That boy!

Παρτ 4

Την επόμενη μετά ξύπνησα με κακή διάθεση,μιας και που έπρεπε να πάω στο σχολείο και να δω τους ηλίθιους συμμαθητές μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να ντύνομαι. Λίγα λεπτά αργότερα αφού ντύθηκα πήρα την τσάντα μου και κατευθύνθηκα προς το σπίτι της Μαρίας ς . Ο καιρός ήταν μουντός που σήμαινε πως θα έβρεχε. Τέλεια, και δεν πήρα ομπρέλα. Σκέφτηκα. Έφτασα στο σπίτι της Μαρίας  χτύπησα το κουδούνι και πήγαμε μαζί στο σχολείο. Καθώς η Μαρία  αποφάσισε να μιλήσει με κάτι παιδιά από την τάξη μας, εγώ αποφάσισα να πάω στην αίθουσα μας.

Καθώς περπατούσα στους ήσυχους διαδρόμους το σχολείου μου, ακούω μια φωνή από πίσω μου, ήταν ο λιακ. «Καλημέρα» μου λέει με γλυκά φωνή, εε σε πιάνει μια αηδία. «Καλημέρα» του είπα ψυχρά και συνέχισα να περπατάω. Ο λιακ άρχισε να περπατάει δίπλα μου. Αχ δεν καταλαβαίνει. « λοιπόν τι λες για αυτόν τον καφέ?» Ρώτησε και ήρθε πιο κοντά μου. Δυστυχώς ήταν πιο ψηλός από εμένα και έπρεπε να σηκώσω το κεφάλι μου για να τον αντικρίσω. Αναστενάζω. « οκ δεν έχω πρόβλημα» του απαντάω. « Εμ σε πειράζει άμα είναι και ένας φίλος μου?» Ρωτάει και τον κοιτάω περίεργα. Περίμενα πως θα ήμασταν μόνο εμείς οι δυο. Χαμογελάει πονηρά και έρχεται πιο κοντά μου, έχω κάνω ένα βήμα πίσω αλλά για κακή μου τύχη πέφτω πάνω στον τοίχο. «Ο-όχι και τώρα κάνε στην άκρη, θέλω να πάω στην τάξη» έκανε ένα βήμα πιο πίσω με το πονηρό χαμόγελο ακόμη στα χείλη του και εγώ έφυγα. Περίεργος!, πολύ περίεργος! Σκέφτηκα.

Επιτέλους έφτασα στην τάξη, κάθησα στο θρανίο μου και άρχισα να χαζεύω έξω από το παράθυρο μου. Ξαφνικά θυμήθηκα το αγόρι με την υπέροχη φωνή, θα έκανα τα πάντα για να τον συναντήσω...Ίσως θα μπορούσα να μιλήσω μαζί του για την μουσική. Αμέσως όμως οι σκέψεις μου διακόπηκαν από τις φωνές των συμμαθητών μου. Αναστέναξε, άλλη μια άσχημη ημέρα.

~Τέλος σχολείου~

Ολα τα παιδιά βγήκαν έξω στο προαύλιο αφού τώρα είχαμε σχολάσει. Έβρεχε και δεν είχα ομπρέλα. "Άννα θα με πάει σπίτι ο Γιάννης δεν νομίζω να υπάρχει πρόβλημα?" Ρώτησε η Άννα καθώς ήταν αγκαζέ με τον Γιάννη. Ήθελα να βάλω τα γέλια αλλά φυσικά και δν το έκανα. " Όχι πήγαινε" είπα και χαμογέλασε. Με αγκάλιασε και έφυγε αγκαζέ με τον Γιάννη. Καθώς τους έβλεπα να φεύγουν μαζί αισθάνομαι κάποιον να στέκεται δίπλα μου. Ήταν ο λιάκ. " Δεν έχεις ομπρέλα?" Ρώτησε και εγώ κουνησα το κεφάλι μου καταφατικά. Ξαφνικά βγάζει μια ομπρέλα από την τσάντα του και την ανοίγει.

" θα σε πάω εγώ σπίτι" λέει και μου χαμογελάει. " μόνο και μόνο επειδή έχεις ομπρέλα!" Του λέω και αποφεύγω το βλέμμα του αλλά τον αισθάνομαι να χαμογελάει με αυτο το πονηρό χαμόγελο του.
Περπατήσαμε μαζί στην ησυχία,βέβαια δεν ήταν άβολο, αντίθετος ήταν Ευχάριστο. " είσαι πολύ μυστήρια κοπέλα" μου λέει στα ξαφνικά. Τον κοίταξα περίεργα. " Δεν το λέω για κακο...μου αρέσουν οι μυστήριοι άνθρωποι...Είναι ιδιαίτερα όμορφοι"

Ιδιαίτερη.....

Δεν με ξέρεις για αυτο λες αυτά τα όμορφα λόγια...

Αλλά δν μου αξίζουν...

Γιατί δεν είμαι όμορφος άνθρωπος δυστυχώς...