მასშემდეგ რას დედას ყურამდე ბატონი პაკის ღალატის ამბავი მივიდა,იმ დღესვე წამოვედით მისი სახლიდან არც მე მინდოდა მაკ კაცთან ცხოვრება.
დღეს შედარებით ადრე ავდექი ახალი სკოლა ახალი მეგობრები ხომ გესმით,მიჩვეული ვარ.
როგორც არ უნდა ვეცადო წარსულის დავიწყებას მაინც არ გამომდის ოკეანე სახელად "მოგონებები"ადრე თუ გვიან დამახრჩობს
***
რა შემიძლია ვთქვა ტიპიური სკოლა არაფერი განსხვავებული,ვიღაცას პირველივე დღიდან არ მოსწონხარ ვიღაცას კი უყვარდები. სკოლის შემდეგ ავტობუს ბეწვზე ვუსწრებ რომ სამსახურში არ დამაგვიანდეს კაფეში დავიწყე მუშაობა.
უსაქმურად ვიჯექი,ჰიონჯინთან დარეკვა გადავწყვიტე ისევ გვაქვს კავშირი
"ჰიონჯინ როგორ ხარ?"
"მია! კარგად შენ?"
"რავიცი ვცხოვრობ,საქმეები როგორ გაქვთ ჩარლი როგორაა?"
"დღეს ადრე გამოვედით"
"რატომ? ნუთუ სასწავლო ნაწილმა გამოგიშვათ" წავიკისკისე
"მია არც კი ვიცი გითხრა თუ არა"
"რა?"
"ჯიმინი დაბრუნდა"
"აიშ ეს ეხლა მნიშვნელოვანი აღარაა არაფერი გვაკავშირებს" ვიტყუები
"ავარიაში მოყვა...მია მისმენ?"
"რა თქვი?!"
"არ მინდოდა თქმა ბოდიში"
"რა როგორ სად?!"
"როცა ჩამოვიდა და ნახა რომ წასულები იყავით ძებნა დაგიწყოთ მიუხედავ იმისა რომ არ იცოდა სად იყავით ღამე მოხდა ყველაფერი"
"უნდა ვნახო"
"დარწმუნებული ხარ?"
"კი!"
"კარგი მაშინ ცენტრალურ სავადმყოფოში მოდი"
არც კი მახსოს ტაქსიში როგორ ჩავჯექი. შესასვლელთან ჩარლი დამხვდა და სართული მითხრა,მეოთხე...
კიდევ კარგი სძინავს ერთი ხელი გიფსში აქვს, სახეზე მცირედი ნაკაწრები.
კარგია რომ სძინავს, არ მინდა მნახოს ასეთ მდგომარეობაში უმჯობესია თუ ვერც გაიგებს რომ აქ ვიყავი
გვერდით ვუჯდები,ანგელოზივით სძინავ,ხელი თავისით მიიწევს მისი სახისკენ როგორ მომენატრა...
"რას აკეთებ?" უკვე გითხარით რომ ბატონი პაკის ხმა მაღიზიაებს და მძულს?
იმდენად ხმამაღლა საუბრობს რომ ჯიმინმაც კი გამოიღვიძა
"მია?!"
"სასწაფოთ გადი პალატიდან!"
"მია საყვარელო" ჯიმინს ჩემი ხელი უჭირავს ვტირი
"გადი აქედან შენს გამოა ახლა ასეთ მდგომარეობაში!"
"მამა!"
"თვითნებურად თუ არ გახვალ შენს დედიკოს დავურეკავ! იქნებ მან მაინც გაგათრიოს აქედან"
