Το κοινό μυστικό

Οι "Ολύμπιοι"

Συνεχίζουμε με τα δίδυμα. Ο Άρης ως μεγαλύτερος, προηγείται.
[Α] Γεια χαρά... Όπως ξέρετε, η Ναταλία έπιασε δουλειά στη γκαλερί της μαμάς... Μετά από κάποιο καιρό, δεν ερχόταν τόσο εύκολα σπίτι... Δε ξέρω γιατί. Τύχαινε όποτε ερχόταν να έλειπε ο Διονύσης. Όχι πάντα, αλλά όταν ήταν σπίτι, πάντα έλεγε πως είχε διάβασμα και δε ξεμυτούσε από το δωμάτιο του. Μόνο καλησπέρα και δύο τρεις κουβέντες έλεγαν. Περίεργο, γιατί ήταν καλά φιλαράκια... Άρχισε να έρχεται πιο συχνά, όταν ο Διονύσης αποφάσισε να μείνει μόνος του. Εκείνη τη περίοδο που λέτε, για κάποιο λόγο, η Ναταλία άλλαζε συνέχεια βαφές στα μαλλιά της. Αποφάσισε λοιπόν κάποια στιγμή, να κάνει ροζ και μπλε αντάβιες... Η αδυναμία η δικιά μου και του Ερμή... Από τότε την είδαμε με άλλο μάτι και οι δύο... Όταν τελικά περάσαμε στη Καλών Τεχνών, η μαμά μας προσέλαβε επίσημα στη γκαλερί.
Μια μέρα, μετά από καιρό, χτύπησε ο Πέτρος το πόδι του στο σχολείο όταν έπαιζε μπάλα... Ενημέρωσαν τη μαμά στο τηλέφωνο και εκείνη τα έχασε... Κλασική Ελληνίδα μάνα...
Αλ: Παναγιά μου το παιδί...
Ε: Μαμά ηρέμησε δεν είναι τίποτα, απλά πρέπει να πάμε να τον πάρουμε...
Α: Μέρα που βρήκε να φεύγει ο Διονύσης από τη πόλη ρε γαμώτο...
Ν: Πού πάει;
Α: Σεμινάριο στο Λονδίνο με τον Πρύτανη... Νομίζω την εγγληματολογία αφορά...
Ν: Αααα, πολύ ωραίο...
Ε: Focus λίγο, ευχαριστώ...
Αλ: Εσείς να μείνετε εδώ και να προσέχετε τη γκαλερί. Πάω να πάρω το παιδί μου...
Ε: Μαμά δεν είσαι σε θέση να οδηγήσεις. Θα πάμε παρέα και θα οδηγήσω εγώ...
Α: Έχει δίκιο μαμά... Άντε πηγαίντε. Θα μείνω εδώ με τη Ναταλία.
Αλ: Γρήγορα Ερμή μου, πάμε...
Ε: Ναι μαμά φεύγουμε...
Η μαμά και ο Ερμής πήγανε στο σχολείο και εγώ έμεινα στη γκαλερί να δουλεύω ένα έργο αποτελούμενο από τρεις πίνακες, με κεντρικό άξονα το κυβισμό.
Μπιιιιπ...Μπιιιιπ...
Ε: Ναι.
Α: Έλα, τι έγινε;
Ε: Κάταγμα στο πόδι ο μικρός... Ένα μήνα ακινησία...
Α: Τι λες ρε μαλάκα; Πώς;
Ε: Ο μαλάκας πήγε να βάλει ένα γκολ και αντί να πετύχει τη μπάλα πέτυχε το δοκάρι...
Α: Πόσο ηλίθιος είναι;
Ε: Πολύ μάλλον...
Α: Τέλος πάντων... Πάλι καλά που δίνει του χρόνου και όχι φέτος...
Ε: Αυτό του είπα και εγώ.
Α: Η μαμά;
Ε: Ζει την υπερβολή της... Θα κάτσω μαζί της σήμερα. Θα τη παλέψεις εκεί;
Α: Ναι ρε. Το ρωτάς;... Αααα, πες στη μαμά θα μείνω εδώ το βράδυ να τελειώσω και τα τρία μέρη...
Ε: Μόνος σου;
Α: Θα πω και στη Ναταλία αν μπορεί, να κάτσει.
Ε: Μαλάκα, αν καταφέρεις και τη πηδήξεις, ένα πενηντάρικο...
Α: Σκάσε ρε... Έλα γεια.
Ε: Άντε ciao...
Τουτ...
Ο Ερμής με ξέρει απ'έξω κι ανακατοτά. Εννοείται ότι μου πέρασε από το μυαλό να τη πάρω πάνω σε ένα πίνακα μου... Αλλά δε ξέρω πως θα το κατάφερνα...
Ν: Όλα καλά;
Α: Ένα μήνα ακινησία, αλλά ντάξει...
Ν: Πωωωω το κακομοίρη!
Α: Ντάξει, απλά υπομονή...
Ν: Να υποθέσουμε θα δουλέψουμε μόνοι μας το έργο;
Α: Πιές λίγο νερό και ξεκινάμε.
Ν: ΟΚ...
Όπως κάναμε το προσχέδιο πάνω στο καμβά, παρατήρησα τι γκομενάρα είχα δίπλα μου και δε μπορούσα να τη τακτοποιήσω νωρίτερα...
Με τα πολλά, βρήκαμε τις μπογιές που χρειαζόμασταν και ξεκινήσαμε. Βγάζω τη μπλούζα μου για να ξεκινήσω... Λέω να παίξω "μπαλίτσα".
Ν: Τι κάνεις ακριβώς;
Α: Είναι ωραία αυτή η μπλούζα... Δε θέλω να τη λερώσω...
Ν: ΟΚ.
Α: Προτείνω να κάνεις το ίδιο, εκτός και αν ντρέπεσαι...
Ν: Σιγά... Αν ήμασταν στη παραλία έτσι θα με έβλεπες...
"Μ'αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι.", της είπα με το πιο πονηρό βλέμμα που μπορούσα να έχω. Φάνηκε ότι την αναστάτωσε... Έβγαλε και εκείνη τη μπλούζα της και ξεκινήσαμε...
Κάποια στιγμή, ίσα που άρχιζε να σουρουπώνει, κουραστήκαμε. Οπότε σταματήσαμε, και αρχίσαμε να τρώμε μία πίτσα που είχαμε παραγγείλει πριν λίγο...
Α: Τρελαίνομαι για πίτσες...
Ν: Και εγώ...
(Α: Μωρέ εσύ για το άλλο τρελαίνεσαι, αλλά άστο)
Α: Είναι ότι καλύτερο και σε κρατάει...
Ν: Ισχύει.
Πέντε αμήχανα δευτερόλεπτα περνάνε...
Α: Να σου πω; Έχεις δουλειά αύριο;
Ν: Όχι, γιατί;
Α: Ψήνεσαι να το τελειώσουμε;
Ν: Ναι αμέ... Μέσα.
Α: Τέλεια...
Σηκώνομαι και πάω να ξεκινήσω... Και σκέφτομαι το "σύστημα" που θα παίξω... Γυρνώντας προς το μέρος της, τη ρωτάω:
Α: Βότκα ή ουίσκι;
Ν: Ουίσκι...
Α: Σωστός ο παίχτης.