Devil Knight (Lafuerte Series #2)

Chapter Seven

Compete

Napatigil ako sa pagbaba ng hagdan at nag-angat ng tingin sa pamilya Lafuerte na nasa sala.

"Saan ka pupunta, Rhian? Uuwi ka na ba?" tanong ni Ma'am Cassandra.

Napalingon ako sa labas at nakitang mag-gagabi na. Napayuko at tumango.

"Sigurado ka? Kung gusto mo, dito ka muna mag-hapunan" Mr. Ruther offered.

Tipid akong ngumiti at nahihiyang umiling. Tama na ang ginawa kong pang-aabala sa kanila.

"Salamat po sa pag-imbita. Pero kailangan ko na rin po kasing umuwi" saad ko at naglakad palapit sa kanila.

"Salamat po ulit" I thanked again.

Napalingon ako kay Lazarus nang tumayo siya at nilapag ang kinakain na snacks sa lamesang katabi niya.

"Ihahatid ko lang po si Rhian. Gabi na po kasi" he said and walk towards me.

Hindi na lang ako nag-reklamo dahil tama siya.

"Sige. Mag-ingat kayo"

Tahimik lamang kaming naglalakad. Pinisil ko ang magkahawak na kamay sa likod habang nakatingin sa batong sinisipa niya.

"You okay?" I heard him asked.

Napatingila ako sa madilim na langit at bumuntong hininga.

"Yeah. I think I'm okay" I simply said.

Naramdaman ko ang pagtitig niya. Nakaramdam ako ng hindi maipaliwanag na pakiramdam dahil don. Napakagat labi ako nang matanaw ang malaking gate namin.

"Why are you staring?" I can't stopped but to asked him.

Napapikit pikit siya at malumanay na ngumiti.

"It's not true. You're not a failure, okay? Always remember that" he said with a genuine smile.

I smiled back and nodded.

I know it's not true. Pero sa tuwing naalala ko kung paano nagalit sa akin si Papa. I can't help but to doubt myself. I can't help but to down myself even though I don't want to. Kasi kung dissapointed si Papa sa akin. Paano naman ako? Mas dissapointed ako sa sarili ko.

But I will not stop here. I will try again to beat the devil walking beside me. Ako ang mauuna. Sa huli, ako pa rin ang mauuna.

"Dito na ako. Thank you" saad ko dahil narating na namin ang gate.

Akma na akong papasok pero nagsalita siya.

"Ihahatid na kita hanggang sa bahay niyo" he offered.

I didn't say anything. I just stared at him and nodded.

Pagdating sa bahay ay naabutan ko ang magulang na tahimik na naghahapunan sa kusina. Napalingon si Mama at agad tumayo nang makita ako. Papa looked at me too. Pero agad binaling ang tingin sa kinakain.

"Anak. Buti naman umuwi ka na. Halika sumabay ka na sa amin" she said, happily.

"Sumabay ka na ring kumain sa amin, Lazarus"

Tahimik kaming naupo ni Lazarus. Pinapanood ko lang ang paglagay ng pagkain sa plato ko nang nagsalita si Papa.

"Congrats Lazarus!" nakangiting saad ni Papa kay Lazarus.

Napakuyom ang kamao ko. He's the top one of our batch. Nakalimutan ko na siya pala ang dahilan kung bakit nagalit si Papa sa akin.

When I graduated grade six as a valedictorian. They didn't congratulate me. I don't know if they are proud. Basta ang sinabi lang nila, dapat palagi akong una. And now that I'm not, I can feel the disspointment.