i am a international secret?

hoofdstuk 1

Ik sla rechts af. Melanie links. 'zie je morgen' roept ze. 'ja, tot morgen' roep ik. Zo snel als ik kan fiets ik door. Sinds twee straten verderop zijn 4 jongens van een andere school achter ons gaan fietsen en ze fietsen nu achter mij aan. Ze moeten altijd mij hebben omdat hoofd van de leerlingenraad ben en er al 2 jaar ruzie is tussen de scholen. Ik kijk om. Ze fietsen erg snel en halen me langzaam maar zeker in. Mijn enige hoop is het bos, gelukkig is het ook een snelle route naar mijn huis. Het enige probleem is, het is half verboden. Je mag er komen maar links van het pad is verboden gebied. Ook al zie je dat niet, het is zo en als je er op komt heb je grote problemen, waarom weet ik niet, alleen iedereen blijft het herhalen, en toen een stoerdoener er over heen ging werd hij opgepakt. Ik zie het bos en begin nog iets sneller te fietsen.

...
Ik wacht op het juiste moment, ik weet alleen niet hoe goed hun beveiliging is, ik heb iemand nodig die ze afleid. Ik kijk door de bosjes en zie een meisje met hoge snelheid aan komen fietsen. Dit is een prima kans. Ik concentreer me en zodra het meisje op de juiste afstand is schiet ik een naaldje. Ik hoor een klap en het meisje valt. Ik hoor haar schreeuwen van de pijn en dan is het even stil, praktisch meteen komen er een stuk of 5 mannen aan rennen. Ik kan niet zien wie het zijn. Een paar jongens komen aan fietsen maar stoppen meteen als ze het meisje buiten westen in de armen van één van de mannen zien liggen. 'fuck' zegt een. 'is dit jullie schuld?' vraagt een andere man. 'nee' zegt waarschijnlijk de oudste en ze fietsen snel weg. Mooi nu heeft meteen iemand anders de schuld, beter. Ik denk alleen dat ik dit beter moet uitwerken. Ongezien sluip ik weg. Snel stuur ik naar mijn partner. Missie mislukt. 

