i am a international secret?

hoofdstuk 4

mike
'het is een week na de dood van haar moeder en miki doet niks anders dan voor zich uit staren. ze eet heel weinig en doet niks. je ziet ook geen enkele emotie in haar ogen. het is zo raar en ik maak me echt zorgen' zeg ik. 'het is niet jou schuld dat het gebeurde' zegt max. 'nou' zegt pa. 'hij was wel de gene die zei dat lukas wel kon helpen bij het project' zegt hij dan. 'ik weet het' zeg ik. 'ik heb een idee' zegt max. 'het is bijna kerst. dat is een feest met vrienden en familie' zegt hij. 'ja dus' zeg ik. 'sinds miki geen familie meer heeft, moeten we haar wat meer van het vrienden gedeelte geven' zegt hij. 'hoe dan?' vraag ik. 'ze kent iedereen van de afdeling en ze ging altijd gezellig met iedereen om, wat nou als we een feest houden, voor iedereen. het is ook een gelegenheid om even rust te nemen van alle projecten en het werk en elkaar even gezellig te zien en te spreken, ook kunnen we vragen of miki's vrienden met hun gezin willen komen' zegt hij. 'das niet eens zo'n slecht idee' zegt pa. 'en hoe moet miki uitleggen wie wij zijn en hoe ze ons kent?' vraag ik. 'daarbij weten haar vrienden nog niet eens dat haar moeder dood is, ze hebben haar al een week niet gezien' zeg ik zonden pa of max een kans te geven antwoord te geven. 'het is nog een week, we wachten af hoe het met haar gaat en beslissen dan, ik zal het wel met de rest van de afdelingen bespreken om te kijken wat zij vinden' zegt pa. ik knik maar. 'ik ga bij miki kijken' zeg ik dan. als ik bij haar kamer kom, we hebben haar een nieuwe kamer gegeven op de woonafdeling, deze afdeling ziet er een beetje uit als een hotel met hele mooie en knusse kamers. als ik de deur open wil doen hoor ik opeens muziek. ‘been a long road to follow, been there and gone tomorrow, without saying goodbye to yesterday' zingt ze. ze heeft een mooie stem en erg zuiver. het lied geef me alleen een verdrietig gevoel. stil loop ik naar binnen. miki staat met gesloten ogen en haar handen op haar buik in elkaar gevouwen. 'are the memories I hold still valid?,or have the tears deluded them?' zingt ze. 'maybe this time tomorrow, the rain will cease to follow, and the mist will fade into one more today' zingt ze door, zeheeft niet eens door dat ik er ben. 'and the mist will fade into one more today, something somewhere out there keeps calling.,am I going home?, will I hear someone singing solace to the silent moon?' zingt ze moon lang en er rolt een traan over haar wang. toch zingt ze door. 'zero gravity what's it like?' vervolgt ze. 'am I alone?' zingt ze met een achterstem, ik denk dat het intrumentaal was. 'is somebody there beyond these heavy aching feet, still the road keeps on telling me to go on, something is pulling me, I feel the gravity of it all' er zijn veel lange uithalen en zelfs als miki stopt gaat de muziek nog erg lang door. ik durf niks te zeggen tot de muziek afstemd. ze doet haar ogen open en kijkt naar buiten. 'klonk goed' zeg ik. 'dank je' zegt ze en ze glimlacht even. 'hoe gaat het?' vraag ik. 'het gaat' zeg ik. 'ik snap dat het moeilijk is maar je moet denk ik toch gewoon weer naar school en zo voor wat afleiding' zeg ik. ze knikt. 'ik kreeg een mailtje binnen dat ik ben ingedeeld om een liedje te maken voor muziek, iedereen moet een liedje maken met zelf gekozen instrumenten, zang mocht maar was niet verplicht. zero is alleen erg goed in liedjes schrijven, ik in zingen, sophie in vocal, melanie in trompet en ruben in piano, dus ja. het was niet mijn idee om deze emotie te doen, maar het is wel de meest voorkomende' zegt ze. het is raar, ze doet alof er niks aan de hand is. 'je doet raar' zeg ik. 'h-hoe bedoel je?' vraagt ze en ze lacht nep. 'de hele week zeg je al niks, en nu uit het niets doe je alof er niks aan de hand is' zeg ik. 'dat komt omdat het ook zo voeld' zegt ze en ze laat zich met open armen op haar bed vallen. 'hoe bedoel je?' vraag ik. 'ik heb geen idee waarom, maar het voeld alsof mijn moeder al heel lang dood is, net als mijn vader en broertje' zeg ik. 'wacht je broertje' vraag ik. ze zucht. 'ja, ik had een broertje' zeg ik. 'waarom vertel je me niet het hele verhaal' zeg ik. ze knikt. 'toen ik 5 was, kreeg mijn broertje een ongeluk, hij mocht voor het eerst naar school alleen en hij werd geschept door een auto. mijn ouders waren er kapot van en hadden eerst een jaar geen andacht aan mij, in dat jaar werdt ik hard, ik leerde mezelf mijn emotie's verborgen te houden en niemand iets te laten merken, een jaar later waren mijn ouders zo bezorgt toen ik ziek werdt en ze lieten me een jaar niet met rust. 3 jaar terug zijn ze voor het eerst weer vrij geworden en zijn ze aan de slag gegaan bij NOC. toen mijn vader weigerde een opdracht te doen, werdt hij vermoord en mijn moeder was te bang om te stoppen dus heeft ze 2 jaar in angst voor hun gewerkt, ik denk dat ik het niet voel dat mijn moeder dood is, omdat dit de enige manier was om niet meer in angst te leven' zegt ze. ik ben sprakenloos. voor mij zit geen 15 jarig meisje die toevallig een project heeft binnengekregen, voor mij zit een meisje van 15 die ellende na ellende achter elkaar krijgt, ze heeft zo veel meegemaakt en weet toch door te leven. toch...voel ik dat ze minder sterk is dan ze zich voor houd, ik zie dat ze het zwaar heeft en iemand nodig heeft. iemand die ze niet meer heeft. ik sta op en loop naar haar toe. ze gaat vragend rechtop zitten. ik sla mmijn armen om haar heen. 'w-wat doe je?' vraagt ze. ik voe dat ze op het punt staat te breken. 'het is oke, wat er met jou is gebeurt is vreselijk en niemand zou zich er sterk voor moeten voelen' zeg ik. 'wat probeer je daar mee te zeggen?' vraag ze boos, verward en op het randje van breken. 'ik bedoel, je mag je emotie's laten zien, en als je wilt, je mag ze bij mij laten zien' zeg ik. dat is het moment dat ze breekt. ze drukt zich tegen me aan en begint onophoudelijk te huilen. het is zwaar om te zien en zelfs bij mij komen tranen naar voren, alleen al om te zien hoe erg het is voor haar.