Two Brothers

17

Zawgyi

သာယာလြန္းလွတဲ့မနက္ခင္းႏွင့္ဆန္႔က်င္စြာ Seok Jin စိတ္႐ႈပ္ေထြးစြာနဲ႔အိပ္ယာကႏိုးလာခဲ့သည္။

ႏိုးႏိုးခ်င္းေဘးကေရခြက္ကို တစ္ဂြပ္ဂြပ္ေမာ့ေသာက္ၿပီးရင္ထဲပူေလာင္ေနတာေတြကို ေျပလိုေျပျငားႀကိဳးစားၾကည့္သည္။

ဘာဆိုဘာမွထူးမလာပဲ အဆံုးသတ္က် ေသးေပါက္ခ်င္လာတာပဲအဖတ္တင္သည္။

"ဦးဦး.......''

လွည့္မၾကည့္ပဲသိေနတဲ့ဒီအသံဟာ သူ႔အသဲႏွလံုးကို ဟက္တက္ကြဲေအာင္ျပဳလုပ္ႏိုင္စြမ္း႐ွိတယ္။

စိတ္နာတယ္။

မဟုတ္ဘူး အ႐ိုးထဲကပါနားၿပီး အမ်ိဳးကိုပါဆဲပစ္လိုက္ခ်င္တာ။

တစ္ခါတစ္ေလက် မဝင္ေလာက္ဘူးထင္ၿပီးေအးေဆးေနမိကာမွ အနီးကပ္က်မွဖရီးကစ္အသြင္ခံလိုက္ရၿပီး အရံႈးေပးလိုက္ရတဲ့ေဘာလံုးပြဲလိုပဲ ဟက္ေကာ့ႀကီးက်န္ေနတတ္တဲ့ဘဝဟာ ထင္သေလာက္႐ိုး႐ွင္းမေနခဲ့ဘူး။

အနီးကပ္ရန္သူေလာက္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတာမ႐ွိေတာ့။

"ဦးဦးလို႔......''

အခါခါေခၚေပမယ့္ ျပန္မထူးပဲအိပ္ယာထဲမွာ ေငါင္ေငါင္ႀကီးထိုင္ေနတဲ့ ဦးေလးျဖစ္သူေၾကာင့္ Jung Kook သကၤာမကင္ျဖစ္သြားတယ္။

"ဦးဦးလို႔......''

"ဘာလဲကြာ.....ငယ္ငယ္ရာ ဦးဦးကို စိတ္႐ႈပ္ေအာင္လာမလုပ္စမ္းပါနဲ႔.....ဦးဦးေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ တစ္ေယာက္ထဲေနပါရေစ......''

ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္အသံေတြတုန္ၿပီး ျပန္ေျပာလာပံုေထာက္ရင္ သူ႔ဦးေလးအသဲကြဲလာျပန္ၿပီးဆိုတာကို အတတ္သိလိုက္သည္။

ေအးေအးေဆးေဆးကြဲပါေစေလဆိုၿပီး Jung Kook အခန္းထဲကေန အသာေလးျပန္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။

ေအာက္ထပ္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားခန္မွာ ေအပရြန္ႀကီးဝတ္ကာေယာင္းမႀကီးတစ္ကားကားနဲ႔ ဟင္းေတြခ်က္ေနတဲ့ Tae Hyung...

"ကိုကို က်က္ၿပီလာ....စားလို႔ရၿပီလား......''

"အခုမွစခ်က္မွာေဘဘီရဲ႕.....ဒီေန႔ေတာ့ၾကက္စြပ္ျပဳပ္တစ္မ်ိဳးပဲခ်က္မယ္......ဒါနဲ႔ကိုကိုစြပ္ျပဳပ္အိုးတင္ထားတာ တစ္နာရီေလာက္႐ွိၿပီး က်က္ဖို႔မေျပာနဲ႔ ေရေတာင္ဆူမလာေသးဘူး......''