Twilight 5 : Sunrise

Hoofdstuk 5 : koekjes bakken

Het was zo raar om op school te zitten als vampier, iedereen staarde ons aan. 'Dat is altijd zo' zei Alice vrolijk. Alsof het haar niks scheelde. De dag was als een soort waas voorbij gegaan. Ik keek elke minuut op de klok. Ik wilde zo graag naar huis! Ik wilde Nessie in mijn armen nemen en zeker weten dat het goed met haar ging. En het raarste van de hele dag was, was dat Jacob bij ons was. 'Ik voel me net een buitenstaander' mompelde hij in mijn oor. 'Jullie zijn allemaal bleek en ik ben zo bruin als weet ik veel wat!' Ik schoot in de lach! ja, dat was hij niet gewend. in La Push was iedereen bruin. Maar nu was hij de enige. 'Het komt wel goed.' trooste ik hem.

Eindelijk zat de dag erop! Ik zat in de auto naast Edward en Jacob. Toen we aankwamen bij het huis, stond Renesmee al op de veranda te wachten op ons. 'Nessie!' Riep Jacob en ze sprong in zijn armen. 'Nessie' zei ik opgelucht. 'Pap! Mam!' En ze sprong in Edwards armen en ik gaf haar een knuffel. 'Hoe gaat het met je schat?' vroeg ik. 'Ik heb vandaag gekookt met Esmee! We gingen koekjes bakken!' zei ze. 'Ze heeft ze wel gebakken en geproefd, maar ze vindt ze niet lekker' Hoorde ik de lieve stem van Esmee, terwijl ze naar buiten liep om te kijken waar al dat lawaai vandaan kwam. 

Edward liep naar binnen en wij volgden. 'Nog nieuws dok.?' vroeg Jacob aan Carlisle, maar Carlisle schudde zijn hoofd. 'Het was een rustige dag vandaag.' 'ok' Jacob tilde Renesmee op en liep naar buiten. Ik hoorde ze buiten tikkertje spelen. 

De dag ging snel voorbij en voor ik het wist was het al tijd voor Renesmee om te gaan slapen. Ik rende met een slaperige Renesmee naar ons huisje. 'Mam?' vroeg ze toen ik haar in bed legde. Ik kwam op de rand van haar bed zitten en ze legde haar handje in mijn nek. Vrijwel meteen zag ik het beeld van Jane die zegt dat ze wraak komt nemen op Nessie. 'Waarom? Waarom haat dat mooie meisje mij? Is dat omdat de Volturi toen kwam?' 'sst..' Probeer ik haar te sussen. 'Jane is boos, omdat ze voor niks waren gekomen. Ze wisten niet wat jij was. En toen ze het wisten zijn ze ook weg gegaan.' 'Maar waarom werd ze boos op mij?' Er rolde een traantje over haar mooie gezichtje. Ik veegde het traantje weg en probeerde haar te troosten. 'Jij kon daar helemaal niks aan doen liefie. Ze is boos, omdat de Volturi geen gelijk had. En daar kon zei niet tegen. Maar wij zullen je beschermen. Niemand zal jou kwaad doen.' En met deze geruststelling viel ze in slaap.

Ik liep rustig terug naar het huis. Waar is iedereen? dacht ik... Het is stil... doodstil... Het enige wat ik binnen hoorde was het grote hart van Jacob. Ik rende het huis binnen en verstijfde toen ik binnen kwam rennen Iedereen stond om Alice heen, 'Jane heeft besloten'