Oh Family || sekai

6

                                                        Jongin

Nara, kardeşin sana nereye gittiğini söyledi mi?
Çıldırıcam gece yarısı oldu hala yok
Güzelim biliyorsan söyle bak
Kızmayacağım

Nara
Yemin ederim bilmiyorum
Bana sadece her zaman sorun çıkardığını, Sehun babamın onu sevmediğini söyledi

Jongin
Kafayı yemek üzereyim
Neler kuruyor kafasında
Neden böyle düşünüyor bu çocuk

Nara
Onu sevmediğinizi düşündüğü için yeni bir çocuk istediğinizi söyledi

                                                         Sehun
Jongin arayan soran, Ash'i bulan var mı?

                                                        Jongin
                                                               Yok
                                       Hiçbir yerde yok
                                 Avmleri bile gezdim

                                                         Sehun
Ben de tüm sınıf arkadaşlarının evine gittim. Hiçbir yerde yok.

Nara
Araba kullanıyorsunuz
Telefonlarınızı bırakın
Ne zaman geleceksiniz?
Evde yalnız kalmak istemiyorum

                                                         Jongin
                       Güzelim geliyorum şimdi
                 Sen yatağına geç, saat 1 oldu

                                                         Sehun
Ben aramaya devam ediyorum
Gerçi bir yer de kalmadı ama
Evin yakınlarındaki parklara falan bakarım
En son çare polise gideceğim

                                                         Jongin
Sehun başına bir şey gelmemiştir değil mi
Sokakta in cin top oynuyor
Ya biri yoluna çıkarsa

Nara
ASH GELDİ
BABAAAA
GELDİ
😭😭

                         🥺🥺🥺🥺

"Nerede o eşek sıpası?!"

Üzerimdeki sinir değil korkuydu. Tüm gün şehri altüst edip onu aramış, oğlumun başına bir şey geleceği düşüncesiyle kendimi yiyip bitirmiştim. İçeri adımladığımda Jongin ağlayarak Ash'e sarılıyordu. Üçü de ağlıyordu. Hepimizi çok korkutmuştu. Önümdeki görüntüyle gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Elim burun kemeri de, sakinleşmeye çalışıyordum ama Ash'in hıçkırıkları buna engel oluyordu. Üzerimdeki ceketi koltuğa fırlatıp oturdum. Üçü de karşımdaydı. Jongin dudaklarını oynatarak 'Sakin ol,' demişti. Deniyordum. Sabahtan beri tuttuğum gözyaşlarım sonunda yanaklarımdan düşmeye başlamıştı.

"Neredeydin tüm gün?" dedim en sonunda sesimi bularak. Cevap vermedi.

"Sana bir soru sordum Ash."

"Hiçbir yerde. Etrafı dolaştım durdum." Jongin'e daha çok sokuldu.

"Ya başına bir şey gelseydi? Daha 16 yaşındasın Ash, ON ALTI. Ya biri yolunu kesseydi, ya bir kaza olsaydı?!" Ben konuştukça ağlaması şiddetleniyor, hıçkırıkları arasında özür dilediğini tekrar edip duruyordu.

"Nasıl seni sevmediğimi düşünürsün? Neyi yanlış yaptım Ash? Nasıl seni kardeşinden ayrı tuttuğum geçer aklından?" O ağladıkça ben de ağlıyordum, Jongin de, Nara da... "Sana verdiğim değeri gösterememiş olmam benim hatam ama bizi böyle cezalandırmana gerek yoktu. Ne yapabilirim, nasıl düzeltirim bilmiyorum. Sen benim oğlumsun. Benim bu hayatta sizden önde tuttuğum hiçbir şey yok. Benim için sorun çıkaran bir çocuk değilsin. Sen her şeyinle benim oğlumsun. Hatalarınla da, Nara'ya olan korumacılığınla da, ortalama ders notlarınla da, eve gizli gizli soktuğun sokak hayvanlarıyla da, yapanın sen olduğunu saklasan da güzel yemeklerinle de benim oğlumsun ve ben bununla hep gurur duydum."

