Twilight 5 : Sunrise

Hoofdstuk 13 : Yasmine

JPOV

Renesmee lag in de stoel naast me te slapen terwijl ik naar buiten keek. We zaten in het vliegtuig onderweg naar Miami. Het was een vermoeide reis geweest. In het bewoonde deel waren we gedwongen geweest om met openbaarvervoer te reizen. Het zou een beetje raar zijn geweest als er een grote wolf door de stad liep met een meisje van ongeveer 12 op zijn rug. Toen we in het vliegtuig zaten, was Renesmee meteen in slaap gevallen. Ik maakte me zorgen om haar. Ze was kapot van verdriet dat ze weg moest. Ik was zo blij dat Bella mij had gekozen om voor haar dochter te zorgen. Maar dat lag natuurlijk al voor de hand. Ik was ingeprint met Renesmee en ik was sterk en snel. Ik miste Bella ook, maar ik moest me groot houden. Voor mijn lieve Nessie. 

'Nessie' fluisterde ik zachtjes. 'We zijn er bijna. Je moet je gordel om doen.' Ze knipperde versuft met haar ogen. Ze keek om zich heen en scheen te herinneren waar ze was. De landing werd ingezet.

Na een half uurtje liepen we door het vliegveld. We zouden een week in Miami blijven, om vervolgens door te vliegen naar Rio. En volgens de kaart die Bella in Renesmees tas had gedaan, moesten we daar naar het westen reisen. Daar zou een haven zijn en moesten we met een bootje naar Isle Esmé. En daar moesten we blijven tot ze ons een teken gaf om verder te reisen.

Die avond zaten we samen voor de tv. 'Tante Alice was heel bezorgt toen we weg gingen.' zei ze. 'Tante Alice kan onze toekomst niet zien, dus kan ze toch ook niet zien wanneer Dimitri komt?' Ik stond er elke keer weer versteld, van hoe slim ze was. 'Alice kijkt naar de toekomst van Dimitri en Alec. Als hun toekomst plotseling verdwijnt, betekent dat, dat ze met ons in aanraking komen. Dan zullen ze ons een teken geven dat we verder moeten reisen.' Daar leek ze even over na te denken. 'En hoe gaat het met mamma? en pappa?' Ze had dat vandaag en gister al zo'n elk uur gevraagd, maar ik had gemerkt dat de connectie tussen mij en de roedel weg was nadat we de grens over staken. 'Het gaat goed met ze. Anders hadden ze het ons wel laten weten.' stelde ik haar gerust. 'Mag ik mam bellen?' vroeg ze. Ze keek me met zulke zielige smekende oogjes aan, dat ik gewoon niet kon weigeren. Ik pakte de telefoon uit mijn zak en gaf het haar. Ze drukte wat knopjes in en hield de telefoon toen aan haar oor. Na een paar keer overgaan hoorde ik Bella's vertrouwde stem. 'Hallo?' Ik zag dat Renesmee tranenn in haar ogen kreeg. 'MAM!!!!'

BPOV

Het was nog maar een dag geleden dat Renesmee vertrok op Jacob's rug, maar het voelde als een jaar. Ik maakte me zo'n zorgen. Alice hield de toekomst van Alec en Dimitri in de gaten, maar er zou toch nog zoveel kunnen gebeuren!

Ik schrok op uit mijn overpeinzingen toen ik mijn telefoon hoorde afgaan. Ik nam op. 'Hallo?' Meteen hoorde ik een vertrouwde stem aan de andere kant van de telefoon. 'MAM!!!!' Schreeuwde Renesmee in mijn oor. 'Renesmee! Hoe gaat het met je?'

Ik voelde me stukken beter nadat ik opgehangen had. Ik had een uur met haar gebeld. Daarna had ze nog de hele familie aan de telefoon willen hebben. En daarna had ik nog een half uur met haar gepraat. Ze klonk heel verdrietig, maar ze was veilig en daar ging het uiteindelijk allemaal om. ik moest me groot houden. 

Edward kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen. 'Alice heeft gezien dat Dimitri en Felix ons in de gaten houden, maar niet meer durven aan te vallen.' Fluisterde hij in mijn oor. 'Komende weken zijn we allemaal veilig, inclusief Renesmee en Jacob.' Ik vertrouwde Alice en geloofde Edward, dus ik was al een beetje gerustgesteld. Mijn lichaam ontspande zich en ik zag dat Edward opgelucht was dat ik niet meer zo gespannen was. Ik was afgelopen dagen nogal prikkelbaar geweest. We trokken ons terug in ons huisje en liet Edward mijn gedachten even loslaten van Renesmee. 

'Tortelduifjes!!!' Hoorde ik Emmet roepen vanuit het huis. Ik wist dat hij ons bedoelde, maar had geen zin om te reageren. Ik lag naakt op Edwards borst en bewonderde zijn perfecte spieren, alsof ik ze voor het eerst zag. 'Kom lief' zei de engelenstem. Hij begon overeind te komen. 'Nee!' zei ik en ik duwde hem terug op bed. 'Emmet komt eraan.' Mompelde hij. Met een zucht sprong ik overeind en rende snel mijn inloopkast in. Ik pakte een eenvoudige broek en een bloes en was net klaar toen ik Emmet op de deur hoorde bonsen. Zonder op antwoord te wachten gooide hij de deur open en sprong naar binnen. Als hij zijn mond maar houdt over de kamer dacht ik. Maar Emmet kon het weer eens niet laten 'Zozo Edward, je hebt haar alle hoeken van de kamer laten zien, zie ik.' Ik gromde en rende recht op hem af. Met ene luide knal beukte ik tegen hem aan en we vlogen door de lucht. Emmet lachte en dat maakte me nog bozer. Ik drukte hem tegen de grond en ging zo op hem zitten, zodat hij geen kant uit kon. 'Okee, okee, je hebt gewonnen' zei Emmet. Hij probeerde overeind te komen, maar dat lukte hem niet. Het koste me al wat meer moeite dan eerst, maar het gaf me een soort voldoening dat ik nog steeds sterker was, na een paar maanden.