4n1k(4 Yıl Sonra)

18.Bölüm

Tanıdık bir koku, sanki beni çocukluğuma, bahçede oynadığım oyunlara götürdü sanki beni. Arkamı döndüm. Karşımda gördüğüm manzarayla donakaldım.

-Yaprak..
-Sertçe yutkundum. Anne...
-Şey, seni gördüğüme sevindim.
-*sahte bir gülümsemeyle* ben de.
-Soru sormayacak mısın?
-Ne sorayım Anne? Nerdeydin?
Neden ortadan kayboldun. Bunları sormamı mı istiyordun sana?
Neden aylardır bir kez olsun arayıp sormadın beni? Ya da babamla boşandığını söylemedin. Ben babama kızıyordum ama seni karşımda bu küstah bakışlarla görünce üzgünüm ama ikiniz de birbirinizin aynısısınız. Ya neden bir kez olsun sorgulamadınız? Yaprak nerde, ne yapıyor diye? *iç çekti* neyse anne boşversene konuşmaya bile değmez.
-Kızım, yapma böyle bak biz seni biraz yalnız  bırakmak istedik. Sonuçta zor şeyler yaşadın zaten bizim de sorunlarımız vardı.
-Boşver anne ben daha fazla İstanbul'da kalmayacağım. Burası beni yeterince yordu daha fazla kaldıracak gücüm yok. *arkasını döndü ve kapıdan içeri girdi*

Yapacak hiçbir şey kalmamıştı artık. Annemi bile affedemezken ben Ali gelirse ne yapacaktım? Nasıl toparlanacaktım? Artık ne buna dayanacak gücüm ne de sabrım kalmıştı. Ne olacağını zaman gösterecekti.

O akşam tekrar döndüm İtalya'ya bu saatten sonra yapılacak tek şey geçen sadece göz ucuyla gördüğüm Gökhan'ı bulmaktı. Onu bulup olanları öğrenmekti. Bu hayatta daha fazla yalnızlığa dayanabileceğimi sanmıyorum çünkü.

Sabah ilk iş üzerimi sıkıca giyinerek Gökhan'la karşılaştığım sokağa gittim. Belki her gün geçtiği bir yerdir diye. 2 saat bekledim orada ama nafile ne gelen var ne giden. Tekrar her gün gezmekten parke taşlarını bile ezberlediğim Roma'nın izbe sokaklarında dolanmaya başladım. Havanın tırmalayan o soğukluğu içimi üşütüyordu. Fakat bir anda bir gürültü koptu. Benim kalbime sanki bıçak saplanmış gibi canım acımaya başlamıştı. Arkamı çekinerek de olsa döndüm. Kafamı hafifçe yukarı kaldırdım. Tanıdık bir yüz. Ve yerde yatan ondan daha fazla tanıdıktı.