SCINTILLA

Chapter 1

"Mommy, please… stay! Don't leave me! Mommy! Don't go! I don't want to be alone here...please...Mommy! Mommy…"

Hinihingal. Butil-butil ang pawis. Sumisigaw.

"Sino ka ba?!"

A tear of sadness suddenly fell from my cheeks as I awakened from a bad dream while panting and catching for breath.

The dream that always hunts me and keeps me awake at midnight.

Hindi ko alam kung bakit laging ito ang panaginip ko pero lagi nitong binubulabog ang mahimbing kong tulog.

Sinubukan ko nang mag-undergo ng therapy pero wala sa anim na doktor mula pa sa ibat-ibang bansa ang makapagsabi ng dapat na gawin para mawala ang bangungot na ito. Kung hindi lang dahil sa mama ko ay matagal na akong nasiraan ng bait. The only thing that keeps me sane is the fact that my dear mother is patiently waiting for me.

Itinutuon ko na lang ang atensiyon sa papel at panulat na nasa study table ko. Ito ang ginagamit ko sa paggawa ng mga masterpiece ko sa buhay--- mga nobela. The only problem of my novels are the loss of excitement and ending. Yung tipong ginawa ko na ang lahat pero may kulang pa rin.

"I can't take this anymore! Arghhh! Why can't this dream leave me alone? I'm longing for my mother. I know that. But those jade green eyes and hazel hair… there's something that I can't… tell."

Uminom muna ako ng tubig na na laging nakahanda sa bedside table ko.

Naghanap din ako sa drawer ng gamot para sa anxiety attacks ko. Pagkahanap ko nito ay uminom kaagad ako at naglakad papunta sa vanity table ko.

Walang ilaw sa kwarto ko at tanging ang liwanag lang ng buwan sa may bintana ang dahilan kaya naaaninag ko ang dinadaanan.

I brushes my long brown hair as I speak loudly to myself. "When will this ever stop? I want a peaceful sleep. Gusto kong maranasan na magising nang tanghali na gaya ng normal na tao."

Baka ang allowance na tinatago ko ay maubos lang sa pagbili ng mga gamot sa anxiety attacks at insomnia ko. Hays!

Naitapon ko sa dingding ang hawak kong suklay nang biglang tumunog ang cellphone ko.

At saglit na napatili.

"Cross Sancti Patri Benedicti!"

Walang hiyang cellphone 'to aatakihin pa ako sa puso.

"H-hello?" Nanginginig na sinagot ko ang tawag nang hindi tumitingin sa caller ID.

"SIIIISSSS!! Okay ka lang? You made me worried. Nanaginip ka na naman ba? Hey! Sumagot ka nga.."

"Yume?"

Sabi na nga ba. Ang babae na naman na ito. Wala namang iba na tumatawag sa akin tuwing hatinggabi na nagigising ako.

"Aray! Sa sampung taon na friends na tayo, na lagi kitang kausap, nakakalimutan mo pa rin ako? I'm hurt." Naimagine ko pa itong naka pout habang nagsasalita.

Tama. Halos sampung taon na kaming magkaibigan ni Yume. Simula pa noong nag-aaral kami ng high school sa Martin de Tours Academy. Nagkahiwalay lang kami noong college pero madalas pa rin kaming magkita tuwing summer at semestral break.

"Sorry. Nabigla lang ako. You're just creepy Lady Yukina Demelyn Himeragi of the Northern Isles."

Narinig ko pang nagpapadyak ng paa ang kausap. Hindi ko mapigilan ang pagtawa pero napawi ang tawa ko nang marinig ko ang sinabi niya. "Sinabi ko nang huwag mo akong tawagin sa buo kong pangalan. Mas creepy kaya yon Maria Ange-"

"Isa, tumigil ka nga!"

"-lica Erin Steinfeld, Lost Princess of the Kingdom of Silverio the Great! Hahaha bawi na ako."