Dec 20,2019
Today is a special day , but it feels like a normal too . Nah not a normal . A burden day for me .
Today is December 20,2019 where im turning 19 and also the day where my family leave me with nothing but a forgetable brain .
It was 2 years ago the accident happened pero pakiramdam ko kahapon lang . Sobrang saket ,sobrang lalim but all i can do is to accept and live my life .
Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin , ang laki ng pinagbago ko simula ng nawala sila . Ung tahi sa kanang kamay ay unti unti ng nawawala sana ganun din ang sakit na naiwan sa puso ko.
Napansin nya ang nakasulat sa kanyang kamay . December 21,2019 , Rai , room 143 , baylon hospital .
Makikita sa kanyang mukha ang pagtataka kung sino si rai , pero familiar sa kanya ang pangalan na ito . Para bang ito ang huling pangalan na kanyang binaggit bago matulog.
Inayos nya ang kanyang kama ng makita niya ang isang picture ng babae na maganda . Parang kilala nya ito pero hindi nya matandaan kung sino ito . At sa likod ng litratong iyon nakasulat ang pangalan na rai .
Agad niyang pinuntahan ang address at bumungad sa kanya sa labas ng pinto ang isang babae .
"Goodmorning sir , pasok po kayo kanina pa nya po kayo hinihintay "
Napipilitan na ngumiti si rouie sa babae at kaagad na pumasok .
Sa loob ng kwartong iyon ang laman ay isang babaeng maputla , manipis ang buhok , payat at maputla ang labi . Pero makikita mo parin ang gandang taglay niya .
"Goodmorning ! So ano na naman ang nasa isip mo nung nagising ka ? " Masiglang bati niya
"Kinakasal tayong dalawa " yan lng ang tangi kong nasagot dahil nahihiya parin ako .
"Haha ikaw talaga up ka dito . I miss you ! "
Lumapit naman ako at kaagad niyang niyakap , niyakap ko narin siya dahil un ang gusto ng aking dibdib.
" I -im sorry wala talaga akong maalala "
Hindi na ito bago sa kanya , araw araw ganto ang sitwasyon . Paulit ulit na pag alaala nya sa mga mukha at pangalan ng taong nakakasalamuha nya . Sa bawat gigising sya hndi na nya maalala ang lahat ganyan ang nangyayare sa mga taong nagsusuffer sa sakit na anterograde amnesia.
"Okay lng , sanay na ako . Hays " malungkot na tugon niya .
"So here tara upo ka , get to know ulit tayo "
So ayun nga nagkwentuhan kami buong araw , at sinabi nya ang lahat ng tungkol saken
Nag usap sila buong araw like its rouie's first time and rai's last time .
May biglang kumatok kaya pinagbuksan ko . Nurse pala .
"Ah mam kelangan nyo na po magpahinga , then mamaya gagawin na po ung treatment"
"Hindi na natin namalayan na mag gagabi na pala , haha " masayang sabi ko sa kanya .
"Oo nga eh HAHAHA , uhmm rouie ?? "
"Yes ? " Kita ko ang lungkot sa kanyang mata . I know her condition was become worst.
"Alam ko na mahirap at masakit ung gigising ka araw araw na wala kang maalaala sa kahapon mo. Pero naiinggit paden ako sayo . Alam mo kung bakit ?Kasee marami kang unang pagkakataon para maranasan mo yan"
BINABASA MO ANG
Almost is Never Enough
RandomRead my short stories and enjoy with rollercoaster feeling 💕🥺