Almost is Never Enough

"The boy's first time and the girl's last time"

Dec 20,2019

Today is a special day , but it feels like a normal too . Nah not a normal . A burden day for me .

Today is December 20,2019 where im turning 19 and also the day where my family leave me with nothing but a forgetable brain .

It was 2 years ago the accident happened pero pakiramdam ko kahapon lang . Sobrang saket ,sobrang lalim but all i can do is to accept and live my life .

Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin , ang laki ng pinagbago ko simula ng nawala sila . Ung tahi sa kanang kamay ay unti unti ng nawawala sana ganun din ang sakit na naiwan sa puso ko.

Napansin nya ang nakasulat sa kanyang kamay . December 21,2019 , Rai , room 143 , baylon hospital .

Makikita sa kanyang mukha ang pagtataka kung sino si rai , pero familiar sa kanya ang pangalan na ito . Para bang ito ang huling pangalan na kanyang binaggit bago matulog.

Inayos nya ang kanyang kama ng makita niya ang isang picture ng babae na maganda . Parang kilala nya ito pero hindi nya matandaan kung sino ito . At sa likod ng litratong iyon nakasulat ang pangalan na rai .

Agad niyang pinuntahan ang address at bumungad sa kanya sa labas ng pinto ang isang babae .

"Goodmorning sir , pasok po kayo kanina pa nya po kayo hinihintay "

Napipilitan na ngumiti si rouie sa babae at kaagad na pumasok .

Sa loob ng kwartong iyon ang laman ay isang babaeng maputla , manipis ang buhok , payat at maputla ang labi . Pero makikita mo parin ang gandang taglay niya .

"Goodmorning ! So ano na naman ang nasa isip mo nung nagising ka ? " Masiglang bati niya

"Kinakasal tayong dalawa " yan lng ang tangi kong nasagot dahil nahihiya parin ako .

"Haha ikaw talaga up ka dito . I miss you ! "

Lumapit naman ako at kaagad niyang niyakap , niyakap ko narin siya dahil un ang gusto ng aking dibdib.

" I -im sorry wala talaga akong maalala "

Hindi na ito bago sa kanya , araw araw ganto ang sitwasyon . Paulit ulit na pag alaala nya sa mga mukha at pangalan ng taong nakakasalamuha nya . Sa bawat gigising sya hndi na nya maalala ang lahat ganyan ang nangyayare sa mga taong nagsusuffer sa sakit na anterograde amnesia.

"Okay lng , sanay na ako . Hays " malungkot na tugon niya .

"So here tara upo ka , get to know ulit tayo "

So ayun nga nagkwentuhan kami buong araw , at sinabi nya ang lahat ng tungkol saken

Nag usap sila buong araw like its rouie's first time and rai's last time .

May biglang kumatok kaya pinagbuksan ko . Nurse pala .

"Ah mam kelangan nyo na po magpahinga , then mamaya gagawin na po ung treatment"

"Hindi na natin namalayan na mag gagabi na pala , haha " masayang sabi ko sa kanya .

"Oo nga eh HAHAHA , uhmm rouie ?? "

"Yes ? " Kita ko ang lungkot sa kanyang mata . I know her condition was become worst.

"Alam ko na mahirap at masakit ung gigising ka araw araw na wala kang maalaala sa kahapon mo. Pero naiinggit paden ako sayo . Alam mo kung bakit ?Kasee marami kang unang pagkakataon para maranasan mo yan"