12 Ways To Die

How to Die: 9

Chapter 9

Hidden ink

Demi

Looking back, hindi ko na maalala kung paano kami napunta sa ganito. Lumuluha ako habang tinitignan ang aking mga kaibigan na humahagulgol at nagkakagulo. The man I love is now hugging me to stop me from running towards my other friends.

John is now kneeling on the ground, crying as well. Mark is now clutching on a steel bar, crouched as his knees felt weak. The girls tied up and now bloody.

Sa bawat paglandas ng tingin ko sakanila ay sumasambulat sa akin ang aming masasayang mga alaala. How their smiles turn into tears. How did it all came to this??

"Freak! Your father's a murderer!" Rinig ko ang tawanan ng mga estudyante sa paligid ko. Ang ilan sakanila ay binabato ako ng bato na binalutan ng papel, ang iba pa nga ay sinusubukan akong duraan.

It has been a normal daily routine ever since we moved here to Nocity. Everybody knows about the horrid things that my Dad did. All except for me. Dahil bata pa ako ay wala akong kaalam alam.

"You must be cursed! Wag ka nang dumagdag pa sa mga taong maiitim ang budhi rito. Dahil sa mga taong tulad ng tatay mo, napupuno ng masasamang loob ang lugar na 'to!" Isang malakas na tulak ang ginawad sa akin ng isang lalaki na kaedad ko lang. I slumped on the ground, butt first.

Hindi na ako umalma at alam kong mas lalala lang ang sitwasyon. I did it once. I was sent to the infirmary after. The moment we set foot here, we are already the talk of the town.

Kumakalat ang tsismis. Ang lugar na ito ay tinuturing na tapunan. Kataka-taka nga naman kung bakit lilipat dito ang isang mayaman at makapangyarihang pamilyang tulad namin. People here all have a dark history. Either they're running from something or towards something.

Yun lang ang tanging alam ko. At malamang ganun din ang iniisip ng mga tao. We must be running from something. Kaya roon nagsimula ang mga pambubully nila sa akin.

Although my Dad was once a governor before we move here, it's still useless. Dahil sa lugar na ito ay katulad lang din siya ng normal na tao. No title. No power. Nothing.

I was only six years old when I moved here with my Dad. My mom wasn't present as she died after giving birth to me. Siguro nga. Tulad ng sinasabi nila. May sumpa ako.

"Calculus?" Napatalon ako sa kinauupuan nang may biglang magsalita sa gilid ko. The ramen bowl in front of me jumped along with the table. Agad akong napatingin sa lalaking nagsalita.

"Oh, Chris. Kakain ka rin?" Tukoy ko sa paborito kong ramen house, madala din niya akong samahan dito. I usually hang out here whenever I needed to think. I believe the ramen here makes me smarter.

"Nahihirapan ka na naman?" Usisa niya bago naupo sa tabi ko. Sumenyas siya sa waiter ng kaniyang usual order kaya agad itong napatango.

I bit the tip of my pen, "Ano bang madali sa math?" Nanlulumo kong tugon bago napahigop nalang ng sabaw. Natawa naman si Chris bago ginulo ang buhok ko. Dumating na rin ang order niyang may extra meat. Umuusok pa ito nang nilapag.