''Ah Tanrım, bana yaşattığın onca şeye rağmen şayet bu adamın kollarında ölürsem seni affedebilirdim.''
Günümüz
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
''Kimsiniz?''
''Benim Lalisa. Aç kapıyı baban geldi.''
Bu ses kalbime sözlerini tıpkı bir cam gibi batıran, hayal kırıklıklarımın ve hayata kırgınlığımın baş karakterinin sahibiydi. Hayata geldiğimizde karşılaştığımız ilk yer ailedir. İlk gülüşlerimiz, ilk acılarımız, ilk hayal kırıklıklarımız, hayata kırgınlıklarımız hep bu ilk kez gözümüzü açtığımız yerde gerçekleşir. Ve denilir ki babalar kız çocuklarının ilk aşklarıdır. Peki öyleyse ben neden babama karşı böyle hissediyordum? Onun sesini duyduğum an içime sevginin, mutluluğun dolması gerekmiyor muydu?
İlk aşk saçmalıktan başka bir şey değildi. O buradaydı ve ben kapana kısılmış hissediyordum. Benim gibi binlerce hatta milyonlarca kız çocuğu vardı. İhtiyaçları sevgi sözlerini işitmekten başka bir şey olmayan kız çocukları. Kendi isteğiyle bu dünyaya gelmediği halde sevgisizliğin yükünü omuzlarında taşıyan kız çocukları vardı.
Bir süre sessiz kaldıktan sonra kapıyı açtım. Uzunca bir süre yüzüne baktım. Zamanın acımasızlığı yüzüne birer çizgi halinde yerleşmişti. Eskiden saçlarında yalnızca birkaç tel olan beyazlıklar şimdi her yere nüfuz etmişti. Fakat yüzündeki o donuk ve insanı değersiz hissettiren ifade hiç değişmemişti.
''Beni içeriye davet etmeyecek misin?'' Benim için hiçbir şey ifade etmeyen o adamı evime almayacaktım.
''Ne olarak buradasın da seni evime alayım? Seninle konuşacak hiçbir şeyimiz yok.'' Susmayacaktım. O buraya her ne için geldiyse onu dinlemeyecektim. Canı istediğinde benim dengemi alt üst etme gücünü ona vermek istemiyordum. Bunu hak etmiyordum. Ondan kendimi sadece ben koruyabilirdim. Yüzüne kapıyı kapatacağım sırada söylediği şeyle duraksadım. Beni çok iyi tanıyordu. Beni neyle vuracağını ise çok daha iyi biliyordu.
''Kim Taehyung hakkında olsa bile mi beni evine almayacaksın?''
''Sen Taehyung'un ismini ağzına alacak son insan bile değilsin. Gelmiş onun hakkında ne diyebilirsin ki bana karşı. Sesimi daha fazla yükseltip insanları rahatsız etmek istemiyorum. Çizgimi bozmadan buradan gidip beni artık yalnız bırakmanı istiyorum.''
Hafifçe güldü. Sinirlendiğini belli ederdi bu küçük gülümsemesi. ''O şerefsizin sadece ismini duyman bile kapıyı geri açmana yetti. Gerçekte nasıl biri olduğunu duysan yine de korumaya devam edebilecek misin acaba babana karşı?''
