Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Geçmişimin gölgesi bile bugünümü karartmaya yetti.
Taehyung, kahramanım, çocukluk aşkım ve yalnız ona bahşedilen sözlüğümdeki tüm güzel kelimelerin karşılığıydı. Bu dünyadaki herkesi unutubilirdim ama o, çok farklıydı. Onu seviyordum ve onun için söyleyebilecek başka cümlem olmaması beni kırıyordu. Çok güzeldi ve kalemimin bu güzellik karşısında yazabileceği hiçbir şeyi yoktu.
Taehyung arabadan indi, yanımıza yaklaştı, gözleri benim ve Jungkook arasında kısa bir süre takılı kaldı. Onu beklemiyordum. Gittiğini sanmıştım. Beni kalp kırıklıklarımla başbaşa bırakıp, bana gelmeyeceğini sanmıştım.
''Merhaba Lalisa.'' Ağzından dökülen kelimeler benim için bir lütuftu. ''Gözden uzak olan gönülden de ırak olur.'' Cümlesini duymuşsunuzdur. Gözümden belki uzaktı ama yemin ederim sanki gözden uzaklaştıkça gönlüme daha bir yakın olmuştu.
O an Jungkook'un, yağan yağmurun ya da bizi görebilecek herhangi birisinin bir önemi yoktu. Sanki zaman, Taehyung'a sarılmam için durmuştu.
Hiçbir şeyi umursamadan sarıldım. Kafamı göğsüne yasladım, gözlerimin dolmamasını ve zamanın durmasını diledim. Kokusunu içime çektim. Bir kez daha onu seven kalbime teşekkür ettim. Sonra Taehyung kollarını sardı bana, zaman durdu. Bir dileğim gerçekleşti ama gözlerimin dolmasını engelleyemedim.
Ondan ayrılmam gerektiğini farkedip kollarımı geri çektim.
''Ah, Lalisa hiç büyümemişsin.'' elleriyle saçlarımı karıştırırken gülümsedi. Ama bu gülümseme sadece yüzünde mimiklerin oynaması değildi. Çöllerde çiçek açtıran, şairlere ilham olan, doğduğu için kendisinden nefret eden kıza adeta yeni bir hayat bahşetmiş kişinin gülümsemesiydi.
''Seni bekledim.'' Sözlerimin tek kelimesinde yalan yoktu eksiklik vardı. Söylenmeyen sözler, söylenirse büyünün kalkacağı, hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağı sözler... Bizi bitiren şeyler aslında söyleyemediklerimiz değil midir? Yuttuğumuz, her şeyi belki de daha iyi yapacak sözler. Birkaç sözü söyleyemeyen bizler amansızca yaşamaya çalışıyorduk. Korkaktık bu yüzden yaşamayı bilmiyorduk.
Taehyung yüzüme baktı, konuşacak bir şeyleri varmış gibi.
''Ah, yağmur çok fazla yağıyor değil mi? Biraz daha ıslanırsan hasta olacaksın Lalisa. Gidelim mi? Son cümlesini söylerken Jungkook'a baktı. Tanışmak için elini uzattı.'' Bu arada ben Kim Taehyung.''
Jungkook bir süre ona uzatılan ele baktı ve tıpkı Taehyung gibi kısaca kendini tanıttı. ''Ben de Jeon Jungkook. Memnun oldum.'' Her ne kadar yüzü tam tersi bir ifadeye bürünmüş olsa da görmezden geldim.
