına baktım.

Kapıda Kuzey ve hemşire vardı,“ Ne oldu?” diye sordum.

“Yağmur abla,iyi değilsin hadi bir sakinleştirici yapsınlar. Lütfen bir şeyler ye,biraz uyu. Dört gündür ne uyuyorsun ne yemek yiyorsun. Ablama nasıl hesap veririm sonra? Böyle mi baktın ona der...” sonra doğru sesi kısıldı. Sanki hiç çıkacağına inancı yokmuş ama tüm kalbiyle gelip onu azarlamasını istiyormuş gibiydi.

“Ben iyiyim Kuzey. Ablam da iyi olacak. İnanmalıyız,tamam mı?”

Hemşireye gitmesini söyledim. Kuzeyle sandalyelere oturduk,“ Annem gittikten sonra ablam bana annelik yaptı. Bir gün olsun sesini yükseltmedi, yokluğunu hissettirmedi. Şimdi ikinci kez annemi kaybedersem ne yaparım bilmiyorum. Kaldırabilir miyim bilmiyorum. O eve o olmadan girebilir miyim, yaşayabilir miyim... Bilmiyorum.” yüzünü ellerinin arasına aldı,acıyla soludu.

Şu sıralar hissedebildiğimiz tek şey buydu,uçsuz bucaksız kesin acı.

Fatih amcanın da Kuzeyden farkı yoktu. Korkutucu derecede sessizdi. Çoğu zaman saatlerce tek bir noktayı izliyordu.

Sevgili Meva, morfin, sevgilim... Artık aramıza dönmelisin. Kimsenin dayanacak gücü kalmadı. Benim dayanacak gücüm kalmadı.

Bir an da odaya doktorlar girdi. Hızla ayağa fırladım,“ Ne oldu? Bir şey söyleyin! Ne oldu Allah aşkına...”

Kuzey ve Fatih amca içeri girmeye çalıştı ama doktorlar müsaade etmedi.

“Hayır,hayır,şimdi değil...” dedi Fatih amca fısıldarcasına. Saçlarını hırsla geriye itti.

Elimi yüzüme bastırdım ve milyonlarca kez kötü bir şey olmaması için tanrıya yalvardım.

Başım dönüyor ve midem bulanıyordu. Her an bayılacakmışım gibi hissediyordum. İçeride 19. dakika 46. saniye kaldı doktorlar içeride ama bana 19. Yıl gibi gelmişti. Ciğerlerine hava ulaşmıyordu sanki,elimi boğazıma götürdüm,göz yaşlarımın arasında derin nefes almaya çalıştım.

Paramparça hissediyordum. Bulunduğum vaziyeti başka hiçbir şey anlatamazdı. Paramparçaydım!

Kuzey titriyordu,gidip sarıldım ve gülümsedim,“Korkmana gerek yok o iyi olacak. İnan bana,ağlama. Sakinleş Kuzey.”

Fatih amca gelip Kuzey'i oturttu sandalye'ye.

“Baba söyle bana,ne yapacağım şimdi? Ona bir şey olursa ben ne yapacağım?”

Fatih amca ikimize birden sarıldı ve otoriter bir ses tonuyla,“ Hiçbir şey olmayacak. Meva'yı tanımıyormuş gibi konuşmayın,ne zaman pes etti? Birazdan iyi olduğunu söylemek için doktorlar gelecek ve-”

Doktor odadan çıktı. Başı hafif eğik şekilde,“Elimizden gelen her şeyi yaptık. Ama kanseri gittikçe ilerledi. Maalesef hastayı kaybetti. Başınız sağ olsun.”

Şimdi sakin olmam,avazım çıktığı kadar bağırmamam, ortalığı yakıp yıkmamam için bir nedenim yoktu.

Evvelinde düşünme yetimi kaybettim. Kulaklarım çınladı. Gözlerim kapandı ve bedenimi ayakta tutamadım. Sanki yaşamamı sağlayan ne varsa seninle gitmişti.

Sevgili Morfin, artık dünyadaki tek güzel şeyi de kaybettim.

“artık güneşin doğmasını bekleyecek gücüm kalmadı ama siz yeni doğacak güneşi mutlaka bekleyiniz.”

Merkür.