Εγώ και η Μαρία καθόμασταν στο δωμάτιο της και κάναμε τα μαθήματα μας. Ξαφνικά μου έρχεται ένα μήνυμα. Κοιτάω την οθόνη του κινητού μου. Ήταν από τον Λιάκο. «Είσαι εντάξει κόκκινισες» είπε η Μαρία με ένα απορημένος ύφος. Τι έκανα λέει. «Εμ ναι ναι μην ανησυχείς» είπα, συνέχισε να διαβάζει με την ήσυχια της ενώ εγώ μιλούσα με τον Λιάκο. Από χθες δεν την έχω πει τίποτα για τον Λιάκο, θα άρχιζε τις ερωτήσεις και δν ήθελα. «τι κανείς;» Έλεγε το μήνυμα. « καλά» του απάντησα εγώ ξερά. « εμ θα ήθελες να πάνε καμία φορά για κανένα καφέ». Ένα μικρό γελάκια ξέφυγε από τα χείλια μου. Αυτό το αγόρι είναι είναι τόσο αθωώ. «Ναι φυσικά» του απάντησα αν και ήξερα πως αυτός ο καφές δν θα γινόταν ποτέ.
Η ώρα πέρασε και εγώ έπρεπε να φύγω. Όταν έφτασα επιτέλους στο σπίτι μου ξάπλωσα κατευθείαν αλλά δν μπόρεσε να με πάρει ο ύπνος. Γιατί δυστυχώς σκεφτόμουν το αγόρι από χθες. Είχα πολύ καιρό να ακούσω μια τέτοια φωνή. Από τότε που...... κατευθείαν σταμάτησα της σκέψεις μου. «Δεν πρέπει να κανείς ξανά το ίδιο λάθος αννα!» Είπα στον εαυτό μου. Επειδή δν με έπαιρνε ο ύπνος αποφάσισα να ζωγραφίσω. Μάζεψα τα μαύρα μαλλιά μου σε ένα ανακατεμένο κότσο, πήρα τα σύνεργα μου και άρχισα να ζωγραφίζω. Φανταζόμουν πως θα ήταν αυτό το αγόρι με την μαγευτική φωνή. Μακάρι να μπορούσα να τον γνωρίσω...πάω στοίχημα πως θα τα πηγαίναμε μια χαρά...
Τρεις ώρες αργότερα Ολοκλήρωσα το έργο μου. Ήταν ξανθός με υπέροχα γαλανά μάτια, τα ξανθιά και λίγο ανακατεμένα μαλλιά του έπεφταν απαλά στο πρόσωπο του. Είχε την κιθάρα και τραγουδούσε σε ένα λιμάνι. Χαμογέλασα με το έργο μου. Είδα την ώρα στο ρολόι μου. 3:48. « καλύτερα να πάω για ύπνο» και έκλεισα τα σύνεργα μου. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και ευτυχώς αυτή την φορά με πήρε ο ύπνος.
YOU ARE READING
That boy!
Fanfiction«Δηλαδή δν ξέρεις ποιος είμαι;» «Θα έπρεπε ;» Χαμογέλασε γλυκά και εγώ τον κοίταξα σοκαρισμένη. Μα γτ αυτός χαμογελάει. Τι περίεργο αγόρι Σκέφτηκα.