Miki
ik fiets het bos in en probeer zo ver mogelijk van het verboden stuk te blijven. Opeens klapt mijn band en slip ik weg. Ik val over mijn stuur en rol naar beneden. Opeens voel ik een steek recht bij mijn hart en meteen begin ik zwarte vlekken te zien. Een helse pijn gaat door mijn lichaam en onder het rollen door schreeuw ik het uit. Dan kom ik tot stilstand op mijn buik en val ik weg.
Als ik wakker wordt zie ik dat ik in een bed lig in een kamer met verder niks. Mijn hele buik is verbonden en mijn shirt is gescheurd. Ik ga rechtop zitten. Meteen gaat er een helse pijn door mijn buik. Ik begin moeite te krijgen met ademhalen en ik voel mijn lichaam zwak wordt. Langzaam wordt alles wazig. Ik zie dat iemand naar binnen rent en iets om mijn nek doet. Meteen kan ik beter adem halen en komt mijn zicht terug. De pijn blijft. 'rustig' zegt een jongen. Ik kijk op. Een jongen van 18 kijkt me bezorgt aan. 'waar ben ik?' vraag ik. 'dat kan ik e helaas niet zeggen' zegt hij. 'waarom ben ik hier?' vraag ik. 'je viel en hebt perongeluk een van onze onderzoeken in je gekregen' zegt hij. 'wat?' vraag ik verwart. 'hij heeft gelijk, je hebt project 77649 in je gekregen' zegt een man. De jongen kijkt om. Een man van 30 komt binnen lopen. 'en wat is project 77649?' vraag ik. 'dat kunnen we je niet zeggen' zegt de man. Ik zie dat de jongen boos wordt. 'project 77649 is een project waarin we onmenselijke capaciteiten probeerde te ontwikkelen voor het menselijke lichaam' zegt hij dan rustig. 'Mike' roept de man boos. 'wat, ze heeft het in zich, we kunnen het niet voor haar geheim houden' zegt hij. 'het is een internationaal geheim' roept de man. 'zij, ZIJ is een internationaal geheim nu, en dat is jou schuld' roept de jongen. De man wil iets zeggen maar houd zich in. 'hoezo ben ik nu een internationaal geheim?' vraag ik. 'waag het om nog meer te zeggen' zegt de man. 'ik ga het toch doen' zegt de jongen. 'je weet wat dat betekend' zegt de man. 'ik neem volle verantwoordelijkheid' zegt de jongen. De man loopt zonder nog iets te zeggen weg. 'zeiksnor' zegt de jongen zuchtend. Ik schiet in de lach. 'mooi, je lacht, dat maakt dit al een stuk makkelijker' zegt hij. Hij loopt naar me toe en komt naar me op bed zitten. 'ik ben Mike, ik ben zolang je hier bent je escort. Laten we beginnen met jou vraag beantwoorden, maar eerst wat is jou naam?' vraagt hij. Ik knik 'ik ben Miki, maar wat doe ik nou hier?' vraag ik. 'toen je viel heb je een kleine snee gekregen bij je middenrif. Het blijkt dat er een lek was in de opslag van project 77649. Het is een vloeistof die je bloed aantast. Deze vloeistof is in je snee gekomen en heeft zich in je bloed ontwikkeld, te beginnen bij je hart' zegt hij. Ik snap het niet helemaal. 'maar wat doet die vloeistof dan?' vraag ik. 'het geeft je meer snelheid, kracht en sterkere zintuigen. Verder zorgt het voor verschillende onmenselijke krachten bij verschillende emoties' zegt hij. 'zoals?' vraag ik. 'we weten het niet, bij iedereen is het anders' zegt hij. Ik knik. Dan zie ik de ketting die om mijn nek hangt(zie foto). 'die steen houd je gezondheid op pijl omdat je bloed veranderd. De rest van de ketting is meer om te zorgen dat het niet heel erg op valt' zegt hij. 'wat gaat er nu met mij gebeuren?' vraag ik. 'ik weet het niet zeker, sorry, we zijn niet voorbereid op dit. Ik wou dat ik je antwoord kon geven. 'mag ik wel gewoon naar huis?' vraag ik. 'ook hier kan ik geen antwoord op geven, ze zijn druk aan het overleggen, tot er een vast besluit is gemaakt moet je hier blijven' zegt hij. Ik knik. ik krijg een heimwee gevoel. ik ga tegen de muur zitten en trek mijn knieën op. 'ik snap dat het veel is om te verwerken, maar je moet weten dat wij aan jou kant staan, we willen doen wat het beste voor jou is en je helpen' zegt de hij. Ik knik. 'Mike, we hebben je hulp nodig, Klain is gewond' zegt een jongen en steken zijn hooft naar binnen. 'wat is er gebeurt?' vraag ik. 'geen tijd' zegt Mike en hij staat op. Ik sta ook op. 'kom' zegt Mike en trekt me mee. 'waarom neem je haar mee?' vraagt de jongen. 'ze is hier eigenlijk door ons, ze is geen gevangene. Die kamer is klein en heeft niet eens ramen, als ik weg ga moet ze worden opgesloten, dat wil ik haar niet aan doen' zegt Mike. De jongen knikt. We komen al snel aan bij een kamer. Als we naar binnen lopen ligt er een jongen van mijn leeftijd op een bed. Hij lijkt ongedeerd alleen heeft hem een uitdrukking op zijn gezicht alsof hij dood gaat van de pijn. 'wat is er gebeurt?' vraagt Mike. 'project 9857 is mislukt' zegt de jongen die ons kwam ophalen. Snel doet Mike wat testjes. Na 5 minuten legt hij zuchtend zijn onderzoek spullen neer. 'ik kan hem niet redden' zegt hij dan. 'maar is er dan niks dat je voor hem kan doen, hij is nog vet jong' zeg ik. Mike reageert niet. Hij pakt een spuit en geeft die aan Ilain.  Zijn gezicht verandert en hij opent zijn ogen. 'i'm sorry, i can't help you, all i can do is let you die without pain' zegt Mike. De jongen knikt maar er lopen al tranen over zijn wangen. 'waarom kunnen jullie niks doen?' vraag ik. 'het kan nou eenmaal niet' zegt Mike. 'maar jullie hebben dat project zelf gemaakt, dan moet je er toch ook iets hebben om hem te helpen' zeg ik. Ik kan het niet uitstaan dat iemand die even oud is als mij, sterft om wat ze zelf hebben gecreëerd en geen tegen gif, of wat je ook nodig hebt, hebben. 'nee, we kunnen pas een tegenwerkend project maken als het andere project klaar is' zegt de jongen. 'maar...' zeg ik maar val stil. 'sommige van ons, sterven jong, het is iets wat we weten en accepteren' zegt Mike. 'sterker nog, wees blij dat we een project-77649 hadden' zegt hij dan. Ik knik. 'we gaan het de baas vertellen, kun je even op hem letten, tot we terug zijn?' vraagt Mike dan. Ik knik. 'en nergens anders heen gaan' zegt hij dan streng. Ik knik. ze lopen weg en ik blijf achter met de jongen. 'why would you try so hard to say that they need to help me?' vraagt de jongen opeens. 'uhm..., because you're my age, and you have still a hole life to live' zegt ik. 'let me tell you something, when i left my family in america to work here, i knew that i would never see them again but that i will give my life for something that will save, protect or help people' zegt hij. 'do you really think it's worth to give your life for something you don't even know how well it helps people?' vraag ik. 'Yes, I know not how well it works but I know that I die for people' zegt hij. ik knik. mike komt weer binnen lopen. 'it's time' zegt hij. 'Miki, kun je weg gaan, dit wil je niet meemaken' zegt hij. Ik knik. 'goodbye, until we meet again an the other side' zegt de jongen. 'be strong and don't be scared, you will be fine, and you will be rememberd' zeg ik. dan draai ik me om. 'you are the first person, i could tell my story to' hoor ik hem zeggen. 'than i will tell people you're story so you will live once again' Zeg ik. Dan loop ik naar buiten. De jongen die ons kwam halen staat naast de deur te wachten. Ik wil weg hier, ik wil naar mijn moeder, naar mijn eigen huis. Ik zie een bankje en ga zitten. De jongen komt na een tijdje naast me zitten. Hij is ongeveer 23 en heeft zwart haar. 'het is zwaar, voor iedereen hier' zegt hij. 'maar jullie zijn het gewend' zeg ik. 'je vergist je, dit is iets waar niemand aan kan wennen' zegt hij. Ik kijk voor me uit. 

