Bazen insanı üzen şey kaybetmek değil,yarim kalmak oluyor.
Sanki elinin birini kaybetmiş de bir daha asla hayata tutunamayacak gibi. Adım adım uzaklaşıyorsun işte... Kör kalsa, yatalak olsa vazgeçemeyeğin insanın buna hiç değmediğini fark ediyorsun. Hani birinden umutlanıyorsun o varken bana bir şey olmaz dediğin kişi koca bir hiç çıkıyor ya... En önemlisi de ona olan bütün güvenini boşa çıkarıyor ya... Bu insanı hayretle izliyorsun. Bu kadar çok düşmüş olmasaydın, daha çok güçlü kalkardın ayağa. Biliyorsun... Çaresi yok ve de en çok da buna yanılıyorsun...
💔💔💔
