Kendisi Yakamoz Güzeli|| Sekai

40- Yine Bana Kaldın. /Finale

Bu serüvenimizin son bölümü, hepinizi yorumlarda görmek istiyorum ♡

Birkaç hafta ardından

Gri gökyüzünün tüm dünyayı sardığı, güneşli günlerin geçmişte kaldığını anımsadıkları ve dört duvar arasına esir oldukları o kara günler sonunda bitmişti. Gece, yerini gündüze bırakırken insanlık bir anda uyuduğu bu derin uykudan uyanırken bulmuştu kendini.

Bunca şeyin üstesinden gelebilmenin zaferi vardı tüm o yorgun ruhların üzerinde. Felekten bir yılın yarısı sonunda bitiyordu. İnsanlık belki de ne denli değerli olduğunu bilmedikleri özgürlükleri ile sınanmıştı. Hep böyle olması gerekiyordu değil mi zaten? Bazı şeylerin kıymetini asla onları yitirmeden anlayamıyordu bencil insanoğlu. Sağlığın, sevdiklerinin ve hatta en önemsizinden(!) normalde görmemek için o perdelerini sonuna kadar çektikleri gün ışığının. Dünya bir süreliğine intikamını almış sayılırdı ancak bu asla sonu gelmeyecek bir döngüydü. İnsanlık uyandığında yine dünyayı hiçe sayacak ve ona en büyük zararı verip intikamını alacaktı nasıl olsa. Çünkü en büyük dostumuz olan her şeye, düşman kesilmek doğamızda vardı.

Sonunda yazar hanım bencillikleri ve doğaya olan zulümleri yüzünden saydırdığı insanlara karşın sakinleştiğinde hikayeye dönebilmiştik nihayetinde.

Gençler haftalar öncesinde sözleştikleri gibi buluşmuşlardı. Beklenenin aksine Jongin'in evinde olmamıştı bu kavuşma çünkü her biri uzun süre ev görmek istemedikleri konusunda hemfikirdi. Bu yüzden her üç çift içinde manidar olan tek yere, sahile geldiler. Hemde sıradan bir deniz kenarına değil. Yakamozun, yakamoz olduğu o yere geldiler. Üstelik her şey o günü anımsatır nitelikteydi. Gece yine bol yıldızlı, bir battaniye gibi üzerlerini örtüyordu. Üstelik gece hala iyi bir sır saklayıcıydı. Buraya geldikleri ilk seferden iki kişi fazla gelmişlerdi bu sefer ve gece hemen durumu anlamıştı. O zaman da olduğu gibi şimdi de örtüyordu Sehun ve Jongin'in hislerini. Tek fark bu sefer oğullarından saklıyordu. Yıldızlar göz kırpıyordu ay ışığının aşıklarına.

"Her hikayenin özel bir yeri vardır." dedi Sooyoung. Güzel gözleri iki genç arasında gezse bile sevgilisi ve dostlarının da onu dinlediğini biliyordu. Yine aynıydı. Saçları rüzgarın ellerinde şekilleniyordu. Yalnızca yaş almıştı. Oysa aldığı yaşlarda ayrı bir güzelleştirmişti onu. Şarap gibi, yıllandıkça güzelleşiyordu. Chanyeol denizin tuzlu kokusu eşliğinde derince iç çekti. Sooyoung ile yaşamak nasıl olacaktı bilmiyordu. Ya ona baktıkça gençleşecek, ya da onun bu güzelliği karşısında erkenden yaşlanacaktı. Her iki türlü de genç kalanın daima Sooyoung olacağını biliyordu uzun olan.

"Örneğin 'Annenizle nasıl tanıştım', dizisinde MacLaren'ın pub'ı." dedi ve gülümsedi. Biliyordu ki bu grupça başladıkları ve birçok özel anlarına tanıklık eden diziydi. Bu dizi ile ve karakterler ile büyümüşlerdi. Şimdi bile hala birçok replik hatırlarında kalmıştı. Diziyi izleyen herkes gibi onlardan karakterlerde kendilerini bulmuş, birçok kez aynı duyguları hissetmişlerdi. Gençliklerini demledikleri pek çok anıda arka planda Cristin Milioti'nin sesinden 'La Vie En Rose' parçası çalıyordu. Çocuklar bu durumdan haberdar olmadıkları için yalnızca büyükler yüzlerinde yıllar, yaşlar ve derin anlamlar dolu gülümsemeler ile selamladılar geceyi.

"Burası," dedi Sooyoung, gecenin serin rüzgarı bedeninde gezinirken gözleri ile tüm sahili turluyordu. Uzaklarda bir yerlerde koşuşturan kırmızı elbiseli bir kız, hemen yanında da uzun boylu ve yüzünde kocaman gülümsemesi olan bir adam gördü. Hayalindeki bu manzara karşısında gülüşü anlam kazandı ve devam etti. "Hikayenin başladığı yer olmayabilir." dedi. Gözleri, dizlerini kendine çekip ufacık olmuş ve pür dikkat kendisini dinleyen sevgilisine kaydı. Yüzündeki gülümseme hafifçe buğulandı ama yerini asla kaybetmedi. Rüzgar, kömür karası saçlarını uçuyorken Chanyeol onlara dokunup atmoferi bozmamak için karıncalanan parmak uçlarını avuç içlerine bastırdı. "Ama burası kesinlikle hikayenin dönüm noktası." diye devam ettirdiğinde Sooyoung kıkırdadı.