mike komt de kamer uit. hij zegt niks. ik en de jongen staan op. mike kijkt naar de jongen. de jongen knikt en loopt richting de kamer. 'kom' zegt mike tegen mij en loopt richting de kamer waar ik eerst was. ik loop zonder iets te zeggen achter hem aan. als we bij het kamertje zijn gaan we naar binnen en gaat mike op het bed zitten. ik ga naast hem zitten. 'sorry dat je dat moest meemaken' zegt hij na een tijdje. 'ik wil naar huis' zeg ik zacht. ik ga weer met opgetrokken knieën tegen de muur zitten en laat mijn hooft op mijn knieën liggen. mike zegt niks. er wordt op de deur geklopt. daarna gaat de deur open en stapt de man van 30 naar binnen. 'ze hebben een besluit genomen' zegt hij. ik til mijn hooft op. 'we gaan zo bloedprikken en een proect 77649-anti proberen te maken. zodra we klaar zijn met prikken laten we je moeder komen en je ophalen, omdat je nog steeds gewond bent gaan we als excuus gebruiken dat je een ongeluk hebt gehad, vertel niemand wat er echt is' zegt hij tegen mij. ik knik. ik haat dit. 'miki, onthoud dat je altijd die ketting om moet houden' zegt mike. ik knik. dan staan we op en loop ik achter mike en de man aan. we stappen een auto in en rijden een garage uit. ik zie dat het al donker is. mijn moeder zal wel dood ongerust zijn en me al als vermist opgegeven. we rijden naar het ziekenhuis en meteen mogen we gaan beginnen, waarscheinlijk kennen de mensen als mike en het ziekenhuis elkaar. ik moet nu maar een zak bloed geven dat scheeld wel vind ik. het voeld raar maar het doet geen pijn. als k klaar ben geef ik het nummer van mijn huis en van mezelf. mike vertrekt even om mijn moeder te bellen en ik blijf alleen in de wachtkamer achter. ik doe mijn mobiel aan. hij was afgepakt voor de signalen die hij verzende en ik kreeg hem net pas terug. ik zie dat ik 10 gemiste omroepen heb, 50 ongelezen berigten en 5 sms'jes. ook melanie heeft me gebeld en ge-appt(weet niet hoe je het schrijft). blijkbaar is iedereen ongerust. na 10 minuten komt mijn moeder binnen en omhelst me stefig. het doet zeer dus maak ik een geluidje om haar te laten stoppen. 'lieverd, ben je oke???' roept ze bezorgt. 'het gaat best, ze hebben me verbonde en ik kan weer gaan dus het zit goed' zeg ik. als we naar de deur lopen zie ik mike staan. ik knik nog even als een stille bedankt en hij zwaait terug. dan ga ik met mijn moeder naar huis.  

heey mensen, ik hoop dat jullie het eerste deel wat vonden, ik dacht ik doe lekker lang :D maar ik wil ook iets zeggen, het kettingtje dat ik gebruik in mijn verhaal is te koop samen met meerdere super cute en mooie sleutel kettingen. dit is meer voor de mensen die van zulke dingen houden zoals ik. als je intressen hebt is dit de site en de prijzen lopen op van 4-100,-:https://www.etsy.com/shop/KeypersCove?ref=l2-shopheader-name&order=custom&page=1
deze die je op de cover en als afbeelding ziet is 30,- maar je hebt ook leuke voor minder hoor ;p