ကလေးကိုဖုန်းဆက်ပြီး မ ကို မန္တလေးလေဆိပ်မှာလာ
ကြိုဖို့မှာလိုက်သည်။မနက်ဖြန်ဆိုကလေးကိုတွေ့ရမယ့်
အသိကြောင့်ရင်ခုန်နေရတော့သည်။
လေယာဉ်ပေါ်သိုတက်ခါနီး ကလေးကိုပါခေါ်ပြီးပြန်လာခဲ့
မယ်ဟု ရတုကိုပြောခဲ့သည်။အပြုံးနှင့်လက်ပြနှုတ်ဆက်
ကာကျန်ခဲ့သောရတုကိုလေယဉ်ပြတင်းပေါက်မှမြင်ရသည်။
တစ်နာရီကြာမျှစီးလိုက်ရတော့ မိနစ်အနည်းငယ်ဆို
ယွန်း တုိ့ယှဉ်မန္တလေးလေးဆိပ်ကိုဆိုက်မည်ဖြစ်သည်။ကားရပ်ရန်နေရာတွင်ရပ်ထားလိုက်ပြီး ဧည်ကြိုနေ
ရာကိုရင်ခုန်စွာလာခဲ့သည်။ဒိအချိန်ဆိုမတို့လေယှဉ်
ရောက်ခါနီးပြီးဟုအတွေးဝင်လာသည်။ဘေးအိတ်ထဲမှ
စေ့စပ်လပ်စွတ်လေးကိုကျစ်ကျစ်စုတ်ကြည့်ပြီး
ပြန်ထည့်ထားလိုက်သည်။အဝေးကလှမ်းမြင်ရတဲ့
လေယဉ်တွေကိုကြည့်ပြီး ကလေးရှိပြန်လာမယ့်မပုံရိပ်အချို့ကိုကြို၍ရင်
ခုန်နေရပါပြီ။
အရင်တုန်းက မနဲ့တွေ့ရပို့ ရမာန်ခုနှစ်ထောင်စောင့်ကြပ်
သည့်နတ်ပန်းဝတီကိုခူဆွတ်ရသလို စိုရိပ်ဗျာများခဲ့ရပါ
လားဟုတွေလျက်အနည်းငယ်နှုတ်ခမ်းလေးမဲ့မိပြန်သည်။
ခနကြာတော့လေဆိပ်မှာလူတွေရုတ်ရုတ်သဲသဲနဲ့ ဒိကြား
ထဲမ များပါလာမလားလို့ တစ်ဦးချင်းစီကို လိုက်ကြည့်နေ
သည်။လက်ထဲမှာလည်းနင်းဆီ ရဲရဲလေးများကိုကိုင်းထား
ရင်း....လေယဉ်ပေါ်ကဆင်းတာနဲ့ ဧည်ကြိုဘက်ကိုအမြန်ပြေးရင်
ကလေးကို ရှာသည်။လူအုပ်ကြားထဲက ညပ်နေသော
သူမရဲ့ကလေးလေးဒူးအထက်ဂါဝန်အဖြူရောင်လေးနှင့်
ဆံနွယ်လေးများကိုဖြောင်းဆင်းစွာရှေ့ဘက်သို့ချထားသေးသည်
ကလေးကအရင်ကထက်တောင်ပိုချောလို့လာသည်။လက်
ထဲမှာလည်းနှင်းဆီပန်းအချို့ကိုကိုင်လျက်....
အတန်ကြာ လူနည်းနည်းကျဲသွားပြီး အနည်ငယ်သာကျန်ခဲ့သည်။
သူမလေးကတော့ဟိုကြည့်ဒိကြည့်နဲ့ အစကတော့နောက်မလိုပါဘဲမနေနိုင်တာနဲ့ သူကလေးနောက်ကျောကိုအသံ
မပေးဘဲပြေးဖက်မိသည်
YOU ARE READING
In Heartbeat
Não Ficção"ကလေးအချစ်တွေကို နားလည်လာတဲ့တစ်နေ့ အနားမှာရှိပေးနိုင်မလား..." "မနက်ဖြန်ဆိုတဲ့ နေ့တစ်နေ့ကိုရောက်ပို့အတွက် မ မှာညဉ့် တာရှည်လွန်းတယ်ကွယ်..."