Unicode
ဆေးရုံစတက်တဲ့အချိန်ကစပြီး အခု နှစ်လနီးပါးအတွင်း အခန်းတွင်းကနေအခန်းထဲကနေ အပြင်ထွက်တဲ့အချိန်ဆိုတာ ကိုယ့်အတွက် အတော့ကိုနည်းပါခဲ့တယ်...။
ဒီတစ်ခေါက်တော့ wheelchair လေးကိုအားပြုပြီး ဆေးရုံရဲ့ပန်းခြံလေးစီကိုထွက်ခဲ့လိုက်တော့သည်...။ အမှန်တော့ ပြတင်းပေါက်ကနေလှမ်းမြင်လိုက်ရတဲ့ကလေးကြောင့်သာ သူထွက်လာမိခဲ့တာ...။
ဘီးလေးကိုအသာတွန်းပြီးထွက်လာရင်း
ခုံတန်းလေးမှာ Taehyung နဲ့စကားလက်ဆုံကျကာ ရီမောနေတဲ့ကလေးအပြုံးကို ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ အသာရပ်ကာ ကြည့်နေမိလိုက်တယ်...။ Taehyungရဲ့ပြောစကားတွေအောက်မှာ ရွင်ရွှင်မြူးမြူးနဲ့ တက်ကြွစွာ ရီမောနေတဲ့ပုံလေးက သူ့အတွက်တော့ မြတ်နိုးဖွယ်ရာ ပန်းချီကားတစ်ချက်လိုဘဲ...
စကားပြောရင်ခေါင်တစ်ချက်လှည့်လိုက်တဲ့ Taehyungက သူ့ကို မြင်သွားသည်ထင် Jiminကိုနှုတ်ဆက်ပြီး သူရှိရာဘက်ကို လျောက်လာတော့သည်...။
" နေရတာ သက်သာလား "
" အင်း အခုထိတော့အဆင်ပြေနေတုန်းဘဲ "
Taehyung က သူ့အဖြေစကားကိုကြားသည်နှင့် ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နဲ့ ပခုံးကိုလက်နဲ့အသာပုတ်ကာ Jiminရှိရာဘက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး...
" မင်းကလေးနဲ့ သွားစကားပြောလိုက်ပါအုံး ငါ dutyဝင်ရတော့မှာမို့လို့ သွားလိုက်အုံးမယ်"
" အင်း Taehyung "
ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာထိုင်နေသော ကလေးက အခုမှသူ့ကိုမြင်ဟန်တူသည်...။
လက်ကိုဝေ့ယမ်းကာ ခေါ်နေတာကြောင့် အမြန်ပင် သွားလိုက်ရတော့သည်...။
" Jungkook hyung မနက်က ကျွန်တော်လာသေးတယ် hyung အိပ်ပျော်နေလို့ "
" Jiminကအစောကြီးနိုးနေတာပေါ့ "
" အင်း အရင်ထဲကအစောကြီးထနေကြဆိုတော့ နိုးနေတာ... အဲ့တာနဲ့ ဒီပန်းခြံလေးမှာလာထိုင်ရင်း Taehyung hyungနဲ့စကားပြောနေတာ "
" Taehyung hyung?"
သူပြောတဲ့စကားကို သံယောင်လိုက်မိလိုက်တော့ ချက်ချင်းပင်....
