PROLOGUE
Sa lahat naman ng pagkakataon na nakatadhana kaming magkita.. bakit ngayon pa? I was here in the hospital.. shot.. I was shot near my heart.. .. and I swear to god.. ang akala ko mamamatay na ako.. I did it for him again.. para na naman sa kanya.. I was caught of guard.. and I did not know that he was the back up .. that Fuentabella will send me.. silly question to ask.. bakit pa nga ba ako magtataka..? magkaibigan silang matalik.. he was the one who help us get out on that hell hole.. palpak.. palpak ang aming operation dahil may traydor sa aming organisasyon.. I dont know how many days I am unconcious? one.. two.. three.. pero hindi ko expected na siya ang unang una na mabubungaran ng aking mga mata sa oras na imulat ko iyon.. His eyes was closed habang nakaupo sa sofa na nandito sa loob ng kwartong kinalalagyan ko.. I dont know if he's awake or sleep pero ipinagpasalamat kong ganoon dahil malaya kong napagmamasdan ang lalaking.. lahat lahat sa akin..
Jigster Samaniego...
Napakalaki ng ipinagbago ng kanyang itsura.. wala na yung patpating binata na lagi kong kasa kasama noon.. We've known each other since grade school.. were friends.. then... lovers... ipinilig ko ng ilang ulit ang aking ulo dahil ayaw ko ng balikan ang mga nakaraan.. ang mga nangyari noon.. dahil bumabalik lang lahat sa akin ang SAKIT... ang lahat ng pinagdaanan ko simula ng mawala siya sa aking buhay.. pero hindi ko pinagsisisihan iyon.. dahil kung hindi ko ginawa iyon.. malamang wala siya sa aking harapan.. humihinga at buhay na buhay.. pero kapalit noon ang pagkasira naming dalawa..
Huminga ako ng malalim pero nakaramdam ako ng pagkirot sa bahaging dibdib kung saan ako tinamaan ng baril.. napaungol ako ng mahina dahil doon.. and when I looked at his way again.. Sinalubong ako ng mga matang iyon.. that blue green orbs that I used to loved.. dahil noon ang mga matang iyon ang salamin ko sa kanyang tunay na nararamdaman.. he was a very complicated man.. matapang, ma pride, pero pagdating sa akin.. lumalambot siya.. but looking at him right now.. all I see was nothing.. he's emotionless.. cold.. and it brings chills on my spine.. malakas na malakas ang tibok ng aking puso.. to the point of pain.. napahawak tuloy ako doon.. dahil pakiramdam ko.. it will burst.. with anxiety I felt right now.. facing him.. hindi ko kaya..
" Why. did. you. do. it?" hindi ko magawang sumagot sa kanya dahil pakiramdam ko nalunok ko ang aking dila.. punung puno ng galit ang kanyang boses.. na parang kapag nagkamali ako ng sagot sa kanyang tanong.. may masamang mangyayari..
Lumapit siya mula sa aking kinahihigaan pero hindi niya tinangkang hawakan ang kahit anong parte ng aking katawan.. all I see was disgust and hate in him.. kinagat ko ng mariin ang aking pangibabang labi dahil.. nararamdaman kong nagluluha na ang aking mga mata.. gusto kong sumigaw.. sumigaw para paaalisin siya sa aking harapan dahil anumang sandali.. lahat ng sakit, paghihirap at pangungulila ko sa kanya.. sasambulat iyon.. at iyon ang ayaw kong mangyari.. dahil malalaman niya.. malalaman niya ang katotohanan.. " Nakokonsensya ka? Naaawa? O baka naman dahil gusto mong magpakabayani sa aking harapan para mapatawad kita sa lahat ng kasalanang ginawa mo sa akin... sa lahat ng panloloko.. pagpapasakay mo sa akin na IKAW.AY.INOSENTE. gayung wala kang ipinagkaiba sa pamilyang pinagmulan mo!!!" my jaw dropped.. mas mabuti pa siguro kung sinampal na lang niya ako.. tahimik ko lang siya pinagmasdan and once again pilit kong inaarok ang kanyang mga mata... kung bawat salita bang bintawan niya ay totoo.. at hindi ako nagkamali.. theres nothing there.. just pure hatred..
