SCINTILLA

Chapter 2

"H-How did you find me? Did father sent you to find me?" Malumanay na tanong ko kay Zen para basagin ang nakabibinging katahimikan sa loob ng kwarto.

Mula kasi nang papasukin ko siya sa apartment ko ay namutawi na ang nakabibinging katahimikan sa pagitan naming dalawa.

Nabigla rin siya kanina nang makita ako sa ganoong kalagayan pero hindi ko na sinabi ang dahilan ng pag-atake ng hika ko.

Kinuha na lang niya ang inhaler ko para maayos ang kalagayan ko.

Natataranta pa akong naghanda ng almusal para sa aming dalawa. Kaya nagtimpla na lang ako ng kape at gumawa ng egg sandwich.

Halos hindi ko na siya makilala dahil sa malaking pagbabago sa kanya. From the boy-next-door look to a hot CEO bachelor style.Ang tanging nakilala ko ay ang mala-bughaw na kulay ng kanyang mata na siyang asset ng pamilya nila.

Sa halip na sagutin ang katanungan ko, lumapit lamang siya at niyakap ako ng mahigpit. Sa matagal na panahon, ngayon ko lang ulit naramdaman ang yakap niya.

Sa sobrang saya parang bibigay na ang nanghihinang mga tuhod ko.

"How are you? Are you eating regularly? Do you still have allowance? Why are you renting in this small apartment room? Why did you left? Why did-" Ako ang unang kumalas sa pagkakayakap.

"Wait a minute, Cerulean Morizen Lavezares! I'm asking you yet you answered me with questions too. Stop changing the topic!"

Bigla kong sigaw kay Zen na tumahimik rin at umupo sa sofa.

Oh boy! I got it bad.

"Sorry." Mahinang sambit ko sa kausap.

"It's okay. I know it's hard for you." He motioned me to sit beside him and enveloped my body with a heart-melting hug.

"Thank you, Zen. But how did you really find me?"

Kung hindi pa pinunasan ni Zen ang pisngi ko, hindi ko pa mapapansin na umiiyak na ako.

"The truth is, from the very beginning, I know where you went and I always watch you from afar. I know this is not the right time for us to see each other again but... I can't help myself from going near you."

His lips were trying to fake a smile and from the way he speak... there's a strange kind of feeling.

Fear.

I kissed his forehead and went to the kitchen to get a glass of water. Kaagad niyang ininom ng tubig na binigay ko.

"I know. I know it's hard for you, too. Thank you for guarding me Zen. This is so much coming from you."

Our eyes were full of worry and strange feelings that words cannot express.

"And I know this is a little bit three years late but I'm sorry. I'm really... really sorry."

Nanginginig ang aking mga labi.

Confusion was seen in his blue hazy eyes as she apologized.

"Three years late? For what?"

Ilang beses ko pang sinubukang ibuka ang bibig pero nawawalan ako ng lakas ng loob para magsalita.

"For not telling you the reason why I broke up with you that Saturday morning." Bumuntong-hininga muna ako bago nagpatuloy magsalita. "Because that night, I gave myself to a man that's not you. I really can't forgive myself for doing that thing.

May alaalang biglang dumaan sa aking isipan.

Different colored-lights covered the whole place. Nakakasilaw ang mga ilaw lalo na sa mga first time magpunta dito gaya ko. Imbitado lahat ng college students sa acquaintance party ng Lavezares University na pagmamay-ari ng lolo ni Zen, ang nobyo ko. Sa tatlong taon ko na sa unibersidad ay ngayon lang ako sumama dahil ako ang naatasan na magsulat ng article tungkol dito. Nakakahilo ang halo-halong amoy ng usok, alak at sigarilyo pero kailangan kong tiisin para tumaas ang posisyon ko sa university publication.