Sonunda kafasını Jongin'in göğsünden kaldırdığında elleriyle yüzündeki gözyaşlarını sildi. Benim serseri oğlum şimdi babası gibi şirin bir ayıcığa benziyordu. Ona hep bir babadan çok arkadaş gibi yaklaşmaya çalışmış, hep onunla çocuklaşmıştım. Bunun geri dönüşünün böyle olacağını ise hiç düşünmemiştim. Onunla şakalaşmayı, uğraşmayı seviyordum. Ailemi her şeyden çok seviyordum.

"Yemeklerim... Gerçekten güzel mi?"

"Benim yemeklerimle bile kapışır," dedi Jongin yüzündeki gülümsemeyle saçlarını karıştırırken. "Ve bunda utanılacak bir şey yok. Bir erkeğin mutfakta harikalar yaratması utanılacak bir şey değil Ash. Bize daha çok yeteneklerini göstermen gerek."

"Gelelim kardeş konusuna..." Söylediğimle birlikte Ash kafasını tekrar eğmişti. Gerçekten istemiyor gibi duruyordu.

"Eğer istemiyorsanız sorun değil. Biz sadece ailemizin daha da büyümesini istemiştik. İkinizin de harika birer abla ve abi olacağınızdan şüphemiz yok çünkü."

"İstemediğimden değil..." dedi mırıldanarak. Karın ağrısı neydi merak ediyordum.

"Bazen Nara'ya bile iyi bir kardeş olamıyorum. Onu kızdırıyorum. Bazen benim yüzümden ağlıyor. Onu üzmek istemiyorum ama bir şekilde oluyor işte." dedi. Benim güzel oğlum...

Ash serseri, hiperaktif bir çocuk gibi görünse de aslında Nara'dan bile daha savunmasızdı. Erkek olduğu için bunu gurur haline getirip naifliğini saklamak için farklı davranışlar sergiliyor, güçlü görünmeye çalışıyordu. Nara koltukta biraz daha yaklaşıp başını Ash'in dizlerine koyduğunda ona sevimli bir şekilde sırıttı ve kardeşinin burnunu elindeki peçeteye temizledi.

"Sürekli kavga da etsek bu en fazla 1 saat sürüyor Ash. Biz kardeşiz, birbirimize küs kalmamız imkansız. Hem sen beni her koşulda koruyorsun. Okulda yediklerime dikkat ediyorsun, çantam çok ağır olduğunda benim için taşıyorsun. Regl olduğumda benim için markete bile gidiyorsun! " Son söylediği ile hepimiz gülmüştük. Ablasının özel günleri birkaç aydır oluyordu ve Ash küçük yavru bir köpek gibi Nara'yı iyi hissettirmek için her şeyi yapıyordu.

" Eğer bir kardeşimiz olursa ona da çok iyi bir abi olacağını biliyorum. Sen en iyisisin! Bir kardeşin sahip olabileceği en iyi abi olacaksın!"

Ash'in bakışları bu sefer hepimizin üzerinde gezdi. Yüzünde rahatlamış bir ifade vardı ve bunu bize de bulaştırıyordu." Ben sadece korktum. İkinci plana hatta üçüncü plana atılmaktan, iyi bir abi olamamaktan... Size zorluk çıkartmak istememiştim. Tam bir ergen gibi davrandım. Özür dilerim."

Oturduğum koltuktan kalkıp aralarına girdim ve uzun kollarım izin verdiği ölçüde üçünü de kucakladım.

"Sen zaten koca bir ergensin Ash. Benim küçük, serseri, ergen oğlum."

Evimizi dördümüzün kahkahaları sardığında derin bir oh çektim. Bir sorunu daha atlatmıştık. Zaten Oh ailesi her zaman her şeyin üstesinden gelirdi.