Beyond the starts

(Prologue)

Ölüm.

Düşerken yalnızca bu sefilce kaderi istiyor. Neye sebep olduğunu ya da arkasında neleri bıraktığını umursamıyor. Son anları aklına geliyor. Yaşamaya tutunmaya çalışan birinin umarsızca istediği son bir dal. Bir çıkış yolu. Ölümden önceki son meskeni babasının ağzından çıkan iki lafa bağlı. Ama ona asla söylenmedi.

"Zorunda değilsin oğlum. Kendini kanıtlamak için dünyaları yıkmana gerek yok."

Ama bitmiyor. Yerçekimsiz ortamda her sürüklendiğinde genzini yakan acı gözyaşlarıyla birleşiyor. Çığlık bile atamıyor. Çaresizsin. İlk defa canını yakan bir acı karşısında çaresizsin. Bunu sen seçtin. Acı çekmeyi sen seçtin.

Sadece böyle doğarak neyi yanlış yaptığını anlamaya çalışıyor. Kimi suçlamalı? Kendisini uzun bir ölüme terk eden Laufey'i mi yoksa ölümüne izin vermeyen ama ona en acılı ölüme açılan kapıyı gösteren Odin'ini mi? Kimi suçlasa daha az acı çeker?

Onun için bir cenaze yapmakla uğraşılmayacağını düşünüyor. Bir jotun piçi için neden yas tutmalıyız? Bir hain için. Hakettiği yola kendi ayaklarıyla gitti.

Peki ya bin yıldır kardeşim dediği o adam. Şimdiye kadar çoktan gerçekleri öğrendiğini düşünüyor. Belki de o öldürmeden kendini öldürdüğü için minnet bile duyabilir. Elini kirletmedi. Soylular ve halk arasındaki dedikoduyu kesti. Kardeş katili değil. Hain değil. Bir kahraman.

Annesini düşünüyor. Nazik, güzel annesini. Bin yıldır onu yalanlarla büyüten o kalbi güzel kadın. Bir veya iki gün üzüleceğini düşünüyor. Ama sonra herkes işine bakacak. Her şey normale dönecek. Herkes kendi oğlunu biliyor, kendi kanını. O asla onları değildi. Bir savaş ganimetinden başka bir şey değil.

Sonunda unutulmayı bekleyen o lekeli hatıralarda yerini alacak. Af bekleyen ama ölüme mahkum edilen bir suçlu gibi... Bunu biliyor. Bunun için üzülmüyor. Artık değil.

Sonra her şey kararmaya başlıyor. Ona hem derin bir acı hem de muhteşem bir manzara sunan boşluğun görüntüleri kafasında yeni kalkmış mahmur bir çocuk gibi dolanıyor. Bilincini kaybediyor. Acı yavaş ama istikrarlı bir şekilde kedini huzur ve dinginliğe bırakıyor.

Gerçekten bu olabilir mi? Ölüm bu olabilir mi?