𑁍 light to my darkness

ep.2

Rm'in bu şarkısına bayılıyorum 💜

ঙ

Seungwan ile konuşmamdan sonra ders boyu ve ders araları boyunca sınıfta oturmuştum. Dışarı bile çıkmamış ve tekrar Seungwan'ı aramamıştım bile.

Son dersinde bitmesiyle derin bir nefes vermiştim. Herkes tek tek sınıftan ayrılırken birkaç kişinin konuştuğu şeyler dikkatimi çekmişti.

A: "Görme engelli biri ile çıkar mıydın gerçekten Jennie?"

Jennie: "saçmalama, neden çıkayım? Şaka yapmıştım size. hıh!" ardından sesleri yavaş yavaş kaybolmuş, sınıfı sessizlik kaplamıştı.

Arkama yaslanıp gözlerimi kapadım ve gözümün önüne düşen saç tutamlarını kenarlara çektim. Kapalı gözlerimin üzerinde parmaklarımı gezdirdim. Ardından ellerim burnumda dolaşmaya başladı.

Kendimi incelerken gülümsemeye başladım. Yüzümü, gözlerimi ve burnumu tekrar tekrar incelemeyi seviyordum. Bütün dünyayı, insanları, doğayı ve hayvanları görürken bir anda hiçbir şeyi görememek gerçekten acı vericiydi.

Kendimin duyacağı bir şekilde konuştum. "Her şeye rağmen güçlü olmasın Min Yoongi"

Aniden duyduğum sıranın çekilmesiyle irkildim. Ayırdığım saçlarımı önüme hızla getirdim ve sertçe yutkundum.

"Min Yoongi..." duyduğum ses tanıdıktı. Karşımda sandalyeyi çekip oturan kişi Seungwan'dı.

"Vay be Yoongi!" ellerini saçlarıma götürüp yandan ayırmış konuşmasına devam etmişti. "Gerçekten böyle harika görünüyorsun! Neden saçlarını bundan sonra böyle yapmıyorsun?" yüksek ihtimalle saçlarımdan çekmediği elleriyle şekil vermeye çalışıyordu.

Nefesimi dışarı verip saçlarımdaki elini tutup indirdim. "Gerçekten buna hiç ihtiyacım yok" demiştim tok bir sesle.

Seungwan ellerini çekmiş mahçup bir şekilde konuşmuştu. "Hadi kitaplarını topla da çıkalım okuldan"

Tek elimle saçlarımı önümde tekrar buluşturdum ve sıradaki kalın kapaklı kitapları çantama yerleştirdim. Sıradan destek alıp ayağa kalktım. Benimle beraber Seungwan da kalkmıştı.

"Gidelim o halde. Tahminimce abim okulun önünden alır beni " dediğimde dikkatlice sıradan dışarıya çıktım.

Ve sıradan destek alırken durdum. Yanıma gelen Seungwan'a doğru elimi uzattım. Birkaç saniye elim havada eklerken bir kıpırdanmayla beraber elim sıcak ellerle buluşmuştu. Hem elimden hem de kolumdan sıkıca tutmuştu.

"herkes okuldan ayrılmıştır bile" mırıldanan hatta duyulmadığını düşünen bir tonla konuşmuştu Seungwan. Bu haline gülümseyip onun komutlarıyla sınıftan çıkmıştık.

"Neden doktor olmak istiyorsun?" diye sorduğumda şaşırmıştı.

İah, neden mi? Ahh tabii ki ablam için. Onun beni, ailemi, dünyayı ve senin abini görmesini çok istiyorum." dediğinde dudaklarımı birbirine bastırıp kafamla onayladım onu. Demek ablasının görmesini istiyordu. Demek ablasınında abime karşı duyguları varmış. Bu duygular karşılıklıymış meğerse.