A dream come true

1. The begin

Heey dit is mijn eerste boek op wattpad, ik hoop dat jullie het leuk vinden! :)

xx

*          *          *          *

School. De grootste nachtmerrie van alle tieners. Nou, bijna alle tieners dan.  School is de gevangenis, leraren de bewakers, huiswerk is straf en leerlingen zijn de gevangenen. Ik ben blij als het voorbij is, en gelukkig voor mij zal het niet lang meer duren. Het einde van dit jaar is al weer bijna en als de examens voorbij zijn ga ik met mijn ouders en mijn broertje naar Londen. Sommige mensen zouden met vrienden gaan. Ik dus niet. Ik ben niet echt populair op school. Beter gezegd kent de helft van de klas mijn naam niet eens. Laten we zeggen dat ik een grijze muis ben. Mijn droom is om dat te veranderen. Ik zou best wel beroemd willen worden. Ik zou een zangeres zijn. Ik zou grote concerten geven en ik zou erg geliefd zijn. Ik zou verkering hebben met een beroemdheid en ik zou zelfs gevraagd worden om in een gave film te spelen. Iets in die richting. Ik kijk in de spiegel. Om verdrietig van te worden. Hoe kan ik nou beroemd worden. Mijn haar is bruin met slag erin en ik heb bruine ogen. Soms probeer ik me voor te stellen dat ik op een rode loper zou lopen met een jurk waar alle meisjes jaloers op zullen zijn. Maar het plaatje klopt gewoon niet. Het enige wat je dan positief zou kunnen opvatten is mijn naam. Karin. Die kunnen mensen over de hele wereld toch wel uitspreken? Ik schud mijn hoofd en loop de badkamer uit. "Waarom duurde het zo lang?" vraagt Sven geïrriteerd. Ik mompel wat en loop mijn kamer in.

Er moet toch een manier zijn? Zonder jezelf voor gek te zetten in zo'n talenten show? Ik had alles al op een rijtje gezet van wat mijn opties waren. Ik kan piano en gitaar spelen. Maar dat alleen is zo saai. Er moet dan bij gezongen worden. Zo haal je het grote publiek. Ik zing als ik onder de douche sta. Sven vindt het vreselijk als ik dat doe. Maar ik negeer hem want zijn mening heeft geen nut. Hij vind alles dat ik doe vreselijk. Pap en Mam hebben me wel eens gezegd dat ik een mooie stem heb. Maar ik weigerde het om onder zangles te gaan. Ik durfde niet. Ik durf niet te zingen voor een groot publiek. Eigenlijk weet ik dat nog niet zo lang en heb ik daar nog geen oplossing voor. Ik kruip achter mijn computer en start automatisch youtube op. Ik begin te scrollen en klik op wat videos die me interesseren. Opeens schiet er een idee door mijn hoofd. Een idee dan alles zou kunnen veranderen.  

Ik heb er even mee gewacht. Een week. "Karin!" roept mijn moeder. "We gaan boodschappen doen!" "Oké!" roep ik terug. Ik zet mijn laptop aan. Het idee zag er eerst perfect uit. Maar omdat ik er wat langer mee heb gewacht ziet het er al zwarter uit. Er is niemand thuis dus ik zing niet voor publiek. En de buren zullen het niet horen want ik schreeuw niet. En als ik veel negatieve reacties krijg verwijder ik het gewoon van youtube. Voorzichtig klik ik op de muis waardoor de webcam is begonnen met filmen. Ik zing een stukje van: Love the way you lie.

On the first page of our story, and the future seemed so bright. And the things turend out so evil, I don't know why i'm still suprised. Even angels have, their wicked scenes. And you take that to new extremes. But you always be my hero, even tough you lost your mind.

Just gonna stand there and watch me burn, but that's alright because I like the way it hurts.

Just gonna stand there and hear me cry, but that's alright because I love the way you lie.

I love the way you lie.

En uploaden. Even schiet het door me heen dat de hele wereld dit nu kan zien. Maar ik heb het erop gezet. Ik heb even afleiding nodig en ik zet mijn laptop uit.