Daha 5 yaşında ailesini kaybeden Sude,19 yaşına geldiğinde ailesi olarak gördüğü arkadaşları ile yeni bir hayata başlar. Daha yeni tanıştığı arkadaşına aşık olur. Sevdiği ile arasına giren zaman onu bir uçurumun kenarına sürükler. Kalbi atla derken...
"Bazen Kimsesiz olabilmek için bile kimse olmak gerekir..."
Vakit geldi! Parti time! Partiye vardığımızda çoktan başlamıştı. Okul- dan bir öğrencinin verdiği bir parti olduğu için sadece okuldaki öğrenciler vardı.Teknede bir sürü öğrenci olduğu için karadaki masalardan birine geçtik.Buğra gözüyle birini arıyordu.
"Ne oldu? Olmayan sevgilini mi arıyorsun?" Dediğimde sırıttım, bana bakıp gülümsedi.
"Nerde o günler? Ege ile Yekta'yı çağırmıştım onları bekliyorum." Dediğinde tekrar bakındı. "İşte geldiler." Arkamı döndüğümde Yekta ve Ege bize doğru geliyorlardı. Yanımıza geldiler, sohbet edip gülüştük, parti güzel geçiyordu.
"iyi ki doğdun Sude" Dedi Yekta. Yine şaşırdım.
"Demek Sindirella bu gün doğdu." Dedi arkamdan bir ses, arkamı döndüğümde karşım da Keskin duruyordu.
"Ne diyorsun sen be!?"
"Niye doğdun ki sen? Veya bu halinle nasıl doğum günü kutlarsın?" Dedi Keskin.
"Ne varmış Sude'nin halinde!" Diye çıkıştı Buğra.
"Belli değil mi zaten? Kimsesiz."Kalbim parça parça kopuyor,beynime şimşekler çakıyor ve artık gözüm dönüyor.Keskin'in suratına sert bir tokat patlattım ve sahil kıyısına doğru ilerledim. Bankın birine oturdum ve sakinleşmeye çalıştım
"Sude." Yekta'nın sesi ile irkildim."oturabilir miyim?" Başımla dediğini onayladım. Bankın yanından dolandı ve oturdu.
"Ben çok beceriksizim." Diye mırıldandım. "Kimsesiz olmayı bile beceremedim."
"Çünkü Kimsesiz değilsin."
"Nasıl yani?"
"Ailen var."
"Benim ailem öldü."
"Biliyorum, Sadece öz ailen öldü. Senin sınıf arkadaşların var, Buğra var Mevsim var Ege var..."
"Sen varsın." Lafını kestim.
"Ben varım." Diye tekrar etti, gülümsedik. Gece bitti, parti bitti, herkes evlerine dağıldı. Buğra beni evime bıraktı.
"Bende seninle kalsam, evde tek başıma korkuyorum." Dedi Buğra. Onun masum bakışlarına dayanamıyorum. Başımla onayladım söylediğini.
"Ama bu son."
"Sende kaldığıma dua etmek yerine söyledikleri ne bak. Ayıp ayıp."Dedi cıklayarak. Binaya girdik evin kapısına geldik kapıyı açtım ve içeriye girdik.
"Sana da bir anahtar vereyim madem gelirsin sıkılınca."
"İyi olur aslında." Diye onayladı söylediğimi. Ben odama geçtim üzerime eşofman takımımı giyindim. Yatağıma uzandım ve telefonumun ekranını açtım.(Bilinmeyen numaradan 1 mesaj) mesaja baktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu bölüm sona erdi. Malesef biraz kısa oldu.😔 Güzel yorumlarınızı bekliyorum Yorumlarda öneriler verin lütfen. Buralarda daha yeniyim,buna ihtiyacım var. Bazı yazım yanlışlarım olabilir, bunun için şimdiden özür dilerim.😞 Diğer bölümlerde görüşmek üzere.💞😊
