Adanın İçindeki Issızlık

BAŞLANGIÇ

Ben Ada 17 yaşında yalnız bir kızım. Ailemden bahsetmek isterdim ama bir ailem yok. Adım gibi ıssız ve yalnızım...

Ailem beni küçükken yetimhaneye bırakmış. Acaba 2 yaşın ne yapmıştım onlara!? Evet 2 yaşındayken bırakmışlar. Yanii burada ki çalışanlar öyle dedi. Büyüdükçe ailemi merak ettim. Aslında arada merakıma yenik düşüp onları aradığım oldu. En sonunda pes ettim ve kendi kendime bir söz verdim. 'Beni bırakan insanlar beni ilgilendirmiyorlardı. ONLARI ASLA ARAMAYACAKTIM!' İşte verdiğim söz buydu. Ve sözümü tuttuğumu düşünüyorum. Çünkü yaklaşık 2 yıldır onları hiç aramaya çalışmadım. Biliyorum kısa bir zaman gibi gelebiliyor ama benim için cidden uzun bi süre... onları asla bulamadım ve asla bulamayacağım...

2 yaşından beri bu rengi solmuş, yıpranmış,çatlamış duvarların arasın da kaldım. Hani sizin yediğiniz o sıcacık ev yemekleri varya, bazen o yemeklerin o kadar hasretini çekiyorum ki anlatamam...

Artık yetimhane hayatımdan bahsetmeyi kessem gerektiğini düşünüyorum. Sizi de sıkmak istemiyorum diyelim.

Artık kendimce bir karar verdim. MUTLU OLMAK! Bu karara nasıl mı başladım? Okuldan atılarak. Böyle konuştuğuma bakmayın serseri bir kişiliğim var normalde.

*****
Sabah o lanet olası alarmın sesiyle kalktım. Vücudum buz kesmişti. Her zaman ki gibi... Duş bölümüne gittiğim de tıklım tıklım doluydu! Kenardan araya girdim. Kimse sesini çıkaramadı çünkü benden korkuyorlar. Açıkçası bu benim hoşuma gidiyor...

Duşumu alıp çıktıktan sonra üzerime kırmızı boğazlı kazağımı, altıma da dar siyah kotumu geçirdim. Aynanın karşısında saçımı düzelttim hafif bir allık sürüp yemekhane katına indim.

Yemekhanenin kapısına geldiğimde buram buram kokan kokuyu işittim. Buram buram dediğime bakmayın cidden baya kötü bir kokuydu bu. Midemin bulanmasıyla yemekhanenin kapısından döndüm ve sonun da o lanet olası binadan çıktım.

Otobüs durağına dogru ilerlerken telefonum bir bildirim sesiyle titredi. Telefonuma baktığım da mesaj geldiğini anladım.

Mesajda şu yazıyordu; 'sayın Ada özgür bildiğiniz üzere okulumuzdan atıldınız. Yeni okulunuz,Karaman Koleji başarılar dileriz. *** okulu müdürü...'

Bu adam ciddi mi!? Karaman koleji nedir ya!? Bu okul şehrin en saygın okulu ben bu okula gidemem! Lanet olsun ki orada hep zengin züppeler var!

Başka çarem olmamasından dolayı hemen yoldan bir taksi çevirdim ve okulun adını söylediğimde adam anında şaşkın bir şekilde konuşmaya başladı,"Bu okula gittiğinize göre baya zengin olmalısınız. Niye taksi kullanma gereği duydunuz? Anlamadım açıkçası..."

Bu adam ciddi miydi? Sabah sabah niye her şey beni buluyor anlamıyorum. Ona neydi ki? Merak ettiği şeye bak!

Ters bir şekilde cevap verdim,"Bu sizi ilgilendirmez! Benim dilimde de söyleyeyim daha iyi anlayın bundan sizene! Adam dediklerime alınmış olacak ki kafasını eydi ve verdiğim adrese doğru arabayı sürmeye başladı.

Okula vardığımız da parayı verdim ve taksiden indim. Okulun kapısından içeriye girdiğim de herkes bana bakıyordu. -Yani ben öyle düşünüyordum.-

Biraz daha ilerlemeye başladığımda bi kızın parmağıyla beni gösterdiğini gördüm -ki beni göstermiyormuş..- ve aniden bağırdım,"Neye bakıyorsunuz lan! Hiç insan görmediniz mi? Doğruya hayvanların olduğu bi okul da nasıl insan görebilirsiniz ki? Ve sen indir o parmağını" dediğimde herkes anlam veremediğim bir sırıtışla bana bakıyordu. Kızın biri 'Arkana bak!' Diye fısıldayınca arkamı döndüm.