Hissettiğim şeyleri tanımlayamıyorum bu aralar. Umursamıyor gibi yapıp içimdeki o derin çukurun içinde bir yerlerde biriktiriyorum her parçamı. Bunun çaresi olabileceğini de sanmıyorum. Hissizleşiyor gibiyim ama dönüp baktığımda duygularımı nasıl da zirvelerde yaşamış olduğumu hatırlıyorum. Kendi içime dönemiyorum, düşünmemek için düşünmüyorum daha doğrusu. Garip bir döngüdeyim. Yapamıyorum. Rahat bir nefes alıp her şeyin güzel olacağını söylemek istiyorum. Kendimi inandırmak, sevdiklerimi inandırmak istiyorum. Köşemde ağlayıp, aynı zamanda hiç bilmediğim yerlere kaçmak istiyorum. Yapamıyorum.
Modunuzu düşürmek istememiştim ama galiba aşırı depresif bir paragraf bıraktım buraya. Siz bana aldırmayın arada gelip gidiyorlar böyle. Karantinadan, genel gündemden aynı zamanda sınav kaygısından olsa gerek bu ara gerçekten aşırı modum düşük. Umarım bir an önce her şey yoluna girer. Gece gece içimi de döktüğüme göre hayırlı olsun depresyona girmişim ben kfbfkdkdmmjd
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ben'den
No FicciónBu bir kurgu değildir. Sadece içimden gelerek kenara köşeye yazdığım birkaç cümlemi bırakmak istedim. Ne kadar doğru bir karar bilemiyorum.
